Είχε μια συνήθεια ο πατέρας μου πάνω σε κουβέντες και αναδρομές στο παρελθόν να λέει ιστορίες (από αυτόν το πήρα και 'γω), πότε για εργάτες της Ζάσταβα όπου δούλευε, που πηγαίναν στο γιατρό και τους ρωτούσε αν αερίζονται κι εκείνοι απαντούσαν πως ανοίγουν τα παράθυρα στο σπίτι κάθε πρωί και πότε για τον προπάππο του, που ήταν ο πότης του χωριού (από αυτόν το πήρα και ΄γω) και τον κυνηγούσαν τα παιδιά της γειτονιάς με τραγούδια για το μεθύσι και έτρεχε κι εκείνος μαζί τους κι ας ήτανε δισέγγονο του. Αλλά η ιστορία που μας έλεγε συχνότερα ήταν αυτή για τα γυαλιά ηλίου του, όπου βρισκόμασταν και με όποιους βρισκόμασταν, ο κυρ. Ντράγκαν, θα έβρισκε κάτι που μπορούσε να το συνδέσει ώστε να μας πει και πάλι την ιστορία των γυαλιών του. Έφυγε ξαφνικά για το ταξίδι δίχως γυρισμό το 2012 και δε την ακούμε πλέον την ιστορία του και δε την θυμάμαι καν την ιστορία του, γιατί κάθε φορά που την ξεκινούσε δε της έδινα βάση, γιατί την είχα ακούσει και χθες και θα την άκουγα και αύριο και κάθε χθες και αύριο το ίδιο σκεφτόμουν και κάθε φορά το ίδιο. Δε την κράτησα αυτή την μικρή κληρονομιά από τον πατέρα μου και είναι ένα από τα πράγματα που μετανιώνω κάθε που το φέρνω στο νου μου. Να τους αγαπάτε τους γονείς σας, δεν είναι για πάντα, δεν έχουν κουρδιστήρι στην πλάτη, δεν παίρνουν μπαταρίες και παιδιά παύουμε να είμαστε όταν τους χάνουμε.
Jelena B
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου