Θεωρώ απαράδεχτο οτι η τάδε μέρα είναι η παγκόσμια ημέρα της ποίησης, η άλλη η παγκόσμια ημέρα της Γης, η άλλη του αδέσποτου κόκκορα και η παράλλη της ορφανής ανορεξικής καλόγριας. Πιστεύω οτι τα ανέκδοτα εμπεριέχουν σοφία και χρησιμοποιώ ένα εξ αυτών για να γίνώ πιο σαφής: την ημέρα της μητερας όλη η οικογένεια έχει μαζευτεί σπίτι για να το γιορτάσουν. Απ το πρωί η μητέρα έχει φτιάξει τα πιο θαυμάσια φαγητά και τα αγαπημένα γλυκά όλων. Επικρατατεί μια υπέροχη εορταστική ατμόσφαιρα. Οι γιοί της έφεραν λουλούδια και ο σύζυγος κάτι σκόπευε να της αγοράσει αλλά έπεσε πολύ δουλειά στο γραφείο. Μόλις τελειώνει το γεύμα η μητερα σηκώνεται, μαζεύει τα πιάτα, τα πάει στη κουζίνα και αρχίζει να τα πλένει. το βλέπει ο μεγάλος γιός, την πλησιάζει και όλο τρυφερότητα της λέει "Άστα ρε μάνα, δεν είναι σωστό, σήμερα είναι η μέρα σου. Τα πλένεις αύριο."
Ο νοών νοείτω και ο εχέφρων κατανοείτω.
Κάθε μέρα είναι ημέρα ποίησης. Η ποίηση είναι κάτι σημαντικό, δεν είναι είδος πολυτελείας.
Κάθε μέρα είναι της μητέρας,
του πατέρα,
της θείας,
της αγάπης,
της τρυφερότητας,
κάθε μέρα είναι δική σου,
καθε μέρα είναι δική μου,
δικες μας όλες οι μέρες και κάθε μέρα είναι γιορτή.
Χρόνια μας πολλά !
Γιώργος Τρίκερι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου