Τι ΔΕΝ μας έμαθε το … sex and the city

Αφιερωμένο σε όλες τις απογοητευμένες πριγκίπισσες της Αθήνας

Ένα σπίτι πεντακάθαρο, μια σειρά πανάκριβα γοβάκια και πέδιλα παρατεταγμένα σαν πειθήνια στρατιωτάκια μέσα στην τεράστια, δρύινη ντουλάπα, μια καφετιέρα που γουργουρίζει, ενώ μια δίνη βανίλιας και αρώματος Chanel λούζουν τα μαλλιά σου και…

Ξύπνα. Ή μάλλον, ας ονειρευτούμε μαζί λιγάκι ακόμα. Η δουλειά σου σε απασχολεί 1-2 ώρες ημερησίως και περιλαμβάνει βόλτες σε μπαρ κι εστιατόρια, ραντεβού με μυστήριους τύπους και φωτογραφίσεις πάνω σε λεωφορεία. Ο γκόμενος που ερωτεύτηκες είναι πάμπλουτος, πανύψηλος, δεινός εραστής και εσύ τον αφήνεις, απλώς επειδή δε σου λέει σ’ αγαπώ. Βεβαίως, τα ξαναφτιάχνετε με το που τον πάρεις τηλέφωνο.

Είσαι η Κάρι Μπράντσο. Οk, στο πιο ωραίο της, ενδεχομένως. Με μακρύτερο μαλλί και πιο ίσια πόδια.

Αγάπη μου, βρέξε, τώρα, λίγο το προσωπάκι σου. Βάλε τα σκονισμένα σου αθλητικά. Ή τις μπαλαρίνες σου των δέκα ευρώ και τρέξε στη δουλειά σου. Στο καφέ που σερβίρεις, στην εταιρεία που σηκώνεις τα τηλέφωνα, στο γραφείο που κάνεις την πρακτική σου.

Στρίμωξε τα χόμπυ και τα πάθη σου σε μια ημέρα της οποίας οι 8 ώρες έχουν φαγωθεί σε κάτι που δεν σου αρέσει και πολύ να κάνεις, αλλά, βασικά, σε βιοπορίζει. Γύρνα σπίτι, κοιμήσου λιγάκι, αν προλάβεις, κι ύστερα δες ένα επεισόδιο από τη σειρά σου, παίξε λίγο κιθάρα, βγες με τις φίλες σου. Ή με το αγόρι σου, που κι αυτό πτώμα είναι και, όχι, δεν θα πάτε για dinner στα εγκαίνια ενός fancy restaurant, αλλά για ένα hot dog και μια σπράιτ.

Μήπως τα παραλέω; Ίσως. Πολλά είναι τα κορίτσια που ζουν “μαγικά”. Που κάνουν τη δουλειά των ονείρων τους, που πηγαίνουν δυο μήνες διακοπές, που έχουν τα νυχάκια τους και τα μαλλάκια τους φτιαγμένα και φροντισμένα μια ζωή, παρέα βεβαίως με τη γκαρνταρόμπα και τη βιβλιοθήκη τους. Ναι, ξέρω, η ευτυχία είναι στα μικρά, είναι σε ένα βλέμμα και σε ένα τραγούδι, αλλά έχω πολύ καιρό να πάω για ψώνια κι έχω πολύ καιρό να κεράσω τους φίλους μου όπως μου αρέσει να κάνω.

Το σύνδρομο της Κάρι Μπράντσο, δεμένο σφιχτά στα γονίδια της μέσης δυτικής γκόμενας, εμού μη εξαιρουμένης, μας βαστά καμιά φορά πίσω, μας κάνει να αισθανόμαστε απογοήτευση και να χάνουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τα όνειρά μας, σωστά;

Μπορεί να ζούμε ακόμα με τους γονείς μας. Μπορεί να μη ζούμε με αυτούς, αλλά να κοιμόμαστε σε έναν παλιό καναπέ κρεβάτι που τρίζει και που καταλαμβάνει το 50% της ταπεινής μας γκαρσονιέρας. Μπορεί να μη βγαίνουμε πολλά ραντεβού, να μην έχουμε γκόμενο και ωραία ρούχα, να μην έχουμε διάθεση για σεξ και κοκτέιλ. Μπορεί να μην έχουμε κολλητές και κολλητούς. Μπορεί να μας έχει κουράσει η πόλη μας, με τα δεκάδες events και πάρτυ, στα οποία πάντα μάς καλεί ένας άγνωστος τύπος από το facebook, εμάς και άλλους 50.000 ανθρώπους μαζί.

Αλλά… πιστεύω πως μπορούμε να ζούμε όπως θέλουμε, ακόμα και αν αυτό χρειαστεί να στριμωχτεί μες στο πλαίσιο του “όπως πρέπει”. Η Κάρι Μπράντσο, αν το καλοσκεφτείτε, είχε μια λιγάκι μονότονη ζωή. Δεν έχει ιδέα πόσο ωραίους άντρες συναντά μια Αθηναία που περιμένει μία ώρα να περάσει ένα οποιοδήποτε νυχτερινό λεωφορείο. Δεν έχει ιδέα πόσο πιο νόστιμο είναι το σουβλάκι από το σούσι και δεν έχει ιδέα πόσο τσαγανό χρειάζεται για να μπορείς να έχεις τη δυνατότητα να γράφεις κάπου, χωρίς να είναι η βασική σου δουλειά και να το κάνεις ξεκλέβοντας ώρα από τη βασική σου δουλειά.

Κυρίως, δεν έχει ιδέα πόσο θαρραλέες είμαστε όλες εμείς οι εικοσιπεντάρες  και οι τριαντάρες της εποχής μας, που περιποιούμαστε τους εαυτούς μας χωρίς μαρκάτα καλλυντικά, που περνάμε τρέλα ακόμα κι αν μείνουμε μέσα, που κάνουμε θυσίες για να πετύχουμε αυτό το κάτι το δικό μας και που γουστάρουμε να αγκομαχάμε από το πρωί για να συνδυάσουμε γυμναστήριο, δουλειά, σχολή, φίλους και ξεκούραση.

Είμαστε δυνατές, δεν γκρινιάζουμε με το παραμικρό, μαζεύουμε λεφτά για το μεταπτυχιακό μας και όχι για ακόμα ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα, αντέχουμε σε αντίξοες συνθήκες, αρκεί να έχουμε λίγο κόκκινο κρασί και τη συντροφιά που μας γουστάρει.

Δεν είμαστε μοντέλα, ή και είμαστε, με τον πολύ δικό μας τρόπο. Δεν είμαστε διάσημες, αλλά λέμε δέκα καλημέρες το πρωί και το κινητό μας χτυπάει συνεχώς. Κι αν δε χτυπάει, χαλαρώνουμε κοιτώντας το ταβάνι και κάνοντας τον απολογισμό μας. Κάνουμε τράκα τσιγάρο, δεν πάμε με το παραμικρό στο περίπτερο. Αλλιώς, πώς θα πιούμε εκείνον τον καφέ αύριο, με το παιδί που γνωρίσαμε το καλοκαίρι στο νησί;

Ο δρόμος προς την ευτυχία όπως τη νομίζουμε, είναι δύσκολος και κάποιες από εμάς αποφασίζουμε να τον βαδίσουμε. Αλλά υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, αυτός προς την αλήθεια, και αυτόν πρέπει να τον στρώσουμε εμείς, χαλικάκι χαλικάκι, μέρα τη μέρα. Με τις δικές μας μουσικές, τα δικά μας ψέματα, τα δικά μας φορέματα των δέκα ευρώ, τα δικά μας λάθη, τις δικές μας φάτσες, τις μάνες μας, τους γκόμενούς μας, τα κατοικίδιά μας.

Είναι η ζωή μας! Και μπορούμε να διαλέξουμε πώς να τη ζήσουμε, αν της ρίξουμε μια προσεκτικότερη ματιά. Οι αφίσες στο δρόμο, ο καινούργιος γείτονας, αυτό το νέο μαγαζί με φαλάφελ που άνοιξε στη γωνία, η ξαδέρφη μας που παντρεύεται και χίλια άλλα είναι πρώτης τάξεως ευκαιρίες να ανοιγοκλείνουμε τα προσωπικά μας παράθυρα στην αλλαγή και να μη μένουμε ποτέ στάσιμες. Και αυτό ισχύει και για τα αγόρια, ντε!

Δεν είναι τίποτα σταθερό, ούτε η δουλειά μας, ούτε καν το κεφάλι μας το κλούβιο. Γιατί να μένουν σταθερά τα πόδια μας και η καρδιά μας; Μπορούμε, τώρα κιόλας, να τα στείλουμε για πέταγμα στις πιο απόμερες παραλίες και τα πιο κελαρυστά ρυάκια. Χωρίς στάλα ναρκωτικών.

Σαν αυτό που κάνω, καμιά φορά, όταν περπατάω προς το μετρό: τραγουδάω από μέσα μου το αγαπημένο μου τραγούδι και δίνω στη μέρα το χρώμα που κρίνω πως της ταιριάζει καλύτερα. Χωρίς Manolo Blahnik και χωρίς Mr Big, χωρίς πολλά λεφτά στο πορτοφόλι μου, χωρίς, χωρίς, χωρίς.

Να τι δεν μας έμαθε το Sex and The city: Ότι όλες οι αληθινές πριγκίπισσες έχουν κάποτε φορέσει τα πιο λασπωμένα άρβυλα και έχουν γυρίσει σπίτι ψόφιες από την κούραση, μα με γεμάτες ζωή και περιπέτεια τις φλέβες τους.

Γεωργία Δρακάκη

αναδημοσίευση από mypenteli.gr