-σήκω να φύγουμε είναι γέρος και άσχημος κι εμείς νέες και ωραίες, είπαν οι άσπρες αρβύλες
-φύγε, της είπα, μόνο να ερωτεύομαι ξέρω, δεν ξέρω πως ζουν, πως εφημερεύουν, πως φορούν χρυσές περιβολές, πως αδιαφορούν. Υπάρχουν τρανοί άντρες εκεί έξω που θα σε φροντίσουν. δεν θα σε κοιτούν στα μάτια με δέος, δεν θα ζουν για το επόμενο χαμόγελό σου όπως εγώ. μα θα σου εξασφαλίσουν πλουσιοπάροχες, εύκολες μέρες χωρίς εντάσεις, ανασφάλειες, πάθη, λάθη, χωρίς το ενοχλητικό μου γέλιο που σαν γατί μπλέκεται στα πόδια σου. φύγε, μην νιωθεις τύψεις ότι με αφήνεις μόνο, έχω συγκάτοικους τη σκόνη , τον θάνατο και ατελείωτους στίχους. δεν έχει που να κοιμάσαι τα βράδυα άλλωστε, μόνο ένας ξεχαρβαλωμένος καναπές που ξενυχτάει ακούγοντας Rachmaninoff, Dvorak, Arvo Part και Nick Cave και μετά πετάει τα cd στο πάτωμα. θα θέλει όλο χάδια και να του διαβάζεις τις Μεγάλες Προσδοκίες ξανά και ξανά,δεν θα σε αφήνει σε ησυχία. ούτε εμένα με αφήνει αλλά συνήθισα στις νότες, τώρα ακούω τα μυστικά τους, έμαθα να τα ζωγραφίζω με το μελάνι των αστεριών πάνω σε σκουριασμένες σελίδες και όταν ξημερώνει τις πετάω κι αυτές στο πάτωμα. δεν είναι φυσιολογική ζωή αυτή η μαύρη κωμωδία.
-φύγε να σωθείς, της είπα.
κι αυτή είναι ακόμα εδώ
sleepless in soulpie
-φύγε, της είπα, μόνο να ερωτεύομαι ξέρω, δεν ξέρω πως ζουν, πως εφημερεύουν, πως φορούν χρυσές περιβολές, πως αδιαφορούν. Υπάρχουν τρανοί άντρες εκεί έξω που θα σε φροντίσουν. δεν θα σε κοιτούν στα μάτια με δέος, δεν θα ζουν για το επόμενο χαμόγελό σου όπως εγώ. μα θα σου εξασφαλίσουν πλουσιοπάροχες, εύκολες μέρες χωρίς εντάσεις, ανασφάλειες, πάθη, λάθη, χωρίς το ενοχλητικό μου γέλιο που σαν γατί μπλέκεται στα πόδια σου. φύγε, μην νιωθεις τύψεις ότι με αφήνεις μόνο, έχω συγκάτοικους τη σκόνη , τον θάνατο και ατελείωτους στίχους. δεν έχει που να κοιμάσαι τα βράδυα άλλωστε, μόνο ένας ξεχαρβαλωμένος καναπές που ξενυχτάει ακούγοντας Rachmaninoff, Dvorak, Arvo Part και Nick Cave και μετά πετάει τα cd στο πάτωμα. θα θέλει όλο χάδια και να του διαβάζεις τις Μεγάλες Προσδοκίες ξανά και ξανά,δεν θα σε αφήνει σε ησυχία. ούτε εμένα με αφήνει αλλά συνήθισα στις νότες, τώρα ακούω τα μυστικά τους, έμαθα να τα ζωγραφίζω με το μελάνι των αστεριών πάνω σε σκουριασμένες σελίδες και όταν ξημερώνει τις πετάω κι αυτές στο πάτωμα. δεν είναι φυσιολογική ζωή αυτή η μαύρη κωμωδία.
-φύγε να σωθείς, της είπα.
κι αυτή είναι ακόμα εδώ
sleepless in soulpie
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου