ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΤΣΗ ΝΥΧΤΙΑΣ..ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΑΛΙ ΜΟΝΗ..ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ..ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ ΠΕΛΑΓΩΝΕΙ..ΚΑΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΛΕΠΤΑ..ΣΑΜΠΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΙΑ..ΚΑΙ'ΓΩ ΑΝΑΒΑΤΗΣ ΣΕ ΒΟΥΝΟ..ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ ΜΕΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ..ΜΕ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΤΟ ΚΟΡΜΙ..ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΓΥΡΕΥΕΙ..ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΖΕΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ..ΤΟ ΝΟΥ ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ..ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΕΙΝΗ Η ΣΤΙΓΜΗ..ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΗ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ..ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ..ΤΟ ΠΟΝΟ ΝΑ ΜΟΥ ΚΛΕΨΕΙ. ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΠΑΛΙ ΦΕΥΓΕΙ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΡΙΓΟΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ..ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΧ ΞΑΝΑ 'ΡΧΕΤΑΙ ..ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ...
{Ε.Κ.}.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου