Άνθρωποι

Όταν σε φιλώ ξεχύνεται από το στόμα σου ο παράδεισος. 
Με ορμή ρυακιού.
Γίνομαι άγγελος πιστός, αδιάσπαστος από κάθε πειρασμό παρά μόνον από εσένα. Γίνομαι δέντρο αιωνόβιο, ρίζες βαθιές ως την αλμύρα έχω. 
Ασκιανό και φρούτα γλυκύτατα για εσένανε.
Μακάβριες οι πράξεις στα στενά δρομάκια των μυαλών τους.
Μαύρες μέρες, κρύες παγερές οι ηλιόλουστες.
Τα πουλιά 'χάσαν την πορεία τους. Ο γλάρος μόνος πετά, κοντά μου, στην απέραντη ράχη της θάλασσας. Μόνος. Ξέρει.
Τόση αδικία δεν την χωρά κανένας νους. 
Αποκαϊδια κι αγάπη σ' έναν κόσμο.
Που και που κοκκινίζουν οι στάχτες κι ανθούνε μπουμπούκια, μικρά ριζαλάκια.

Katia  Tornay