Σήμερα είναι η επέτειος των 30 χρόνων από τη δημιουργία μιας παιδαριώδους σαχλαμαρίτσας που, όπως συμβαίνει συνήθως με τις σαχλαμαρίτσες, έφτιαξε cult από τρελαμένους παλίμπαιδες που την ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά, την προσκυνούν και την ευαγγελίζονται. Σήμερα δε μας τα έχουν πρήξει. Μιλάω για το Back to the Future.
Την ίδια εποχή, στη σκιά αυτής της σαχλαμαρίτσας, φτιάχτηκε μια άλλη ταινία με ένα ταξίδι στο χρόνο, που λίγοι σήμερα μνημονεύουν. Είναι το Peggy Sue Got Married, η καλύτερη ταινία του Κόππολα μετά από τους δύο Νονούς –οι Νονοί είναι δύο, ο τρίτος είναι τα απόνερα του saga. Καλύτερη από την Αποκάλυψη –που είναι ενδιαφέρουσα και κίβδηλη,- καλύτερη από τη Συνομιλία –που ήταν ήδη τότε ξεπερασμένη, αφού, όπως το Blow Out του Ντε Πάλμα και άλλες, είναι ουρά του Blow Up του Αντονιόνι,- καλύτερη κι απ’ το αγαπημένο Rumble Fish, τον Αταίριαστο, που σύντομα θα εμφανιστεί στο countdown.
Είναι η ιστορία της Πέγκυ Σου, μιας 40αρας συζύγου και μητέρας –Κάθλιν Τέρνερ,- που ταξιδεύει στο παρελθόν της και έχει την ευκαιρία να πιάσει τη ζωή της απ’ την αρχή και να την «διορθώσει»: να μην παντρευτεί τον αποτυχημένο σύζυγό της, να μη θαφτεί σε μια κουζίνα. Αποτυγχάνει σ αυτό, αλλά πετυχαίνει να επιστρέψει στο παρόν συμφιλιωμένη με τη μια και μοναδική ζωή της.
Η συμφιλίωση με τη μοίρα συχνά μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο, είναι μια κοινότοπη λύση σε ένα κοινότοπο θέμα, εδώ όμως έχουμε την τέλεια εκτέλεση. Το πιστεύεις, το βλέπεις να γίνεται. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ο λόγος δημιουργίας ενός έργου τέχνης είναι η επαναφόρτιση ενός θέματος. Επιπλέον η εποχή της εφηβείας της ηρωίδας συμπίπτει με την εποχή της αμερικανικής αθωότητας, εκεί στις αρχές του ’60, πριν από το σχίσμα του Βιετνάμ και το Yankees go home, και ο Κόπολα, δημιουργώντας ανάγλυφα στερεότυπα –οι παππούδες, οι καθηγητές, τα πάρτυ- γενικεύει το θέμα της «συμφιλίωσης», καλώντας του συμπατριώτες του να συμφιλιωθούν με το παρελθόν τους, με ιδανικά πλέον καταγέλαστα για αυτούς.
Είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, ίσως μέσα στις 10. Αναφέρθηκα σ’ αυτήν σήμερα ως απάντηση, στην Backtothefuture-ιαδα. Θα επιστρέψω όταν έρθει η σειρά της και τότε θα πω δυο λόγια ακόμα και θα βάλω κάποια σκηνή. Ίσως το μαγικό νυχτερινό “to Peggy Sue and a Starry Night” -«στην Peggy Sue, τότε στην ξαστεριά»- ή την όχι τόσο εντυπωσιακή για όποιον δεν έχει δει την ταινία, αλλά δυνατότερη σκηνή της ταινίας, το He Don't Love You Like I Love You.
Χαρίτων Χαριτωνίδης
Αχ Πέγκυ Σου. Αγαπημένη ταινία!
ΑπάντησηΔιαγραφή