3 σημεία

η αγκαλιά του Σίλε

(Δεν ξέρω αν πολλά κορίτσια της ηλικίας μου αισθάνονται όπως εγώ και αν αυτό που ετοιμάζομαι να γράψω είναι μια άποψη για τις σχέσεις χιλιοειπωμένη και σιτεμένη.

Δεν μιλώ από απογοήτευση ούτε από φροντίδα. Δεν μιλώ ηθικολογικά ή δασκαλίστικα. Και αυτό είναι μια μικρή διευκρινιστική εισήγηση.)

Πολλές φορές, σε νεανική ηλικία μπερδεύτηκα για το τι ήθελα από την προσωπική μου ζωή. Αμφιταλαντεύτηκα μέσα σε μακρές περιόδους αναμηρυκάζοντας τους παλιούς μου έρωτες, ψάχνοντας για νέους ή προσπαθώντας να βρω λύση ανάμεσα στον ερωτικό πλουραλισμό και στην ανάγκη για συντροφικότητα. Προβληματίστηκα με την εξήγηση των ερωτικών συμπεριφορών των άλλων.

Τρία βασικά σημεία, λοιπόν, για τον έρωτα, το σεξ και τις γυναίκες…

-Η πολυγαμία δεν πρέπει να συνδέεται με το ψέμα, την απάτη ή την απιστία. Πρέπει να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο. Η πολυγαμία είναι μια ώριμη επιλογή σεξουαλικής διάθεσης. Δεν είναι ούτε ανώριμη απόδοση της ανάγκης για παρέα ούτε η αποφυγή έντονων συναισθημάτων προς ένα πρόσωπο. Μάλλον, εξωστρέφεια είναι η πολυγαμία, ποικιλία. Αν είσαι ξεκάθαρος με τον εαυτό σου και με τη στάση σου προς τους ερωτικούς σου συντρόφους, τότε είσαι και μερωμένος με την σκοροφαγωμένη μεγάλη ιδέα της ατελείωτης και μοναδικής αγάπης, που είναι μια φυλακή σεξουαλικά.

-Η ακατέργαστη ανάγκη για συντροφικότητα, καθώς περνά ο χρόνος, και ο φόβος της μοναξιάς δεν είναι θέματα εύκολα διαχειρίσιμα από κανένα φύλο. Ακόμη και οι πιο μοναχικοί άνθρωποι μοναξιά θα αισθανθούν κάποτε. Οι νέες γυναίκες, σε μια προσπάθεια να αποτινάξουν το ζυγό της ανάγκης για συντροφιά και της επιθυμίας να βρεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς την υπόλοιπη ζωή σου, θίγονται από τον ίδιο τους τον εαυτό και αποκηρύσσουν τα ίδια τους τα θέλω, για να μη θεωρηθούν λίγο παρωχημένες, εμμονικές ή ακόμη και θηρευτές των καλών γαμπρών. (Μιλώ για τις γυναίκες, γιατί είμαι γυναίκα και δε μπορώ να γνωρίζω ακριβώς πως λειτουργεί στους άντρες). Και αρχίζουμε και μπαίνουμε σε ρόλους και καλούπια και τεατράλε συμπεριφορές μιας φορεμένης ελευθεριότητας και μιας ξένης προς την μέχρι τώρα σεξουαλική συμπεριφορά μας. Μην παραμυθιάζεστε από κανέναν που θα σας πουλήσει ως ανασφάλεια, την αγάπη που χρειάζεστε να δώσετε και να δεχτείτε, την αγκαλιά και – αυτό που μου αρέσει να το γράφω, να το λέω και να το νιώθω στη γλώσσα μου – τη συντροφικότητα. Δεν είναι παράλογο, είναι το απολύτως ανθρώπινο.

-Δεν μπορώ να ακούω μορφωμένες γυναίκες ή δήθεν τηλεοπτικές σεξολόγους, συμβουλάτορες σε περιοδικά μόδας και πρωινάδικα, να εκφράζουν απόψεις όπως “Αυτά δεν τα λέμε στους άντρες!” ή “Μην το παίζετε πολύ ανεξάρτητες!” και άλλα τέτοιου είδους κενά. Αυτό, που πρέπει να μπούμε σε ρόλους για να μην τρομοκρατήσουμε τον άλλον, μου φαίνεται αδιανόητο. Τσαλίμια, γαλιφιές και σκοταδισμός. Όταν μια νέα γυναίκα που μόλις ξεκίνησε την ερωτική της ζωή γαλουχηθεί με αυτά τα αστόχαστα, πιστεύει πως οι άντρες είναι το φυλακισμένο φύλο, το προστατευμένο από την οικογένεια, τον περίγυρο και τελικά, το κορίτσι του. Αλήθεια… δεν λέμε στους άντρες ότι θέλουμε το παιδί τους; Μην παραμυθιάζεστε. Όταν ένας άνθρωπος σε αγαπάει πραγματικά, θέλει και το παιδί σου και τη μονογαμία σου – και τα παρεπόμενα είναι απλώς θέματα που λύνονται με συζήτηση.

Και αν αυτός ο κόσμος φαντάζει ιδανικός, δεν πειράζει. Εγώ σε αυτόν θέλω να ζήσω.

Βέρα J. Φραντζή


για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.