Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Βρώμικο Σεξ. part one


Το αγγλικό ερωτηματικό είναι το πιο σέξι σημείο στίξης. Όπως οι Δωρικοί Απόλλωνες είναι τα πιο σέξι αγάλματα της δυτικής τέχνης. Είμαι σίγουρος ότι οι Ιάπωνες έχουν ένα σημείο στίξης εξ ίσου ηδυπαθές και παθιάρικο. Αλλά μιλάμε για τον δυτικό πολιτισμό. Όταν ο Γκάντι επισκέφτηκε το Λονδίνο τον ρώτησε ένας ευρωπαίος δημοσιογράφος «ποια είναι η γνώμη σας για τον Δυτικό Πολιτισμό;»
-Πολύ ωραία ιδέα. Να το δοκιμάστε κάποια φορά. Απάντησε σκωπτικά ο Μαχάτμα. Απόψε δεν θα μιλήσουμε για τον Γκάντι. Θα μιλήσουμε για σεξ. Όμορφο, υγιές, βρώμικο σεξ. Θα μιλήσουμε για το σεξ για δύο λόγους. Τον άντρα και τη γυναίκα. Εσένα κι εμένα. Στην εποχή των σπηλαίων μια χαρά τα πηγαίναμε. Με την πάροδο του χρόνου άλλαξαν οι ουράνιοι χάρτες, άλλαξαν οι χάρτες του πλανήτη κι εμείς οι δύο μετατοπιστήκαμε, απομακρυνθήκαμε, χαθήκαμε. Ώσπου τη σημερινή εποχή η μεταξύ μας σχέση έχει γίνει μια πικρή παρωδία, κωμωδία, τραγωδία. Δεν θα προσπαθήσω να γράψω το εγχειρίδιο του ιδεατού έρωτα. Δεν θα μπορούσα άλλωστε. Έχω περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις. Απλώς όπου και να στρέψω το βλέμμα βλέπω μοναχικές γυναίκες και αγέλες αντρών μπροστά στη τηλεόραση να παρακολουθούν ποδόσφαιρο (που ίσως να είναι χειρότερο, ειδικά από τότε που σταμάτησε ο Ζιντάν). Ανάμεσα μας αόρατα συρματοπλέγματα, ναρκοπέδια ανασφάλειας και ασυνεννοησίας. Υπήρξα στρατιώτης αυτού του άχαρου πόλεμου. Γνωρίζω τα όπλα της προπαγάνδας. Οι άντρες είναι γουρούνια. Οι γυναίκες είναι σκύλες. Ως λιποτάκτης έχω μια, όχι και τόσο πρωτότυπη, ιδέα. Make love, not war. Σε όλες τις κυρίες αρέσει το μπέικον κι εμείς τα αγοράκια βρίσκουμε τόσο χαριτωμένες τις σκυλίτσες όταν κουνούν την ουρά τους. Ας δούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Έχω μια φίλη δασκάλα. Μια μέρα εξηγούσε στα παιδία της τρίτης δημοτικού τις σύνθετες λέξεις. Συνθέτη είναι η λέξη που προέρχεται από την συννένωση άλλων λέξεων. Πρώτο συνθετικό, δεύτερο συνθετικό και πάει λέγοντας. Τους λέει ότι σπούδασε φιλόλογος, μια σύνθετη λέξη φίλος συν λόγος και τους ζητάει να βρουν μια άλλη λέξη με το συνθετικό φίλος. Η μικρή Μαρία σηκώνει το χεράκι της και με όλη την αθωότητα λέει «Γλωσσόφιλο, κυρια.» Έτσι ξεκινήσαμε όλοι. Άσπιλοι και αθώοι σαν τη μικρή Μαρία. Με ένα τεράστιο γλωσσόφιλο στο μυαλό. Ώσπου κάποια στιγμή σε ένα διάλλειμα, σε ένα πάρτι, σε ένα σκοτεινό πάρκο το γευτήκαμε. Θυμόσαστε το πρώτο σας φιλί?
Ήμουν σχεδόν δεκατεσσάρων, ούτε που θυμάμαι πως ξεμονάχιασα την όμορφη Νεκταρία. Ήταν Αύγουστος. Βρισκόμασταν στο πάρκο της Γαλήνης (σας το ορκίζομαι έτσι λέγεται, δεν τα βγάζω απ΄ το μυαλό μου). Αυτό που θυμάμαι είναι τις θηλές της να γίνονται σκληρές σαν αμύγδαλα και τα λαγόνια μου να παίρνουν φωτιά με το που ενώθηκαν τα χείλη μας. Αν υπάρχει κάποια διάκριση ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό εκείνες τις μαγικές στιγμές είχε πάψει να ισχύει. Είχε ανοίξει μια χαραμάδα στη νύχτα και ξεχείλιζαν χρώματα. Μετά σταθήκαμε για λίγο αμήχανοι κι ακούγαμε το χορτάρι να μεγαλώνει κάτω από τα πόδια μας. Και να ζήσω άλλα εκατό χρόνια δεν θα ξεχάσω το άρωμα αυτού του φιλιού. Σ΄ ευχαριστώ, Ω Νεκταρία. Η Νεκταρία μεγάλωσε. Έκανε μεταπτυχιακά στο Λονδίνο. Έγινε στέλεχος πολυεθνικής. Το Νεκταρία έγινε Νένα. Εγώ πήγα στην Αμέρικα. Έκανα μεταπτυχιακά στα μπιτς πάρτι, στα σφηνάκια, στη φιλοσοφία της ροκ. Γνώρισα τη Στέισι, τη Μάργκαρετ, τη μικρή της αδελφή, την Έμιλι, άλλη μια Στέισι. Περπάτησα το Γκραν Κάνυον. Βρέθηκα σε ένα καταυλισμό χίπηδων. Με κέρασαν μανιταρόσουπα. Κολύμπησα στη τρέλα χωρίς να τρελαθώ. Χόρεψα πάνω στη φωτιά χωρίς να καώ. Ξύπνησα σ΄ ένα δωμάτιο στο Λας Βέγκας χωρίς να θυμάμαι πως έφτασα ως εκεί. Ένα ατέλειωτο γυναικείο κορμί κειτόταν πλάι μου. Η Σάλι ήταν χορεύτρια στο Café Trocadero,ένα νάιτ κλαμπ στο δυτικό Χόλυγουντ . Ήταν ψηλή σαν δέντρο και όμορφη σαν αμαρτία. Περνούσε από το Λας Βέγκας για συναντηθεί με έναν ξάδελφο της. Πήγαμε σε ένα κατάστημα και μου αγόρασε ένα μπλου τζιν και δυο μαύρα μπλουζάκια κι ένα λευκό μεταξένιο πουκάμισο. «Το πουκάμισο είναι για το βράδυ της γιορτής.» μου είπε. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Φόρεσα τα καινούργια ρούχα γιατί τα δικά μου ήταν γεμάτα ξεραμένο κοκκινόχωμα και πήγαμε να ακούσουμε τον ξάδελφο. Βρεθήκαμε σ΄ ένα σκοτεινό μπαρ λίγο έξω από τη πόλη. Ένας χώρος ντυμένος με σκούρο ξύλο και τούβλα που είχαν το χρώμα του κόκκινου κρασιού. Η μπάντα απαρτιζόταν από τρία μέλη. Ένας κιθαρίστας που έμοιαζε δεκαπέντε χρονών με μαύρα βαθουλωτά μάτια ο όποιος χτυπούσε τις χορδές τις χορδές της κιθάρας σαν να ήταν θυμωμένος μαζί τους. Ένας κοκκαλιάρης με κόκκινα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά, ο οποίος κρατούσε ένα μακρύ κλωνάρι με μια χάλκινη κουδούνα στη μια άκρη (απ΄ αυτές που φοράνε οι προβατίνες στο χωριό της μάνας μου) που την χτυπούσε ρυθμικά μ΄ ένα δοξάρι. Ο τρίτος της παρέας, προφανώς ο ξάδελφος, τεράστιος σαν τρένο, τα μακριά του δάχτυλα χοροπηδούσαν ... (to be continued)


Γιώργος Τρικεριώτης-Crimilezza
The secret of staying young is to live honestly,
eat slowly and
lie about your age.

Lucille Ball.


Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Jazzmine sharing her magic wand

Θυμάσαι?

Οι πιο δυνατές συγκινήσεις που δοκίμασες στη ζωή, ήταν απλές, αυτόματες, δωρεάν. Μα πάνω απ’ όλα ζωτικές.

Σαν την αναπνοή..

Χειμωνιάτικα ξημερώματα, καλοκαιρινά βράδια, η πρώτη βροχή, οι ανοιξιάτικες μαργαρίτες, η θάλασσα, η μουσική, η σιωπή, ο Έρωτας.

Πράγματα φτιαγμένα από το υλικό της αιωνιότητας, υφασμένα από γητειά γερή, ικανά να νικήσουν το χρόνο απλώς υπάρχοντας.

Υποκρινόμαστε ότι μπορούμε να υποτάξουμε την αλήθεια στην υπηρεσία μας, να συσκευάσουμε την απλότητα στο αμπαλάζ της ασήμαντης πολυπλοκότητας μας για να μπορέσουμε να την ορίσουμε κι έπειτα έτσι μισερή να τη ζήσουμε.

Μα δεν προσφέρεται η ομορφιά παρά μόνο σα δώρο και θέλει ίσα μερίδια γενναιοδωρίας για να δώσεις όσο και για να πάρεις.

Να δεχτείς το δώρο.

Να ντυθείς τη μαγεία.

Να μείνεις μαγεμένος.

Όπως τότε που ξυπνούσες το πρωί και πίστευες ότι η πάχνη που στραφτάλιζε στα κλαδιά, ήταν τα διαμάντια των νεράιδων που χόρευαν όλη τη νύχτα ενώ εσύ κοιμόσουν.

Τότε που η μουσική, σου έλεγε μυστικά καταδικά σου και τα ξωτικά σου μάθαιναν τη γλώσσα του ανέμου.

Όλα είναι ακόμα εκεί. Πάντα υπέροχα, άφθαρτα, μαγικά.

Οι νότες είναι πάντα μέσα σου, γεννημένες από το ίχνος σου κι ας ξέχασες το τραγούδι.

Ίσως να μην έχεις απομακρυνθεί τόσο.

Βλέπεις η καρδιά έχει τον τρόπο να βρίσκει τον τόπο της.

Παντού βρίσκονται τα σημάδια μα πρέπει να έχεις τα μάτια κλειστά.

Για να μπορέσεις να τα δεις.

Τα θαύματα συμβαίνουν σ’ αυτούς που τα πιστεύουν και τ’ αστέρια πραγματοποιούν τις ευχές σ’ αυτούς που τις κάνουν.


Φτάνει μόνο, για να προλάβεις να δεις τ’ αστέρι να πέφτει, να κοιτάς ψηλά.



Jazzmine in a pot

Mother΄s Day


Το 'You re beautiful' του James Blunt είναι το αγαπημένο μου τραγούδι
όταν ήμουν έγκυος
στην πρώτη μου κόρη
το άκουγα συνέχεια
το τραγούδι αυτό μου έδινε κουράγιο, με γέμιζε αγαλλίαση
κάθε φορά που το άκουγα
το μωρό στην κοιλιά μου κουνιόταν
χόρευε εκεί μέσα στο ρυθμό της μελωδίας
ένιωθα τη μαγεία στη μήτρα μου
καθώς αυτή η καινούργια ζωή
το πρώτο μου παιδί
μια καρδούλα
θα ερχόταν να ζεστάνει τον Χειμώνα μου
απο τότε που γεννήθηκε και μετά
κάθε φορά που το ακούει
έρχεται και με αγκαλιάζει
ξέρει
θυμάται
she' s beautiful.

Sue Q.







Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Επειδή την ιστορία τη φτιάχνω εγώ, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ακόμα μια επίσκεψη σου.Εσύ είσαι αυτός ο άντρας που ζει εκεί ψηλά στο φεγγάρι και υπάρχει μόνο για να με κοιτάει.Κατεβαίνοντας είπες τόσο πολλά..Αν δεν μπορούσες να μιλήσεις τι θα έκανες για να μου δείξεις όλα αυτά που μου είπες?Έχω την ανάγκη να σε ακούω να μου λες όλα αυτά που φτιάχτηκαν από σένα για μένα. Είναι λυπηρό να ζω για αυτά που θα πεις χωρίς να τα κάνεις και γι αυτά που θα κάνεις και δεν θα μου τα πεις .Πόσο απολαυστικό μπορεί να είναι ένα ψέμα? Πόσο ποθητό μπορεί να γίνεται ότι λες? Έτσι κι αλλιώς η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση και αυτό οφείλεται μονάχα στην έλλειψή σου. 



Eva D.
"μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο πολιτικά κόμματα που λένε τα ίδια πράγματα, ψηφίζουν τα ίδια πράγματα και χρηματοδοτούνται απο τους ίδιους ακριβώς πλούσιους χορηγούς"
Ο Μάικλ Μουρ σχολιάζει τη πολιτική κατάσταση της χώρας του στο βιβλίο του Ηλίθιοι Λευκοί(Εκδόσεις Αιώρα). Ευτυχώς εδώ είναι Ελλάδα και μεις δεν είμαστε αμερικανάκια. I dare you to lol!

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Jazzmine says..H τελευταία νύχτα

Την ακούς? Την ευτυχία, εκεί έξω, αλητεύει..
Το καλοκαίρι κυλάει ορμητικό σαν ποτάμι κάτω απ τα παράθυρά σου, δεν στέκεται ούτε στιγμή, τι περιμένεις?
Φόρα το καλύτερό σου φουστάνι, λύσε τα μαλλιά σου, πέρασε ένα κόκκινο κραγιόν στα χείλη και σφίξε στα δόντια ένα λουλούδι, τι κάθεσαι?
Αυτή η νύχτα φοράει χίλια αρώματα και τρέχει γρηγορότερα απ τη φωτιά σαν έχει δυνατό άνεμο, δεν έχεις χρόνο, δεν θα μείνει για πάντα, είναι μόνο μία και είναι εδώ, απόψε.

Αύριο δεν θά ρθει άλλη νύχτα, μάταια θα την περιμένεις.
Αυτή είναι η τελευταία απο μια σειρά που έμοιαζε ατελέιωτη, ο ήλιος δεν θα ξαναβασιλέψει για σένα, θα ζείς μόνο τη μέρα και κάθε γκρίζα αυγή της ζωής σου θα τη διαδέχεται ένα ακόμα πρωί.
Βλέπεις τη λάμψη πέρα μακριά?
Είναι το άρμα της φορτωμένο, προλαβαίνεις να γίνεις μέρος του γιορτινού της φορτίου.
Που θα σε πάει δεν ξέρω να σου πώ, μήτε αν θα σε ξαναδώ, μα θα σε συμβούλευα να βιαστείς αν θέλεις να προφτάσεις..

Οι παλιοί λένε πως η τελευταία νύχτα κρατάει μόνο λίγες ώρες, χτυπάει όλες τις πόρτες απο μια φορά και περνάει πάντα βιαστική απ τα μέρη μας..


Jazzmine in a pot

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους κοιτάζουν, αλλά δε βλέπουν,
σε όσους ακούν, αλλά δεν αφουγράζονται
σε όσους καταλαβαίνουν, αλλά δεν εννοούν.

Σε όλους τους βιαστικούς της εποχής μας,
σε όλους τους εργασιακά πολυάσχολους,
σε όλους τους κουρασμένους,
σε όλους τους αδιάφορους.

Σε όλους εμάς που οι αισθήσεις μας δεν "πιάνουν" την ομορφιά γύρω μας,
που δε βλέπουμε το πρόσωπο του άλλου,
που γίναμε χλιαροί στην αγάπη!

Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ένα κρύο πρωϊνό τον Γενάρη. Επαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ'οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε οτι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.
4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.

6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.

10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.

45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολλάρια.

1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.

Κανείς δεν το 'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολλαρίων. Δύο μερες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολλάρια.

Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;

Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:

Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν'ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα .... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε;


Μετάφραση από Α.Σ.
ένα email που μου έστειλε η Σοφία



ΑΓΚΑΛΙΑ




«Οι αδελφές ψυχές που είναι γραμμένο να ανταμώσουν σε αυτό το σύμπαν , θα ανταμώσουν. Θα αγκαλιαστούν σαν να περίμεναν αυτή την αγκαλιά απ την αρχή του Χρόνου. Τόσο ακριβώς την περίμεναν. Τώρα είναι γλυκιά σαν το ώριμο φρούτο. Δροσίζονται από την επαφή όπως το ελάφι που είχε μέρες να πιει. Η Μητέρα Γη σήμερα του έκανε δώρο το ποταμάκι. Ψάξε αυτή την αγκαλιά, βρίσκεται στη χωρά των προγόνων σου. Εκεί πρέπει να πας. Σε περιμένουν» «Δεν θέλω να φύγω» του είπα. «Αν δεν περπατήσεις στο δάσος, δεν θα ακούσεις το τραγούδι των δέντρων , δεν θα γευτείς τους καρπούς . Σου έδειξα που είναι το δικό σου μονοπάτι. Τρία φεγγάρια σε φιλοξενούσα στο δικό μου. Σου έμαθα να βαδίζεις, να μην φοβάσαι. Στο μονοπάτι σου θα βρεις ανθρώπους. Όπως εσύ βρέθηκες στο δικό μου. Έτσι είναι ο Τρόπος. Τώρα θα κοιμηθώ. Δεν ξέρω αν θα ξυπνήσω το πρωί. Ποτέ δεν ξέρουμε. Ξέρω όμως ότι τώρα λατρεύω τα πάντα, ότι όλα είναι δικά μου. Θα είμαι πάντα ζωντανός στα σώματα που άγγιξα, στα χαμόγελα που μου χάρισαν, στις χάρες που έδωσα. Αυτό θα λες κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς. Έτσι η αγκαλιά που ξεκίνησε στην αρχή του Χρόνου θα διαρκέσει όσο και αυτός» Ο γέροντας έκλεισε τα μάτια. Έμεινα να τον κοιτάζω για λίγο ακόμα, ώστε να τον κουβαλώ μέσα μου μέχρι το τέλος του Χρόνου. Το επόμενο πρωινό άρχιζα να περπατώ το μονοπάτι μου.
Γιώργος Τρικεριώτης ..για την Ιστάρ

Στο λιμάνι


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ «Να ξαναρχίζαμε απ΄ την αρχή. Οι ίδιοι πρωταγωνιστές αλλά σε άλλη ταινία» Καθόμασταν στο πεζούλι του λιμανιού. «τι θα κάνεις τώρα;» την ρώτησα. «Τι θα κάνω; Θα συνεχίσω το μήνα του μέλιτος με τον αντρούλη μου και μετά θα γυρίσουμε στην Αθήνα και θα ζήσουμε βίον ανθόσπαρτο. Αυτό δεν κάνουν οι νεόνυμφοι;» η ειρωνεία στη φωνή της με έκοβε σαν ξυράφι «Μη μιλάς» της είπα. «με ρώτησες, σου απάντησα.» «θα μπορούσες να τον εγκαταλείψεις. Να έρθεις μαζί μου» «Ναι να κάνουμε έρωτα όλη τη μέρα και να τρώμε τις όμορφες λέξεις σου όταν πεινάμε» «Είσαι είκοσι δυο χρονών. Πότε πρόλαβες να γίνεις τόσο κυνική;» «Ρεαλίστρια μωρό μου. Ξέρεις ότι έχω δίκιο. Είναι η μοίρα της γυναίκας να κάνει έναν άντρα ευτυχισμένο και όλους τους άλλους δυστυχισμένους» «Αυτό είμαι για εσένα; Ένας στο πλήθος;» «Αν θυμάμαι καλά αυτό το σαββατοκύριακο εναπόθεσα όλη την ευτυχία στα αχάριστα σου πόδια και χέρια και …» Σήκωσα το χέρι μου και ακούμπησα το πλάι του όμορφου λαιμού της. Ένιωσα το αίμα να κυλάει γρήγορα στην αρτηρία της. Το τράβηξε απότομα «Σεβάσου τη βέρα που φοράω. Τη κοινωνική μου θέση» Μ΄ έκανε να γελάσω. Πάντα μ΄ έκανε να γελάω. «Είπα κάτι αστείο;» «Ξέρω πως μ΄ αγαπάς» τα χείλη της έτρεμαν. Εγώ έτρεμα ολόκληρος. Έψαξε με το βλέμμα το λιμάνι. Σαν να προσπαθούσε να εξαφανίσει όλο τον κόσμο. «Έχουμε κάνει αρκετές βλακείες. Ήρθε η ώρα να φύγεις» Σηκώθηκε ,ίσιωσε τη φούστα της.. Ήθελα να την αγκαλιάσω αλλά δεν μπορούσα μέσα στον κόσμο. «Καλό σας ταξίδι, κύριε … Σας ευχαριστούμε που μας τιμήσατε με τη παρουσία σας. Να πείτε περαστικά εκ μέρους μου στην Αγγελική. Πόσο στεναχωρήθηκα που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί» είδα με την άκρη του ματιού μου τον άντρα της να μας πλησιάζει. Κάθιδρος μέσα στο λινό του κουστούμι. «Που έχεις εξαφανιστεί; Σε ψάχνει η αδελφή μου. Μου τα έχει πρήξει με τα λουλούδια» «Αποχαιρετώ τους προσκεκλημένους μας, αγάπη μου. Να σας συστήσω»
Σκαρφάλωσα τα σκαλιά του καραβιού και γύρισα να τη κοιτάξω. Απομακρυνόταν από την προβλήτα. Το μακρύ σούρουπο του καλοκαιριού φώτιζε τα μαλλιά και τους ώμους της. Θέλησα να της φωνάξω, να τρέξω ξοπίσω της αλλά δεν το έκανα. Αυτό είναι ο γάμος, κάποιος κερδίζει γίνεται αφεντικό, κάποιος παραδίνεται και κάποιος τρίτος στέκεται στη πρύμνη ενός καραβιού και τους κοιτάει από μακριά.

Yannis L.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Σκυλίσια ζωή

                      Ιρμα και Τρικερι

  
Ένα πρωί πήγα να δώ τι κάνει. Το μαγαζί που είχε ανοίξει, ήτανε στο Μεταξουργείο, ολόκληρη εκδρομή, απο τα βόρεια προάστεια στο κέντρο.
Έκανε καφέδες όλων των ειδών, πουλούσε τυρόπιτες και τόστ.Τι του'ρθε; Να πείς πως ήταν απο κείνους που αλλάζουν εκατό δουλειές, λαντζέρης, σεκιουριτάς, φορτηγατζής, οικοδόμος γιατί δεν έχουν άστρο; Αυτός είχε και παραείχε. .Έτσι το άνοιξε, να συμπληρώσει τη λίστα της ζωής.
Κάποιος του πήγε ένα αδέσποτο κουτάβι, ξανθό με άσπρο, που έτρεχε στο γκρίζο πεζοδρόμιο της Μ. Αλεξάνδρου.
Στα δυό-τρία χρόνια που έμεινε εκεί , το κουτάβι έγινε γκρίζο κι αυτό από το καυσαέριο. Ίρμα τη φώναζε. Μεγάλωσε μαζί του.
Φάληρο, Παπάγου, Καμένα Βούρλα, Παγκράτι, Χανιά. Παντού μαζί. Αμάξι δεν είχε. Ένα ποδήλατο μόνο. Με το ποδήλατο πήγανε ως το λιμάνι του Πειραιά, ταξιδέψανε κατάστρωμα μέχρι το λιμάνι της Σούδας. Ιχνηλάτης των διαδρομών του. Συντροφιά του, τα βράδια με τον υπολογιστή ανοιχτό να παίζει τις μουσικές του κόσμου, τις ταινίες που κατέβαζε, τον καπνό απο τα τσιγάρα του. Τρίχες της παντού, στα παπούτσια στα φούτερ, στα βιβλία του. Τον κοίταζε στα μάτια σαν αιώνια ερωμένη. Μέχρι να καταλάβει πως έχανε το δρόμο στις καθιερωμένες βόλτες, πώς δεν αναγνώριζε τη φωνή του, πως αρνιότανε τα κομματάκια του γύρου απ τα σουβλάκια του, ξεψύχισε στα χέρια του.
Εγκεφαλίτιδα είπε ο κτηνίατρος.. Πλήρης χρόνων ωστόσο!
Έφτιαξε μια φωλιά απο χαρτόκουτο και την άφησε στα ήρεμα νερά του λιμανιού, να κάνει το στερνό ταξίδι.
Δυό απέραντες γραμμές, η θάλασσα κι ο ουρανός που κάποτε συναντιούνται.
Αστέρια γίνονται όσοι πεθαίνουν, λέω στην κόρη μου.
Άγγελοι γίνονται, λέει εκείνος. Ξέρει!

Στέλλα Γιάννου

Δημοσιεύτηκε στο Eyelands.gr

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Bars


A guy descended the slippery staircase of the tavern. He came in a hurry, went straight to the boss and asked him, loud and clear, if he had ever heard of Slaughter. He said he was playing the blues. He said no more and no less.
The boss laughed and tried to explain, in a very confused manner, that something was terribly wrong here, but the gigantic guy wasn’t in the mood for discussion. He just grabbed him by the neck. It snapped three seconds later. Everybody backed up in a sudden silence. They stopped eating. Drinking. Looking. Paying.
An angel flew, crossing the empty space, a feather missing from his crown.
They all saw and heard Buddy Bolden playing.



DISORDER (Joy Division)

Κυριακή.Απόγευμα.Μυρίζει βροχή.....μάλλον επειδή βρέχει. Ακούω Joy Division……το Unknown Pleasures. Προσπαθώ να αποφασίσω αν θα πρέπει να τους τοποθετήσω στην δισκοθήκη μου ανάμεσα στους Cure και τους Smiths ή απλά πρίν τους New Order. Σημάντικό πρόβλημα. 
Ο καφές μου έχει τελειώσει.......έχει δύσει ο ήλιος οπότε μπορώ να πιώ ένα ποτήρι ουίσκυ.
Στο πάτωμα πεταμένες εφημερίδες........στην οθόνη του υπολογιστή μπλογκς και άλλες πηγές ενημέρωσης με βομβαρδίζουν με πληροφορίες που έχω την εντύπωση οτι δεν μπορώ να επεξεργαστώ άλλο πια.
Όλα έχουν μετατραπεί σε πληροφορία........σε δυαδικό σύστημα....
0 ή 1....θέση ή μη θέση......ρεύμα ή όχι ρεύμα......τίποτε άλλο......nada που λένε και στο χωριό μου στην Ισπανία.
Υπομένω παθητικά ένα Γολγοθά γλυκόπικρο.
Συλλέκτης γεύσεων και διακορευτής τους.....ψύγματα αισθημάτων κυκλοφορούν τριγύρω μου
.....αλλά μόλις με ακουμπήσουν ...χάνονται.....υγροποιούνται και γίνονται λιπαροί λεκέδες.....
Είμαι ένα άδειο δοχείο.

Θέλω να γίνω Μουσουλμάνος καμικάζι και να ανατινάξω όλους τους αλλόθρησκους.
Αλλά μου αρέσει το αλκοόλ και οι τυχαίες σεξουαλικές συνευρέσεις....με όμορφες γυναίκες.
Επίσης μου αρέσει και το χοιρινό κρέας.
Δεν είμαι διατεθειμμένος να ζήσω όλη μου την ζωή μαρτυρικά μακριά απο τις επιθυμίες μου 
και να ανταμοιφθώ μεταθάνατον.....

Θέλω να γίνω Αμερικάνος κομάντο και να κατακτήσω το τελευταίο κωλοχώρι που έχει πετρέλαιο......
να γίνω πλούσιος......να γίνω Πρόεδρος.
Αλλά δεν είμαι σίγουρος οτι θέλω να παω στην κόλαση όταν σβήσει η ύπαρξη μου......μεταθάνατον.....


Θέλω να γίνω ζητιάνος αλλά δυσκολεύομαι να αποχωριστώ την ζεστασιά του σπιτιού μου.


Θέλω να γίνω το άρωμα σου ......να ένωθω λίγο με το δέρμα σου.......


να προφυλάξω την ‘υπαρξη σου απο όλη αυτή την δυσωδία και την διάβρωση που βιώνεις καθημερινά.
Αλλά δεν ξέρω αν θέλω να διαρκέσω τόσο λίγο.


Θέλω να ξεκινήσω μια επανάσταση αλλά δεν ξέρω για ποιόν λόγο.


Θέλω να γίνω ηγέτης αλλά δεν ξερω ποιούς θα καθοδηγήσω.


Κάθε βράδυ στα όνειρα μου ο Άρχοντας του πάγου μάχεται τον Άρχοντα της φωτιάς.
Κάθε πρωί που ξυπνάω βρίσκω κάτι παγωμένο ή κατι καμμένο.Νοιώθω την απόκοσμη φρεσκάδα του κρύου.Νοιώθω την βρώμικη θανατερή μυρωδιά του καμμένου.
Μόνο αυτά.


Ανάβω ένα τσιγάρο ......μια γερή ρουφηξιά ουίσκυ και βάζω τον δίσκο των Joy Division πριν τους New Order.Αυτό υπαγορεύει η εξέλιξη.
Βρέχει ακόμα.




“I’ve got the spirit, lose the feeling, take the shock away”


Ian Curtis (1956-1980)


Commandante Horhito

ΑΠΟΣΠΕΡΙΔΑ.

Κάθε δεύτερη Tετάρτη έρχονται. Δεν ρωτούν αν γίνεται, αν κάτι έχει αλλάξει. Έρχονται πάντα την ίδια ώρα. «Με τη συνέπεια που αναπνέει κανείς», λέει καμιά φορά η μητέρα. Και οι γονείς μου τους υποδέχονται πάντα το ίδιο εγκάρδια. Ακόμα και όταν τα πράγματα μεταξύ τους δεν είναι και τόσο καλά. Όπως σήμερα. Η μητέρα είχε από νωρίς χωθεί στην κουζίνα. Μόνο τα κατσαρολικά και οι μυρωδιές μαρτυρούσαν τις ετοιμασίες, γιατί από το στόμα της δε βγήκε λέξη από το πρωί. Τους άκουσα χτες βράδυ να συζητούν έντονα. Ο πατέρας επέμενε για κάτι χαμηλόφωνα, εκείνη πιο δυνατά απαντούσε κοφτά. Το πρωί που μας ετοίμαζε για το σχολείο, εμένα και τον αδερφό μου, λιγομίλητη όπως πάντα, είδα τα μάτια της πρησμένα και κόκκινα, σαν να είχε κλάψει. Δεν τη ρώτησα. Είχε πάλι αυτό το βλέμμα που μου φιμώνει το στόμα κάθε φορά που τέτοιες ερωτήσεις ανεβαίνουν στην άκρη της γλώσσας. Κοιτάζει αλλού, μακριά. Ακόμα και όταν με κοιτάζει, το ξέρω πως δε με βλέπει.
Το μεσημέρι δεν έφαγε μαζί μας, αλλά κι ο πατέρας έφαγε βιαστικά και σηκώθηκε πρώτος από το τραπέζι. Μείναμε εγώ και ο μικρός να παίζουμε με το φαγητό μας όσο θέλαμε. Στο τέλος βαρεθήκαμε και βγήκαμε έξω για παιχνίδι. Δε μας ρώτησε κανείς για το σχολείο και τα αυριανά και οι τσάντες έμειναν παρατημένες και κλειστές πάνω στα κρεβάτια μέχρι αργά το απόγευμα. Όταν καμωθήκαμε πως τέλειωσε το διάβασμα, ο πατέρας μόνο, σήκωσε τα μάτια από την εφημερίδα και απείλησε ότι σε λίγο θα μας ελέγξει. Δεν το έκανε ευτυχώς. Εγώ το ήξερα πως το βράδυ θα είναι όλο αστεία και από το κρεβάτι μου θα ακούω πάντα τη δική του φωνή πιο δυνατά, να γελάει και να μιλάει στη μητέρα. Eκείνη θα του απαντάει χαρούμενη σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μεταξύ τους. Ήξερα ακόμα πως κάτω απ’ τα σκεπάσματα εγώ δεν θα κοιμάμαι. Θα αναρωτιέμαι αν τους άκουσα στ’ αλήθεια να μαλώνουν και λίγο πριν με πάρει ο ύπνος θα έχω σιγουρευτεί πως το ονειρεύτηκα.
Κάθε δεύτερη Τετάρτη έρχονται στο σπίτι μας οι φίλοι των γονιών μου για να αποσπερίσουν. Αυτή είναι μια καινούργια λέξη του πατέρα. Καινούργια. Την έμαθε δηλαδή, λίγο μετά την μετάθεση. «Στην επαρχία δεν σου δίνονται συχνά ευκαιρίες για διασκέδαση και παρέα. Πρέπει να προσπαθούμε λιγάκι παραπάνω, για να διατηρούμε την επαφή μας με τον κόσμο» λέει συχνά στη μητέρα. Λες και ο «κόσμος» όλος είναι αυτοί οι πέντε. Ο προϊστάμενος του πατέρα στο γραφείο με τη χοντρή κυρία του και ένας ακόμα συνάδελφός με τη γυναίκα του που τώρα τελευταία φέρνει και την ωραία αδερφή της. Αυτή την τελευταία η μητέρα δεν τη συμπαθεί καθόλου. Μια φορά της έριξε, κατά λάθος, παγωτό στο μαύρο της φόρεμα. «Επίτηδες», επέμενε ο πατέρας, αργά το ίδιο βράδυ που τους άκουσα να μαλώνουν κι εκείνη έκλαιγε.
Εγώ το ξέρω όπως και εκείνη πως ο κόσμος δεν είναι αυτοί οι πέντε, είναι κάτι μεγαλύτερο. Κάτι σαν το σχολείο. Και σ’ αυτό το καινούργιο σχολείο τα πηγαίνω πολύ καλύτερα απ’ ότι στα προηγούμενα. Στις παρέες δηλαδή γιατί στα μαθήματα, άστα να πάνε. Μέσα σε έξι μήνες σχεδόν όλοι θέλουν να ‘ναι φίλοι μου. Και είναι φυσικό αφού ο νταής του σχολείου είναι ο «κολλητός» μου. Δεν πολυδιαβάζω αλλά δεν το προσέχει και κανείς. Κι αυτές οι απειλές του πατέρα «θα σε ελέγξω» δε με τρομάζουν πια. Από τότε που μετακομίσαμε εδώ ούτε μία φορά δεν το ‘χει κάνει. Η μητέρα κάτι καταλαβαίνει, αλλά ποτέ δεν ανακατεύτηκε με το διάβασμα το δικό μου και του μικρού. Ύστερα είναι κι αυτό το βλέμμα της που κοιτάζει κάτι που δεν μπορώ να δω, και τα λόγια της που λιγοστεύουν κάθε μέρα και περισσότερο.
            Τώρα είμαι ξαπλωμένος και ο μικρός μου αδερφός παραδίπλα ήδη κοιμάται. Πριν από λίγο άκουσα το κουδούνι μας να χτυπάει, ύστερα η πόρτα άνοιξε και ακούστηκαν χαρούμενα καλησπερίσματα. Άκουσα επιτέλους και τη φωνή της μητέρας. Φοβήθηκα πως σήμερα δεν θα την άκουγα καθόλου. Ήταν ευγενική όπως το συνήθιζε με τους ξένους, αλλά σήμερα ακουγόταν σαν από πολύ μακριά. Ανατρίχιασα και άλλαξα πλευρό, ευχόμουν να με πάρει ο ύπνος που όπως πάντα αργούσε.  Άκουσα τα κατσαρολικά της μητέρας απ’ την κουζίνα, ακόμα μια φορά. Ένα ζέσταμα πριν το σερβίρισμα. Μετά τα μαχαιροπήρουνα και ύστερα τα πιάτα. Στην τραπεζαρία άκουσα τον πατέρα να μιλάει δυνατά και να αστειεύεται, οι άλλοι ξέσπασαν σε δυνατά γέλια. Ακούω και το κακαριστό γέλιο αυτής με το παγωτό στο φόρεμα. Να φοράει άραγε το ίδιο φόρεμα; Με έναν ωραιότατο λεκέ από παγωτό βανίλια;  Πλάκα θα’ χει.
            Με ξύπνησε φασαρία απ’ το δωμάτιο των γονιών μου. Πόση ώρα κοιμάμαι; Είναι ακόμα Τετάρτη; Το ρολόι μου δείχνει μία και είκοσι. Είναι ηλεκτρονικό, έχει και χρονόμετρο. Πατάω το δεξί κάτω κουμπί και βγάζει ένα ωραίο μπλε φωτάκι. Ο αδερφός μου κοιμάται βαθιά. Οι φωνές έρχονται ακόμα από την τραπεζαρία. Ποιος είναι δίπλα;
Στέκομαι στην μισάνοιχτη πόρτα της κάμαράς τους. Η μητέρα έχει κάνει το δωμάτιο άνω κάτω. Τα συρτάρια χάσκουν ανοιχτά. Στο κρεβάτι είναι ανοιχτή η καρώ κόκκινη βαλίτσα. Αυτή η ίδια που είχε αγοράσει για το ταξίδι του μέλιτος και ύστερα την είχε χρησιμοποιήσει στο μαιευτήριο για μένα και τον αδερφό μου. Τη γεμίζει βιαστικά. Το πρόσωπό της είναι κόκκινο και τα μαλλιά έχουν ξεφύγει λιγάκι από το κότσο της. Φοράει ακόμα την ποδιά της κουζίνας. Ρίχνει μια ματιά στο ανάκατο δωμάτιο και βάζει δύναμη για να κλείσει τη βαλίτσα. Δεν κλείνει, κάθεται πάνω της. Δεν κλείνει. Βιαστικά πετάει έξω στην τύχη μερικά ρούχα. Τελικά η βαλίτσα κλείνει μ’ έναν μεταλλικό ήχο που μου κάθεται κόμπος στο λαιμό και θαρρώ πως θα μείνει εκεί για πάντα.
Από την τραπεζαρία ακούγεται η φωνή του πατέρα «Μαρία, τι θα γίνει; Οι καλεσμένοι μας περιμένουν το γλυκό, μας έχεις σπάσει τη μύτη.». Η μητέρα κοιτάζει τρομαγμένη κατά την πόρτα και με βλέπει. Μεμιάς τα μάτια της ξεχειλίζουν. Ορμάει και μ’ αγκαλιάζει. Με φιλάει δυνατά στα μάγουλα και νομίζω πως θα σπάσω. Δε βγάζει λέξη. Μου κάνει με το δάχτυλο «σιωπή».  Στέκομαι με τα μάτια ορθάνοιχτα και της κάνω με το δάχτυλο «σιωπή» κι εγώ με τη σειρά μου. Ανοίγει την μπαλκονόπορτα και χύνεται στο σκοτάδι. Tρέχω μέχρι εκεί και βλέπω πιο κάτω στο δρόμο ένα ταξί να περιμένει με alarm και τη μηχανή αναμμένη.  Η μητέρα μου τρέχει μέχρι το ταξί με δυσκολία. Φοράει τα μαύρα λουστρίνια με το ψηλό τακούνι και την ποδιά της κουζίνας.
Το ταξί χάνεται πίσω από τα πεύκα όταν ξανακούω τη φωνή του πατέρα. «Μαρία, τι θα γίνει;», κάτι λέει πιο χαμηλά στους καλεσμένους και ξεσπούν όλοι σε δυνατά γέλια.   Τρέχω στο κρεβάτι μου και σκεπάζομαι μέχρι το κεφάλι. Ο αδερφός μου δίπλα κοιμάται βαθιά. Ακούω τώρα τον πατέρα απ’ την κουζίνα «Δεν είναι εδώ. Μαρία;». Στο μπάνιο μετά. Τίποτα. Στο τέλος τον ακούω στην κρεβατοκάμαρα. Λίγες στιγμές σιωπής και μετά βιαστικά βήματα προς την εξώπορτα. Σφίγγω τα μάτια μου για να με πάρει ο ύπνος. Μπορεί όταν ξυπνήσω να έχει χαθεί ο κόμπος στο λαιμό μου και να ‘ναι όλα ένα όνειρο.

Ντόρα Μ.

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Κάποτε ζήτησαν από τον Χέμινγουεϊ να φτιάξει ένα παραμύθι με μόνο έξι λέξεις κι εκείνος έγραψε:
Χαρίζονται παιδικά παπούτσια. Δεν φορέθηκαν ποτέ.

Φοβερή συνταγη για ένα χορταστικό Σαββατοκύριακο. Απο τον διεθνούς φήμης σεφ Ζλου Γκλου !!!


Αγοράζετε ενα κοτόπουλο 1200 γρ. και ενα μπουκάλι Ουίσκι. Προβλέψτε , αλάτι, πιπέρι ,ελαιόλαδο, και μπείκον σε λωρίδες. Για καλό και για κακό βεβαιωθήτε οτι εχετε και ενα βάζο μαγιονέζα. Τυλίξτε το κοτόπουλο με τις λωρίδες, αλατοπιπερώστε, και ρίξτε μία υποψία ελαιόλαδου Προθερμάνετε τον φούρνο σε μεσαία θερμοκρασία, (220 βαθμοί ή θερμοστάτης στο 5 ) για 10 λεπτά. Σερβιριστήτε ενα ποτήρι Ουισκι και πιειτε το Βάλτε το κοτόπουλο στον φούρνο αφου πρώτα το τοποθετήσετε σε καταλληλο σκευος. Βάλτε και πιειτε ακόμα ενα ποτήρι Ουισκι. Επαναλάβατε αυτο το βήμα αλλες δυο φορές. Μετά απο ένα τέπαρτο φουρνίστε το ανοιγμα για να επιγλέψετε το κλείσειμο του ψοτόπουλου. Λιάστε ξανά το ουικάλι του Μπίσκη και καπιατήτε μια καλή λουγία. Μετά απο ενα κετα.. οχι πέταρτο της ώρας, αργότερα τελος πάτνων .... κλιτρίστε μέχρι τον μπούρνο ανοίφτε την χόρτα, ξεγυρνίστε, απαναδονήστε βάλτε τελος παντων το φωτόπουλο απ την αλλη. καφήστε σε μια λωκο καλέκρα και καβετάστε κανα'δυό φατήρια Κίσκη αμόκα .Νυστε, λυστε ψηστε το κουφόλουπο για μιση φώρα ακόμα . 3 λοτήρια αρφότερα .... Ζαμέψτε το γατόπουλο απο χαμω, ( επεσε το μακαλισμένο) , καφαρίστε το, και γάλτε το σε μιάτο. Φτάτε τα κούτρα σας απο το νέσιμο στο κάτωμα απ τα γάδια που μυθικαν στα κλαπάκια της μουζινας. μην αποχειραθητε να κησωθειτε, μια φαρά ειμαστε εδω μάτω απομελειώστε το δουκάλι του Ρίσκι. αργόμπερα σαρθήτε ως το κρεμάτι και κοιθωμητε ως το χρωι. Την επομενη μέρα , παρτε ενα αλκα σελτζερ. Πηγαινετε να φάτε κρύο kοτόπουλο με μαγιονεζα και καθαρίστε το μπουρδέλο που δημιουργήσατε στην κουζινα.
την αλλη βδομάδα θα δοκιμασουμε την Κρητικη συνταγη : Κατσικακι με τσικουδια !!!

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

When you are looking for something, everything depends……

Usually it’s related to what you’re looking for. Many times it isn’t. Depends so utterly much.
You are sorry to be right; you are equally sorry to be wrong too, but with only one exception: you are always sorry to be wrong but if you are right in the wrong occasion it’s too painful to endure. And you so often are. Aren’t you?
There‘s a point in time when you start preferring being wrong. That point always comes AFTER. After depends on a previous after that isn’t quite a before. Not yet, anyhow. The past creates itself from the present in a blurry future. 
Colors everywhere, sketching the shapes, carving in stone and burning in leather.
It’ a kind of trademark. A tool of remembrance.
Art primarily is. A landmark in time.
So you keep on remembering, you keep on being willingly wrong and you rest in the arms of art creating a new religion or a well shaped curse, hoping that it will go on for generations like a schooner above the ocean’s ink driven by the breeze। Now sleep. And dream. Disappear and vanish. 
The time has come.

studiozlena.blogspot.com
Δέκα τραγούδια που θα ήθελα στο MP3 player αν έμενα ναυαγός σ΄ ένα έρημο νησί.

1. Nothing compares to U. Sinead O Connor.
2. Στη ρωγμή του χρόνου. Νίκος Παπάζογλου
3. Brown eyed girl .Van Morrison
4. Because the night. Patti Smith.
5. Me gustas tu. Manu Chao
6. Twist in my sobriety. Tanita Tikaram
7. Dancing with myself. Billy Idol
8. Με το ίδιο μακό. Ελευθερία Αρβανιτάκη
9. Most of the time. Bob Dylan
10. When doves cry. Prince

Πρόσθεσε τα δικά σου στα σχόλια να τα πάρουμε μαζί μας το καλοκαίρι. Πλησιάζει ...

Jazzmine says........ Just

..και μόνο που σε φίλησα και μόνο που σ’άγγιξα και μόνο που ένιωσα έτσι όπως μόνο το μεταξύ μας μ’έκανε να νιώσω και μόνο γι αυτά σ’ευχαριστώ.
Τι λέμε τώρα, τι θα πέι «και μόνο»,
γι άλλους, τους τυχερούς, θέλει μια ζωή ολάκερη.
Άλλοι και ποτέ. Σ’ευχαριστώ, το εννοώ.
Που στέκεσαι εκεί. Αυτός που είσαι. Δεν θα μπορούσε αλλιώς.
Μη σε αφορίζεις.
You didn’t let me Down.
From now on i know what’s Up.

Jazzmine out of the pot.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

WOMAN SPEAKS HER MIND



Αν ψάξουμε από πού πηγάζει η Έλξη, θα βρεθούμε μπροστά στην Ανάγκη. Αυτόν εγώ τον χρειάζομαι για αυτό με ελκύει. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Έτσι όπως είναι η ζωή μου σήμερα δεν χρειάζομαι άντρα. Έχω τις ίδιες ικανότητες μ΄ αυτούς κι αυτό με κάνει να μην νιώθω καμία έλξη. Δεν μου είναι πια απαραίτητος ο άντρας. Η Έλξη επομένως απελευθερώθηκε από την Ανάγκη. Απέκτησε δική της αξία και υπόσταση και τώρα αυτό που με ελκύει είναι το άτομο καθεαυτό.
Sue Q.
P.S. Πιστεύω στον έρωτα ακόμα. Ή έρωτας ή τίποτα.

Οι φωτογραφίες είναι από την σειρά fragile της Ιrini Μichopoulou
(www.irinimichopoulou.com)
facebook http://www.facebook.com/irinimichopoulouphotography

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Όταν το Εγώ συναινεί.. και το Υπερεγώ αντιστέκεται...όταν το εγώ αγαπά και το Υπερεγώ μισεί ...όταν το Εγώ συνάδει και το Υπερεγώ απάδει ...η διαμάχη που φθείρει τον έρωτα ... και οδηγεί στην αποξένωση ....

Σχέδιο - κείμενο: Aris Assariotakis
If the intensity-insanity of this moment could last an eternity, I wouldn’t have to wake up tomorrow with my brains in disarray. If you were here in this smoke-filled room, swaying to the same rhythm, I could walk across the floor and ask your name … but you’re never here
(scribbled on the napkin of my drink)
Vasilis Lym.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Jazzmine says... O Φάρος

Ξέρεις, μερικές νύχτες με ξυπνάει, ακόμα, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι εκεί στο Καλλιμάρμαρο..

Δεν ρωτάω αν θυμάσαι. Το ξέρω πως θυμάσαι.

Άφησες ένα κομμάτι του εαυτού σου εκεί.

Βουτηγμένος σ’ένα σκοτάδι πυκνό φτιαγμένο από σένα που μόνο εσύ μπορούσες να δεις.

Μεσημέρι καλοκαιριού και δεν μπορούσε να σε διαπεράσει.

Κρεμασμένος από το πιο ψηλό σημείο κοιτώντας το κενό.

Πλήθος ανάμεικτο, φασαρία, φωνές, πλανόδιοι μουσικοί, τίποτα δεν έφτανε στ αυτιά σου.

Ανήμπορος, απελπισμένος και αφάνταστα μόνος.

Και τότε.. Μια χούφτα παιδιών που σου έδωσε την ανάσα που χρειαζόσουν για να ζήσεις ακόμα μια μέρα.

Που ήσουν, από πού σε τράβηξαν, κανείς έξω από σένα δεν έμαθε.

Μια μικρή αυτοσχέδια ομάδα ποδοσφαίρου από λιλιπούτειους παίκτες που φώναζε τ’όνομα που σου έβγαλα τις μεθυσμένες μας νύχτες στα Χανιά, με όλη τους την παιδική, ασύγκριτη παντοδυναμία που σκέπασε όλους τους θορύβους, έφτασε ως εσένα και σου πρόσφερε ξανά, τη ζωή.


Τελικά δε με πήγες στο Φάρο κι εγώ δεν πήγα ποτέ χωρίς εσένα.

Και ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω σ’ αυτούς που θέλησαν να με πάνε μέχρι εκεί, γιατί δεν μπορούσα να διασχίσω αυτή τη μικρή γέφυρα, γιατί χρειάζομαι περισσότερες ζωες από μία, για να περπατήσω αυτά τα λίγα μέτρα, γιατί ακόμα και μετά από όλα αυτά τα χρόνια φοβάμαι ότι αν φτάσω σ’ αυτό το Φάρο, θα σε προδώσω.
Θα πάρω πίσω το χέρι που σου άπλωσα εκείνο το μεσημέρι.

Θα σπάσω την υπόσχεση.


Κάθε χρόνο περνάω μπροστά από το Καλλιμάρμαρο, σηκώνω το κεφάλι και βλέπω την τελευταία κερκίδα στο ψηλότερο σημείο και στην άκρη της, πάντα τη σκιά σου.

Θυμάμαι.




Για τον Αλέξη,

Άτσι



Ιανουάριος 2000

Φεβρουάριος 2011

WALKIN΄ ON THE MOON

Άντρες λοιπόν. Μια είναι η απορία μου..Γιατί εμείς οι γυναίκες ενώ χαρίζουμε απλόχερα τόσο από το χρόνο μας για να αναλύσουμε κάθε τους κίνηση, κάθε τους βλέμμα δεν καταφέρνουμε ποτέ να καταλάβουμε πως σκέφτονται?? Γιατί για να βρούμε λύσεις σε όλες μας τις απορίες έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ένα πλήθος πολλαπλών επιλογών? Όσο αυτό το μπουκάλι κρασί τελειώνει τόσο πιο πολλές πιθανές απαντήσεις εμφανίζονται. Ξέρετε πότε θα τελειώσει αυτή η συζήτηση για τους άντρες, αυτούς που ζουν στο φεγγάρι και που μας ταράζουν με την παρουσία τους?? Όταν ακούσουμε αυτό που θέλουμε .Ήταν βράδυ. Μια συνηθισμένη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Η τέλεια ευκαιρία για μια επίσκεψη στη γη..Ξέρετε πιο είναι το χειρότερο μετά από ένα χωρισμό ?Άλλος ένας χωρισμός σε χρόνο ρεκόρ. Ο Άρης..Ήταν νωρίς το πρωί όταν τον είδα δίπλα μου. Τα τζάμια χτυπούσαν απ το δυνατό αέρα και ήμουνα τόσο τυχερή που με ξύπνησαν..Μόλις άνοιξα τα μάτια μου ότι συνάντησα γύρω μου ήταν όλα άγνωστα. Με περίμεναν να τους δώσω ζωή. Αυτό έκανα .Ξαφνικά δεν ήμουν μόνη. Τα ζεστά του χέρια με χάιδευαν παντού και κάτι μου ψιθύριζε ..Δεν μπορούσα να ακούσω τι μου έλεγε αλλά είμαι σίγουρη πως ήταν κάτι τρυφερό .Πώς γίνεται κάτι που δεν μπορείς να ακούσεις καν να σε κάνει τόσο ευτυχισμένη? Με τράβηξε κοντά του και εκεί είμαι σίγουρη ότι το άκουσα."Μπορώ κάθε πρωί που ξυπνάω να σε βλέπω δίπλα μου?" Δεν πρόλαβα να απαντήσω και μια απ τις πιο ωραίες μέρες της ζωής μου ξεκίνησε δίπλα του. Τόσο κράτησε η παρουσία του στο κόσμο μου .Γιατί έψαξε τόσο πολύ να με βρει κατέβηκε από τόσο ψηλά αλλά για τόσο λίγο?? Τι μου ψιθύρισε εκείνο το πρωί και δεν το άκουσα? Κανείς δεν έχει μια απάντηση για μένα? Μήπως έφυγε γιατί δεν του είπα να μείνει? Μόνο να ονειρευτώ μου μένει . Φήμες λένε ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα .Μερικές φορές …
Eva D.
Σχέδιο:ARIS TSOUTSIKAS

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Jazzmine says... O πίνακας.

Θεέ μου τι στέλνω έξω από δω?

Τι ενέργειες ζωντανές σα φλόγες γλύφουν τους τοίχους της πολυκατοικίας, όταν εμείς, αγωνιζόμαστε ν’ αναπνεύσουμε μέσα σ’ αυτούς?

Εγώ πεθαίνω από έρωτα στον 3o , ο γείτονας στον 2ο ζωγραφίζει..





Ξαπλώνω γυμνή στο ταβάνι του, αναρωτώμενη πως γίνεται να μη σε σκοτώνει η αναμονή και εκείνος ξυπνάει μες τη νύχτα και αρπάζει τα πινέλα του σπρωγμένος από μια σκοτεινή καλλιτεχνική παράκρουση, όπως λέει.

Προσπαθώ ν’ αυτοκτονήσω ακούγοντας Cole Porter “So in Love” χίλιες φορές, καπνίζοντας χίλια τσιγάρα και τα κομμάτια μου σπάνε σε χιλιάδες μικρά καθρεφτάκια,
πέφτουν σα βροχή πάνω στην πόλη που κοιμάται ανυποψίαστη,
μπαίνουν ορμητικά στο δεύτερο πάτωμα και τον κόβουν.

Οι μυστικές μου σκέψεις τον καταδιώκουν, πετάγεται ιδρωμένος στο κρεβάτι του, του έκλεψες τον ύπνο, όπως και τον δικό μου.

Με φωνάζει να δω τα έργα του μισοενθουσιασμένος, μισοτρομαγμένος, σέρνομαι σαν ερείπιο τις λιγοστές σκάλες που μας χωρίζουν…
και πέφτω πάνω σου.

Απλώνω τα δάχτυλα πάνω στις νωπές ακόμα παλέτες ενώ εκείνος φτιάχνει καφέ νευρικά, αγγίζω το στόμα σου,
βλέπω το χάος που μας ενώνει, το βλέμμα σου, τη φωτιά που σε καίει.

Ο γείτονας μου αναρωτιέται από πού ξεπήδησαν αυτά τα έργα, σφίγγοντας στα χέρια του ένα λερωμένο πανί που το περνάει πάνω από τις επιφάνειες ξανά και ξανά και τις βάφει τα χρώματα σου όλα μαζί σα μουτζούρα που με υπνωτίζει..

Λέει πως τα όνειρα του τον φοβίζουν, ότι η τέχνη, η τέχνη είναι πολύ πιο νοσηρή από ότι φαντάζει,
με ρωτάει τι νομίζω εγώ για όλα αυτά
και του απαντάω ότι σκέφτομαι πως αυτή η απόχρωση του πορτοκαλί πάει πολύ στη θλιμμένη σου έκφραση
και ίσως θα έπρεπε να σου πάρω ένα μπλουζάκι σ’ αυτό το χρώμα..




Jazzmine "So in love"

Tο βρώμικο τέλος της δεκαετίας του 90

Αυτή η πόλη δεν σε αφήνει να ξεχάσεις ποτέ.

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα επεκτείνεται απο τους δρόμους στις γραμμές της μνήμης. Προσπαθώντας να γλιτώσω απο την κίνηση στενό στο στενό..βρέθηκα μπροστά στο σπίτι σου. Σταμάτησα απ’έξω...Πόσες δύσεις και ανατολές είχαμε ζήσει απο αυτή την βεράντα σου. Η νοσταλγία με ανάγκασε να βγώ έξω απο το αυτοκίνητο...... Ένα ενοικιαστήριο φιγουράριζε κολλημένο πάνω στην πόρτα.Το χέρι μου χτύπησε το κουδούνι χωρίς να πάρει καμμιά εντολή απο τον εγκέφαλο..

Μιά πανέμορφη γυναίκα γύρω στα 55 μου άνοιξε την πόρτα.Αναγώρισα την μητέρα σου.....πάγωσα.

-Καλημέρα...είπα και προσευχήθηκα στο θεό της μνήμης οι 2-3 φορές που είχαμε συναντηθεί πριν 10 χρόνια να μην την βοηθήσουν να με θυμηθεί.

-Καλημέρα.....μου απάντησε με ένα γλυκό χαμόγελο........χαμόγελο της θλίψης....

Παύση. Ένοιωθα τα μάτια μου να μαζεύουν μέσα απο τα γυαλιά ηλίου.

-Για το σπίτι; με ρώτησε δίνοντας μου να καταλάβω οτι οι πιθανοί ενοικιαστές ήταν οι μόνοι επισκέπτες....

-Ναι .....απάντησα........νιώθωντας ανακούφιση για την ύπαρξη μιας λογικής εξήγησης που βρέθηκα εκεί.

-Περάστε ......μου απάντησε........και ανοίγοντας τελείως την πόρτα αποκαλύφθηκε ένα ποτήρι ουίσκυ που κρατούσε στο δεξί της χέρι. Αν ήσουν εσυ 55 θα ήσουν έτσι ακριβώς.......elegantly wasted…… politically incorrect……και όλοι αυτοι οι αγγλόφερτοι χαρακτηρισμοί που όταν τους μεταφράζεις χάνουν την φιλολογική αξία τους.

-Πάντα πίνω ένα πριν το φαγητό μου είπε φέρνοντας το ποτήρι στα χείλη της...χαμογελώντας. Είπε το ψέμα με τον ίδιο γλυκό τρόπο που θα το έλεγες και εσύ.........μια απάντηση-δικαιολογία στο βλέμμα μου, που έμεινε λίγο περισσότερο απο όσο επιτρέπει το παιχνίδι της διακρικότητας στο ποτήρι με το ουίσκυ.

-Ο βασικός λόγος που θα νοικιάσετε αυτό το σπίτι είναι η βεράντα ....μου είπε καθώς ακούμπησε το ποτήρι στο πάσο.......για αυτό ας ξεκινήσουμε απο εκεί- είπε και προχώρησε προς την βεράντα κάνοντας μου νόημα να ακολουθήσω.

Ο μεγάλος σκηνοθέτης συνεχίζει να με κοροιδεύει.
Γι αυτή την βεράντα είχα σταματήσει απ’έξω..........και βρίσκομαι εκεί χωρίς καν να το ζητήσω.....Προχωρώντας βλέπω οτι ο χώρος δεν έχει αλλάξει καθόλου......βγαίνοντας στην βεράντα βλέπω στο βουνό απέναντι το λιγοστό χιόνι που έχει απομείνει να παλεύει με τον ήλιο των αλκυονίδων .......και γυρνάω πίσω να ξαναζήσω την τελευταία φορά που σε είδα............
12 Φεβρουαρίου 1999.


Είχαμε ξεμείνει σπίτι σου όπως συνέβαινε συχνά εκείνη την εποχή. Με είχε ξυπνήσει το φώς που γαργάλαγε τα μάτια μου......ποτέ δεν κλείναμε τα παράθυρα.. Βρήκα τα ρούχα μου ανάμεσα σε γυμνά κορμιά......και υπολλείμματα χρήσης όλων των ειδών ναρκωτικών. Ξαναζέστανα τον καφέ που σκούριαζε για μέρες μέσα στην καφετιέρα, πήρα ένα περιοδικό που είχε εξώφυλλο τον Ταραντίνο και βγήκα στην βεράντα. Φόρεσα ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, μάλλον γυναικεία, που ήταν πεταμμενα στο πάτωμα. Άναψα ένα τσιγάρο και απολάμβανα την θέα με τον ήλιο να με ζεματάει.

Βγήκες έξω τυλιγμένη σε ένα σεντόνι κάθησες δίπλα μου....συννέφιασε.....ο ήλιος υποχώρησε αμαχητί μπροστά στην απειλή της ομορφιάς σου.

-Αυτά είναι δικά μου......μου είπες παίρνοντας τα γυαλιά ηλίου απο τα μάτια μου.- Καφέ και τσιγάρο....συνέχισες και με τον ίδιο «αποικιοκρατικό» τρόπο πήρες απο τα χέρια μου την κούπα με τον καφέ και το τσιγάρο μου. Σε κοίταξα και χαμογέλασα.

-Λατρεύω την απόλυτη ηρεμία σου..μου είπες ανταποδίδωντας το χαμόγελο

-Κι εγω την απόλυτη ομορφιά σου.....έγειρα πάνω σου και σε φίλησα στο μάγουλο

-Λατρεύω και το μυαλό σου.........συνέχισες και τα μάτια σου τρύπησαν το μαύρο φακό των γυαλιών και συναντήθηκαν με τα δικά μου....- Πώς είναι να είσαι εσύ......με όλες αυτές τις γυναίκες να κάθονται ώρες απέναντι σου περιμένοντας να ανοιξεις το στόμα σου.....περιμένοντας κάθε βδομάδα την εφημερίδα για να διαβάσουν μια μόνο παράγραφο σου....περιμένοντας το τέλος κάθε παρτυ για να πιάσεις την κιθάρα και να πείς το χαζοτραγουδάκι σου που θα τις ξετρελάνει; Πώς είναι να είσαι εσύ ....πώς είναι να είσαι εσύ...πές μου....πές μου......

Έκρυψες το πρόσωπό σου στο στήθος μου. Έβαλα απαλά το χέρι μου στο λαιμό σου και σήκωσα το κεφάλι σου.

-Πως είναι να έισαι εσύ;.....ανταπέδωσα την ερώτηση και ένα χαμόγελο.

-Εύκολο...είπες.....όλοι θέλουν να με πηδήξουν.

Σηκώθηκες απο την καρέκλα σου και έκατσες πάνω μου.Με φίλησες....με τύλιξες με το σεντόνι σου...δεν φορούσες τίποτα....

-Θέλεις να με πηδήξεις ....ρώτησες ανάμεσα σε γέλια και λυγμούς

Σε πήρα αγκαλιά και σε άφησα στην καρέκλα σου.Σηκώθηκα και έσκυψα πάνω σου....

-Πάω να βάλω μουσική..είπα....να σου φέρω κάτι απο μέσα;

-Ουίσκυ....είπες

-Μήπως είναι λίγο νωρίς; ....ρώτησα με ύφος πατέρα που θέλει να απαγορέυσει κάτι στο παιδί του αλλά ποτέ δεν μπορεί

-Έχω πιεί καφέ....είπες

Μπήκα μέσα. Κοιμόντουσαν καμμιά δεκαριά άτομα παντού. Έβαλα τον πρώτο δίσκο των Suede που σου είχα κάνει δώρο την Πρωτοχρονιά. Πήρα απο το τραπέζι ένα μισογεμάτο ποτήρι ουισκυ που είχε μείνει απο εχθές.

Βγαίνοντας σε είδα να μαζεύεις ένα χάπι απο κάτω. Ακούμπησα το ποτήρι στο τραπέζι.

-Πάγο......ρώτησες και με κοίταξες

-Έλιωσε ....είπα με μια υποψία θυμού στην χροιά της φωνής μου

-Τι ελπίδες έχω να είναι Βάλιουμ αυτό;...ρώτησες δειχνοντάς μου το χάπι

-Πολλές είπα, αν σκεφτείς τι γινόταν εδώ χτές το βράδυ......Πρέπει να φύγω...έχω να επιστρέψω κάτι βιβλία στην βιβλιοθήκη. Με κοίταξες και χαμογέλασες.

Ειχες καταλάβει οτι δεν έιχα πάει ποτέ στην ζωή μου σε βιβλιοθήκη και απλά ήταν η ηλίθια δικαιολογία που είχα εφεύρει για να φεύγω απο άβολες καταστάσεις.

Έβαλες το Βάλιουμ πάνω στο τραπέζι και το έλιωσες με τον πάτο του ποτηριού........άδειασες την σκόνη μέσα στο ουισκι και ήπιες. Με κοίταξες και δύο δάκρυα κύλησαν κάτω απο τα γυαλιά ηλίου.

-Σου άρεσε το πάρτυ χθές; ρώτησες

-Δεν θυμάμαι και πολλά απάντησα...και σε φίλησα στο μέτωπο.......Πρέπει να φύγω..καλημέρα....Ιωάννα

Καθώς έφευγα με φώναξες...

-Όμορφε.......είπες και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο σου...στο επόμενο πάρτυ θα πηδήξω εγώ...

Σήκωσες τα γυαλιά σου και είδα για τελευταία φορά τα μάτια σου.

Εφυγα.
Μετά απο 2 ώρες χτύπησε το τηλέφωνο μου.
Μια φωνή..... «Η Ιωάννα έπεσε απο το μπαλκόνι».

2011



Δίπλα μου στέκεται η μητέρα σου και εγώ παριστάνω τον ενοικιαστή......στην ίδια βεράντα. Την κοίταξα.....

-Πρέπει να φύγω της είπα......έχω να επιστρέψω κάτι βιβλία στην βιβλιοθήκη και δεν θα προλάβω...., πήρα μια ανάσα, θα έρθω αργότερα.

-Όπως θέλετε μου είπε

Ο θόρυβος της πόρτας που έκλεισε με ξαναγύρισε στο 1999. Την μέρα που πήδηξες τελικά, ήρθα στο σπίτι σου. Ήταν γεμάτο μπάτσους που έψαχναν και αγουροξυπνημένους ναρκομανείς, αυτοκαταστροφικούς celebrities.; Έτρεξα στην βεράντα. Κοίταξα κάτω αλλά είχαν πάρει το κορμί σου. Υπήρχαν μόνο κόκκινες κορδέλες της αστυνομίας......και το περίγραμμα του κορμιού σου....σχηματισμένο πάνω στο ξύλινο πάτωμα με το καθάριο άσπρο της κιμωλίας.........οριοθετώντας το βρώμικο τέλος της δεκετίας του 90.


Commandante Horhito

Αυτή η πόλη δεν σε αφήνει να ξεχάσεις
Σχέδιο:Aris Tsoutsikas

SOULPIE WARRIOR !

when I reach for my revolver
that's when it all gets blown away
that's when I reach for my revolver
the spirit passes by this way
Lyrics by Moby.
Μια φωτεινή θάλασσα σ΄ ένα σκοτεινό ωκεανό.
Έτσι σε θυμάμαι.
Τα μάτια μας συναντήθηκαν μια στιγμή.
Πώς να το περιγράψω;
Γυμνοί ηλιοκαμένοι ώμοι. Λευκό καλοκαιρινό φόρεμα. Φόντο ένα φεγγάρι.
ΕΣΥ. Νόμιζα πως ήσουν τουρίστας.
Ε ΓΩ. Δεν είμαι.
ΕΣΥ. Επιτέλους μιλάς.
Σκόρπιες λέξεις από τον μακρινό γαλαξία των αναμνήσεων.

Αλμυρά χείλη + αξύριστο μάγουλο + reggae beat.
Σκιές χορεύουν ξυπόλητες στη βεράντα.
Μια σαύρα σκαρφαλώνει τον τοίχο.
Αδιαφορώντας ότι είχα μαγευτεί από σένα.
Κι εσύ από εμένα.
Το πρωί εγκαταλείψαμε το καλοκαίρι σε δυο άδειες σεζλόνγκ.
Επιστρέψαμε στις τακτοποιημένες πατρίδες μας.

Υ. Γ. Νοσταλγία είναι η ικανότητα να ξεχνάμε όλα αυτά που ήταν χάλια όταν προσπαθούσαμε να τα κάνουμε τόσο τέλεια.
Γιάννης Λιάτσικας
Σχέδιο:ARIS TSOUTSIKAS

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

YEAH. YEAH. YEAH!

LOVE LETTER by Yannis Liatsikas. May 1976

If you won’t love me forever, I will come to your house late at night when you are asleep and steal all your clothes.
Your summer dresses, your stockings, your leather jackets and all your jewelry, your earrings, your bracelets, the little gold M you wear around your neck and all your make up, your blue eyeliner too.
If you won’t love me forever I’m gonna stand under your balcony every night with portable cassette player and play all the Beatles songs. I don’t care if your father comes out in his pajamas and yells and your neighbors call the police and they take me away. I will come back the next night and every night until I play every single Beatles song for you. When they’re finished I will play all the songs John Lennon recorded after the Beatles broke up. Because John is my favorite.
What I’m trying to say is, if you won’t love me forever you will have to live naked and get very angry every time you hear a Beatles song.
As for me I will live in an apartment with all your clothes without your love waiting for the Beatles to reunite or for John to record a new song.
Won’t you love me forever? For a while …
Στέκομαι ακίνητη στον Χώρο και τον Χρόνο. Σιωπηλή και γοητευμένη. Κάποτε προσπάθησα να τους μεταμορφώσω σε δυο ιδανικά σχήματα. Να τους χωρέσω σ΄ένα μπουκαλάκι. Δεν τα κατάφερα. Το ένα συστατικό έχει διαφορετικό ειδικό βάρος από το άλλο. Ο Χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Δεν είναι ψεύτης αλλά είναι κλέφτης. Ο Χώρος με κοίταζε ειρωνικά κάθε φορά που προσπαθούσα να τον στολίσω με τα μικροαντικείμενα μου, σουβενίρ από ταξίδια που δεν έκανα ακόμα και λουλούδια που δεν θέλησα να κόψω.
Ξεχείλισαν και με παρέσυραν στο τρελό τους χορό. Ακαταμάχητοι χορευτές και οι δύο. Αδιάφοροι για τον νόμο της βαρύτητας. Όπως τα κύματα που πάνε όπου θέλουν …
Sue Q.

GO HOME. COME HOME ...WHERE IS HOME?

Jazzmine says........Time..

-- "Αγάπη, τι ώρα είναι?"

-- "Μία παρά τέταρτο."

-- "Μ'αγαπάς?"

-- "Δεν ξέρω."

-- "Αύριο?"

-- "Αύριο ναί, σίγουρα."

-- "Αγάπη, τι ώρα είναι?"

-- "Μία παρά εικοσιπέντε."

-- "... και όταν μαζευτούν πολλά αύριο, γίνεται για πάντα, ε?"

-- "Και βέβαια.Έτσι φτιάχνεται το πάντα. Πολλά αύριο μαζεμένα."

-- "Ωραία. Θα περιμένουμε."

-- "Αγάπη, τι ώρα είναι?"

-- " Δωδεκάμιση. Κοιμήσου. Αύριο."


Jazzmine in a clock

Pump up the volume (1990)


Το είδα ενα βράδυ σχεδόν στα κρυφά στη δεκαετία του 90.
Λίγο πριν πεθάνει ο Κομπέιν. Χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς google, χωρίς facebook.
Το ξαναείδα σήμερα και κατάλαβα γιατί έχω φτάσει 30plus χωρίς να έχω βρεί ακόμα την χαριτωμένη γυναίκα μου, χωρίς να έχω την έμπνευση να γράψω εκείνο το best seller που πάντα πίστευα οτι θα γράψω και χωρίς να έχω ικανοποιήσει την προσδοκία κανενός για μένα. Όσοι περάσατε την εφηβεία σας εκεί γύρω στο 90 και δεν το έχετε δεί....δείτε το.....και όσοι το έχετε δεί ......ξαναδείτε το.

Καληνύχτα.......


Commandante Horhito