Διεύθυνση: Θρακομακεδόνων 99, Αχαρνές , Αμυγδαλέζα. Eκεί είναι χτισμένο το λεγόμενο Κέντρο Φιλοξενίας Μεταναστών και Προσφύγων. Έτσι ντυμένο με ένα τίτλο βολικό μπήκε στον κατάλογο. Ναι, εκεί όπου αναζητάς ένα θέατρο, μια ταβέρνα, ένα ιατρείο, εκεί ακριβώς βρίσκεις κι αυτό. Το έφτιαξαν με περηφάνια περισσή και κόμπασαν για την επιτυχία του. Εσύ δεν ξέρεις τί είναι ακριβώς, θαρρείς από τον τίτλο πως βοηθάει τους ανθρώπους. Φιλο- είναι το πρώτο συνθετικό της λέξης, σε φίλους λες, φιλικά θα απευθύνεται.
Πας εκεί και το ψάχνεις, όλοι το αποκαλούν πια Αμυγδαλέζα. Πάντα αναρωτιόσουν πώς γίνεται χώροι ανελευθερίας να έχουν τόσο όμορφα ονόματα. Μπαίνουν σε κλουβιά οι κορυδαλλοί ή περιορίζονται από τα σύρματα οι ανθοί των αμυγδαλιών; Το βρίσκεις σε ένα προάστιο της κωμόπολης, σε ένα τοπίο επαρχιακό. Η αίσθηση του χώρου σού θυμίζει εκείνη την επίσκεψη στο Νταχάου πριν από χρόνια. Σαν να πλανώνται στον αέρα ταλαίπωρες ψυχές.
Κανείς δεν μπαίνει στην Αμυγδαλέζα. Η επίδειξη των δικηγορικών ταυτοτήτων δεν καθίσταται αρκετή, χρειάζεται εντολή από κάποιον κρατούμενο ότι τον εκπροσωπείς. Κρατούμενος γιατί; Οι άνθρωποι εκεί κρατούνται δίχως να έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα, δεν τους περιμένει κάποια δίκη. Πιάστηκαν χωρίς χαρτιά. Η ίδια τους η υπόσταση είναι και το “αδίκημά” τους.
Ο χώρος κράτησης απέχει κάμποσο από την είσοδο, πρέπει να σε μεταφέρουν αφού δοθεί η εντολή με κάποιο όχημα. Το μάτι σου θα δει όσα δεν είδε ποτέ στην καλοζωισμένη του ύπαρξη κι ας επισκέφτηκε ήδη κάμποσες φυλακές σε τούτη τη χώρα. Δεν ήταν τυχαία η επίμονη απαγόρευση της εισόδου. Ψηλό συρματόπλεγμα περιμετρικά, δεκάδες κοντέινερ στη σειρά και η αστυνομία σε ρόλο δικαστού και τιμωρού προϊδεάζουν για τη συνέχεια. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με συγγενείς και φίλους, με αποτέλεσμα να είναι τελείως αποκομμένοι από τον έξω κόσμο. Στα καρτοτηλέφωνα που έχει μέσα μάς επιτρέπεται να μιλάμε το πολύ 4 λεπτά με την πατρίδα τους, αν και εφόσον έχουν χρήματα να αγοράσουν τηλεκάρτες.
Οι έγκλειστοι αντιμετωπίζονται ως μιάσματα. Έχουν αρχίσει να το πιστεύουν πια κι οι ίδιοι. Τα ματιά τους πέφτουν πάνω μας καχύποπτα. “Ποιοι είναι τώρα ετούτοι κι άραγε γιατί νοιάστηκαν για μας;” Νιώθεις μικρός, πολύ μικρός. Κάνει κρύο. Σε κάποια από τα κοντέινερς υπάρχουν παιδιά.
Είναι ξυπόλητα.
Το πετρέλαιο όπως μας λένε οι φύλακες έχει τελειώσει και δεν έχουν στείλει άλλο, ούτως ή άλλως προερχόταν από κάποια δωρεά ιδιώτη ή οργάνωσης δε θυμούνται, πάει καιρός.
Τα παιδιά 10-16 ετών πάνω κάτω φωνάζουν σε ό, τι γλώσσα θεωρούν ότι μπορούμε να αντιληφθούμε.
Η λέξη μπάλα είναι αυτή που αναγνωρίζουμε. Κρυώνουν πολύ, μα ζητούν μπάλα. Απαγορεύονται οι φωτογραφίες, μας έχουν κάνει άλλωστε εξονυχιστικό έλεγχο στην πόρτα. Τα φωτογραφίζει ο νους. Πώς να ξεχάσεις;
Στην ερώτηση περί υγειονομικών ελέγχων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ουσιαστική απάντηση δεν παίρνουμε. Η ιατρική περίθαλψη από τα ιατρεία του ΕΚΕΠΥ στον 1ο και 2ο τομέα είναι μόνο για πρωτοβάθμια εξέταση. Από εκεί και πέρα αν κριθεί σκόπιμο και αναγκαίο τότε ο κρατούμενος μεταφέρεται σε κάποιο νοσοκομείο και εκεί μέσω ηλεκτρονικής συνταγογράφησης θα λάβει την ανάλογη φαρμακευτική αγωγή, όπως μας ενημερώνουν. Θάνατοι βαραίνουν ήδη την Αμυγδαλέζα.
Κι εμείς πήγαμε ρούχα, κουβέρτες, τσιγάρα και τηλεκάρτες και τις νομικές υπηρεσίες μας που τους είναι στα αλήθεια άχρηστες. Τόση ανημποριά δεν ξανανιώσαμε ποτέ. Μετά την επίσκεψή μας αυτή άλλος ένας θάνατος κατέδειξε το μέγεθός της. Την Τρίτη 10 Φεβρουαρίου, στο Νοσοκομείο Σωτηρία, άφησε την τελευταία του πνοή ο 23χρονος Αφγανός πρόσφυγας Sayed Mahdi Akbare. O Sayed, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Σωτηρία σε κρίσιμη κατάσταση (κώμα), με βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού, διασωληνώθηκε ενώ διαγνώσθηκε πως έπασχε από AIDS και ηπατίτιδα C και είχε σε προχωρημένο στάδιο μύκητες στο αίμα. Θα είναι άραγε το τελευταίο θύμα μιας απάνθρωπης πολιτικής;
Η Αμυγδαλέζα δεν είναι δυστυχώς ο μόνος και χείριστος τόπος αίσχους (Κόρινθος, Πέτρου Ράλλη, Κομοτηνή). Μην κάνεις σαν να μην υπάρχει , μου θυμίζεις τους περίοικους κάποιων στρατοπέδων συγκέντρωσης αλλοτινών εποχών που “δε γνώριζαν τίποτα” ή “έλειπαν στη Βραζιλία”. Τί θα πεις στα παιδιά σου; Βασανίζαμε ήδη βασανισμένους ανθρώπους, τους δολοφονούσαμε κι εγώ κοιμόμουν;
Δεν παραλάβατε καμένη γη κύριοι, αλλά σκουπιδότοπο κι ήρθε καιρός να τον καθαρίσετε, δύσκολα αλλά γρήγορα!
Μαρία Παρέντη
πηγή: nostimonimar.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου