στο άγνωστο

δάσκαλο με έκανε η ζωή
σοφό και σπουδαγμένο
στο στόμα με κοιτούν
καθώς το ανοίγω
μη και τους ξεφύγει
κάτι από τα περισπούδαστα  
που λέω
με ύφος αρχοντικό.
τις σκοτεινές στιγμές μου
παλεύω με την κυνική Χάρυβδη
που φωλιάζει στη κοιλιά μου
η Σκύλλα του νου
θέλει όλες τις αλήθειες
να ουρλιάξει
την κάνω να σωπαίνει.
το ποτήρι της αισιοδοξίας
που με κέρασε η ζωή
δεν μισογεμίζει πια.
δεν βρίσκω μέρος να κρυφτώ
όταν η μπόρα ξεκινά
το προτιμούσα όταν ήμουν μαθητής
νέος, αγνός και αδαής
οι φίλοι έχτισαν κάστρα
μου λένε
έλα
άνετα έχουμε παπλώματα
και άφθονο κρασί
μα προτιμώ τη δίκαιη θάλασσα
της ουτοπίας και της αμφιβολίας
το μικρόβιο της αλητείας
δεν το έχω τιθασεύσει.
ούτε και θέλω.

Γιώργος Τρίκερι