Σκηνοθεσία: Michael Haneke 1992
Ένα 14χρονο αγόρι,ο Μπέννυ, παιδί μιας αστικής οικογένειας της Βιέννης,παθιασμένο με κάμερες,βίντεο κλπ, επιδιώκει να βιντεοσκοπεί βίαιες σκηνές - με μια τέτοια άλλωστε ξεκινά το έργο - και μετά να τις παρακολουθεί στον τέλειο μηχανικό εξοπλισμό του δωματίου του.
Λόγω του εθισμού του με την εικόνα,ο Μπέννυ έχει απόλυτη συνείδηση του εαυτού του και των πράξεών του μόνο όταν τις βλέπει σε οθόνη. Έτσι λοιπόν θα οργανώσει ένα έγκλημα,θα το εκτελέσει και θα το απεικονίσει σε βίντεο για να μπορεί να το ''βλέπει''. Όταν όμως εξομολογηθεί στους γονείς του την πράξη του,πυροδοτούνται ανατρεπτικές εξελίξεις σε οικογενειακό και ατομικό επίπεδο.
Ο Haneke με την προφητική αυτή ταινία του -νομίζω η δεύτερη ή τρίτη του - προτείνει μια βαθιά μελέτη πάνω στο φαινόμενο της ανήλικης βίας στις σύγχρονες υπερανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Από την αρχή της ταινίας ανιχνεύει με διαλεκτικό τρόπο τα αίτια της, που συλλειτουργούν για να κατασκευάσουν τους Μπέννυ της εποχή μας - που είναι πολύ περισσότεροι από τα γνωστά κρούσματα. Και δε διστάζει ο μεγάλος αυτός δημιουργός, με τον χειρουργικό κινηματογραφικό τρόπο του και το άρτια δομημένο σενάριό,να φτάσει το νυστέρι στο κόκκαλο και μάλιστα χωρίς αναισθητικό.
Μεγάλη ταινία.
Γιούλη Ζαχαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου