σιωπηλός αποχωρισμός

artwork by David Park

Επιτέλους άκου: «Μισώ τον εαυτό μου που σαν τρελός ποθεί την εμπειρία σου. Έτσι για μια στιγμή, απ’ το χέρι να με άρπαζες και να με οδηγούσες στη γεύση, στην αφή και στις κρυφές σου μυρωδιές. Έτσι για μια στιγμή, όσα τα λόγια μου τόσες οι κινήσεις σου μέσα μου. Μισώ τον εαυτό μου που σαν τρελός ποθεί τα μυστικά σου επιφωνήματα. Έτσι για μια στιγμή, δεμένος στο κατάρτι σου «τραγούδα» να σου φωνάξω μέχρι να λυτρωθεί το σκοτάδι μου, να λάμψει, και έπειτα η σκόνη μου να σε σκεπάσει απαλά. Δική μου ήσουν πριν τον κόσμο. Δική μου θα είσαι και μετά από αυτόν. Το όνομα σου σαν λέω το αίμα μου επαναστατεί και το κορμί μου τη ζεστασιά των ματιών σου δεν χωρά. Έλα, επιτέλους, να με ζήσεις …». Μετά πλήρωσε, χίλιους θάνατους και έναν, δεν είπε τίποτα. Πήρε τα ρέστα και έφυγε …

Αυγή, 16/9/2015