Jazzmine says...........Mικρές χαρές!

Ζω σ' ένα δύσκολο κόσμο, αφάνταστα σκληρό και ερμητικά κλειστό.

Δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ζωές μας, δεν χαρίζουμε, δεν χαριζόμαστε..

Είμαστε μόνοι, στο μικροκοσμό μας και όλοι οι άλλοι γύρω μας μόνοι κι αυτοί.

Και διάγουμε τις ζωές μας ,παράλληλα, ανάπηροι και τυφλοί και χωρίς ελπίδα..

Πριν από λίγες μέρες άνοιξα την πόρτα στον delivery boy και του είπα - Καλώστον!

Μπερδεμένος με κοίταξε και με ρώτησε δειλά - Άργησα τόσο πολύ?

Εξίσου μπερδεμένη του χάρισα το πιο θερμό μου χαμόγελο: - Mα όχι κάθε άλλο!

Πέντε άνθρωποι μέσα, συζητήσαμε το ζήτημα εκτενώς, ώσπου ο αγαπημένος φιλόσοφος Τρίκερι έκλεισε το θέμα λέγοντας - μα πόσοι άνθρωποι φαντάζεσαι ότι καλωσορίζουν αυτόν τον έρμο άνθρωπο που έρχεται στην πόρτα τους με κάθε καιρό, που τρέχει για να τους φέρει το φαγητό τους κι όχι μόνο αυτόν, τη σερβιτόρα, τον κούριερ, την καθαρίστρια, τον περιπτερά?

Πόσοι από μας τους βλέπουμε καν, μπαίνουν στο οπτικοσυναισθηματικό μας πεδίο και τους αντιλαμβανόμαστε σαν ανθρώπινες οντότητες, ολόιδιες με μας?

Η επανάσταση ξεκινάει από σένα, απ' το σπίτι σου, απ΄τη διαδρομή στο γραφείο, απ' τη δουλειά, απ' το μπαράκι, απ' το τράμ κι έπειτα έρχεται η αλλαγή στη δική σου ζωή πρώτα κι έπειτα στην πόλη σου κι έπειτα στη χώρα σου.

Έτσι πάει κι όχι ανάποδα.

Δεν θα ισχυριστώ ότι το νοιάξιμο δεν κοστίζει. Ότι η αγάπη είναι δωρεάν.

Απλά θα πω ότι το τίμημα είναι μικρό και το κέρδος άμεσο και πολύτιμο.

Θα τολμήσω να προσθέσω πολύτιμο όσο τίποτ' άλλο.

Μπορώ να ορκιστώ οτι ο κόσμος γίνεται μαγικός και θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα.. Ότι η ζωή γίνεται ένα καλειδοσκόπιο που απ' όπου κι αν το γυρίσεις σκορπάει φως..

Πριν καιρό σ' ένα ταξί μέσα βρήκα ένα μικρό ασημένιο σταυρό..

Δυό νύχτες μετά, μπαίνω σ' ένα άλλο ταξί για μια σχετικά σύντομη βραδινή διαδρομή..

Πιάνω σχεδόν πάντα την κουβέντα με τους οδηγούς

- μια φορά θυμάμαι είχαμε σταματήσει μ' έναν παππού οδηγό σε μια καντίνα στο κέντρο και μου μιλούσε με πάθος για τα παιδικά του χρόνια στο χωριό του, καλή σου ώρα, τι ξημέρωμα, τι ταξίδι! -

κι έτσι και τώρα έμαθα την ιστορία αυτού του ανθρώπου που είχε χάσει την πίστη του στο Θεό και στη ζωή κι έτσι του βαλα τον μικρό σταυρό στο χέρι - που είμαι σίγουρη πως δε χάθηκε μα τον έστειλαν σε κείνον - και του το είπα και τον ξεπροβόδισα στην επόμενη μέρα με αγάπη, μου κράτησε τα χέρια και με κοίταξε μ΄ένα βλέμμα..που το κρατάω μέσα μου σα φυλαχτό.. καλή σου ώρα, τι ανταλλαγή..!

Μικρές χαρές..

Αν νοιαστείς για τον άγνωστο διπλανό, αν τύχει και το ζεστό σου χαμόγελο να φτιάξει το κέφι του, να καλμάρει την ταραγμένη του μέρα κι έπειτα να απλώσει το χέρι να βοηθήσει έναν εξίσου άγνωστο που κι εκείνος με τη σειρά του δεν θα κορνάρει στον άγνωστο μπροστινό του που ετοιμαζόταν να βρίσει έναν πεζό μα δεν θα το κάνει, δεν θα μασταν όλοι λίγο συνένοχοι στην ανεξήγητη χαρά, αν είχαμε απαίτηση στην κατανόηση, στη στοργή, δεν θα τη δίναμε λίγο πιο εύκολα?

Αύριο περιμένω τη μέρα με ανυπομονησία..

Ο φύλακας στην είσοδο θα πήγε τα χαρτιά που του φτιαξα σήμερα στην εφορία και θα ξεμπέρδεψε επιτέλους, της κας Αλεξάνδρας μας, που μας καθαρίζει τα γραφεία, έρχεται επιτέλους ο άντρας της απ' το νησί μαζί με το παιδί και θα ξανασμίξουνε μετά απο τόσο καιρό, ο τεχνικός μας απ' το ίντερνετ έκανε κόρη (!) φυλάω το δώρο της σε μια ασημί σακουλίτσα..

Θα πάω το μεσημέρι, θα πάρω τον ωραιότερο καφέ του κόσμου απ' τα χεράκια της πιο αγαπημένης Ρεββέκας που είχατε ποτέ την τύχη να συναντήσετε, μαζί με μια σφιχτή μητρική αγκαλιά απ' την Ταμάρα - απαραίτητα σύνεργα για να ξεκινήσει καλά η μέρα!

Κι έπειτα θα κατέβω να σου στείλω ένα χαμόγελο που στο χω στερήσει τόσο καιρό,

γιατί νόμιζα πως επειδή είσαι ο τόπος της καρδιάς μου, εσύ δεν θα το χρειαζόσουν..

Τι ανόητη...

Jazzmine every day