o κύριος Ζόμερ

Την ονομάσαμε " κύριο Ζόμερ " . Από τον ομώνυμο ήρωα του Ζίσκιν. Ηλικία, ακαθόριστη . Ρούχα φθαρμένα αλλά πεντακάθαρα. Κορμί σπασμένο, σε γωνία. Προέκταση του κορμιού, ένα κατάμεστο καρότσι πίσω της. Η " κύριος Ζόμερ " και το καρότσι της, μια οντότητα. Άστεγη? Άγνωστον. Θα της ταίριαζε και το " Σίσυφος". Θα το δικαιολογούσε, εκτός από το αναπόσπαστο βάρος που κουβαλά,και η εντοπιότητα. Μα είναι κάτι στον πανικόβλητο ρυθμό του αγχωμένου βαδίσματός της που την διαφοροποιεί από την εμβληματική κορινθιακή μορφή της φιλοσοφίας του Καμύ.Ναι, περπατάει συνέχεια. Περπατάει ασταμάτητα, ακούραστα. Οργώνει νυχθημερόν την πόλη από την μία άκρη στην άλλη. Από την ανατολική είσοδο της πόλης στην δυτική. Από το κέντρο στην παραλία. Από την αγορά στην ανηφοριά του Συνοικισμού. Από τις γραμμές του τρένου στο Στρατόπεδο. Έρχεται από το πουθενά και πηγαίνει στο άγνωστο.
Με βήμα βιαστικό, κυνηγημένο,πανικόβλητο. Με μάτια να κατοπτεύουν αποκλειστικά το έδαφος και τον βηματισμό της.
Να ξεφύγει ! Να ξεφύγει! Να γλυτώσει! Από τι? Από ποιόν? Από αυτό το Κάτι που έχει θρονιαστεί μέσα της και την εξουσιάζει. Με κάνεις και σε φοβάμαι κύριε Ζόμερ!!! Γιατί έχεις γίνει ένας πανανθρώπινος καθρέφτης. Όπου μπορώ να διακρίνω την ζοφερή και ανέλπιδη αντανάκλαση της εικόνας ΟΛΩΝ μας.

Δωροθέα Ελιοτη