Λοιπόν πια δε σου μένει τίποτα πέρα από κάποιες πολύ μεγάλες προσδοκίες και κάποια εντελώς απερίγραπτα όνειρα. Απατηλά και λαϊκά.
Σου απομένει μια αρχοντιά από βικτωριανή εποχή, μερικές ξεμαλλιασμένες βλεφαρίδες ψεύτικες και μια ρόμπα ημιδιαφανής, το πρόσωπό του μέσα στις χούφτες σου και μια φωτογραφία ασπρόμαυρη περισσότερο για το καλτ της χρονιάς του 2015 παρά για την ανάμνηση.
Τα κάνεις παζλ και τα αυτοκτονείς μέσα στο νεροχύτη με τα ευαίσθητα κυλοτάκια.
Κάπως έτσι τελειώνει ένας ακόμη έρωτας μιας Τρίτης, προτελευταίας του Ιουλίου. Μιας Τρίτης που δεν θα τη θυμηθείς ακόμη και αν σημειώσεις από άκρη σε άκρη με καρφίτσες τα μέτρα της.
O νεροχύτης που τα ρουφάει όλα τα αίματα.
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου