Αγάπη Σοφία Ελπίδα (eat pray ...)

ίσως είμαι οι γονείς μου
ίσως είμαι το σκοτάδι του τυφλού που ποτέ δεν ζητιάνεψε
ίσως είμαι η Σοφία που ήρθα στην Αθήνα κι έγινε Σόφι
ή ο αδελφός της που έγινε Εβίτα
μπορεί να είμαι το alter ego εκείνου του σκηνοθέτη 
που μου την έπεσε
μετά την έπεσε και σε σένα
και μετά έπεσε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το Floral
κι έκλαιγε όλη τη νύχτα.
ίσως είμαι η άγνοια κι η προκατάληψη,
ο αδέσποτος σκύλος που κοιμάται στη βροχή
την ίδια ώρα που ο αδελφός του τρώει φουα γκρα
στο Κολωνάκι
ίσως είμαι ο μετανάστης
ή η πατρίδα του που δεν τον ήθελε πια
ίσως είμαι η βραδιά που χωρίσαμε
ίσως εκείνη η ασπρόμαυρη ταινία στο Alphaville
που μου έκανες τράκα στο διάλειμμα
κι άγγιξα το χέρι σου καθώς σου άναβα
το ένιωσες κι εσύ το ρίγος εκείνο
κι έγραψες το τηλέφωνο σου 
στο τσαλακωμένο πρόγραμμα δίπλα
στην φωτογραφία της Σάρλοτ Ράμπλινγκ
ίσως πριν τρελαθώ ήμουν κάποιος αξιοπρεπής
που λεγόταν Γιάννης Αλεπουγιάννης
ή απλώς ήμουν μια αλεπού που την έλεγαν Γιάννη
ίσως διάλεξες εκείνον αντί για μένα
επειδή τα φιλιά του είχαν γεύση
καυτής μουστάρδας
και τα δικά μου ήταν απλώς
"άνοστα"
ίσως τώρα που πήρες διαζύγιο 
κι η κόρη σου σπουδάζει στο Λονδίνο
κάτσεις και γράψεις εκείνο το μυθιστόρημα
και μου αφιερώσεις εκείνο το κεφάλαιο 
που μου είχες υποσχεθεί.

Γιώργος Τρίκερι