Jazzmine says...........Istanbul

Περπατούσα κάτω απ' την εκτυφλωτική αστροφεγγιά, έκανε παγωνιά, τυλίχτηκα με τα μαλλιά μου, έπαιζες το καινούργιο κομμάτι στο σαξόφωνο κι αντηχούσε στη σιγαλιά..

Σε μια ταράτσα ατενίζοντας τον Κεράτιο κόλπο, λεπίδα που κόβει τη θάλασσα στα δυό, δεν τολμούσαμε ν' ανασάνουμε απο την ομορφιά, ένα φεγγάρι μισό σκορπούσε καθάριο φως, υγρασία στάλαζε αλμύρα στα βλεφαρά μας..

Αιώνιο στέμμα πάνω απ' την Πόλη, ο Πύργος του Γαλατά με τα συννεφιασμένα του πρωινά και τους ανέμελους γλάρους, ζεστό καφέ κι αλμυρές ελιές, πέτρινους δρόμους, αστραφτερούς ανθρώπους και παγωμένα ρόδια..

Θαρρείς κι η Πόλη ένα αινιγματικό ψηφιδωτό, ποτέ χειροπιαστό, ποτέ ολόκληρο, ένας μύθος από σκοτεινές υγρές νύχτες με ντόπιους μουσικούς, αρχαία κρουστά που βγάζουν παράξενους κλειδωμένους ήχους, ιδρωμένες παλάμες, μυρωδιές βαριές από μπαχάρια..

Χειροδύναμες παραμάνες σε τραβούν σε υπόγεια χαμάμ πίσω απ' την Αραβική συνοικία, αχνιστά μάρμαρα ξεδιπλώνονται κάτω απ΄το αφημένο σου κορμί, η ιστορία αυτής της πολιτείας σου κρύβεται πίσω απ΄τους ψιθύρους της γυναίκας που σε λούζει σε μια ιερή τελετουργία, πίσω απ΄τις στάλες που πέφτουν απ΄τον σκαλιστό θόλο, πίσω απ' τα νοήματα της άγνωστης γλώσσας..

Στο σκεπαστό Παζάρι χαθήκαμε, ανάμεσα σε ζωγραφιστά κεραμικά, χρυσά σκουλαρίκια και μεταξωτά υφάσματα..

Βρεθήκαμε ώρες μετά στην Παλιά Πόλη κι ήταν παράξενο, κοιταχτήκαμε από μακριά σαν ξένοι, σαν δυό τουρίστες που θέλαμε να μείνουμε εκεί ακριβώς που είμασταν, ο ένας απέναντι απ΄τον άλλο κι αναμεσά μας η Γέφυρα του Βόσπορου κι ο καθένας μας να συμβόλιζε για τον άλλο το εισιτήριο της επιστροφής..

Η Πόλη, μας είχε αλλάξει μ' έναν ύπουλο αθόρυβο τρόπο με τα αρωματισμένα τσάγια της, τους ύποπτους ναργιλέδες, τις μουσικές της, το ούτι, το σάζι, το νέι..

Μουσικές κι εικόνες κι ανθρώπους που τα κουβαλήσαμε μαζί μας στην επιστροφή κι ακόμα πιο πέρα, στα σύνορα του κόσμου..

Κατά καιρούς λαμβάνω κάρτες από τις περιπλανήσεις σου.

Ταυλάνδη, Σαιγκόν, Ανόι.

Απόψε, μια φωτογραφία σου απο το Νεπάλ να παίζεις νέι στους πρόποδες των Ιμαλαίων,

με δυό λόγια:

"Καμιά δύναμη, ανθρώπινη η θεική δεν θα με κάνει να ξεχάσω την εικόνα σου, όπως ξύπνησα μέσα στη νύχτα και σε είδα έξω στη βεράντα, γυμνή κάτω απ' τη βροχή να κοιτάς το κατάφωτο Μπλέ Τζαμί πάνω απο τις ψαλμωδίες του μουεζίνη. Πάντα σε ξυπνούσαν, εμένα ποτέ, δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου. Ούτε εσένα."

Jazzmine travels