άτιτλο

Δεν ήλθες από τον αστερισμό του Λέοντα
Αλλά από τα αρχέγονα ύδατα της Δράμας
Τα μόριά σου χόρευαν και στροβιλίζονταν
Στα άγρια όρη του Καυκάσου
Ώσπου μια αυγουστιάτικη αυγή είπαν να βγουν
Στο φως. Ήταν η μέρα υγρή ζεστή και
χρυσολάμπανε  αμπέλια
της φωτιάς στους κάμπους
Μωρό ακόμα σκέφτηκες «εγώ δεν μένω εδώ»
Το εαρινό καβάλησες άλογο της καρδιάς σου
Κι ως σήμερα φθινόπωρο καλπάζεις χωρίς ανασασμό
πάνω στα πυρωμένα πεζοδρόμια της ζωής
Και πάνω από το σπίτι σου αστρίζει κι ουρανίζει
Αλλά μπροστά στο απάτητο κατώφλι του
Κόρη εμφανίζεται με θυελλώδες πρόσωπο εκείνη
η απέραντη έρημος το όνομά της είν’ Σαχάρα

Ιωάννα Αβραμίδου