Η ιδέα της ταινίας είναι απλή. Ο Panahi έστησε μια κάμερα σε ένα ταξί, υποδύεται τον ταξιτζή και συζητάει με τους πελάτες του καθώς διασχίζουν τους δρόμους της Τεχεράνης.
Ο σκηνοθέτης δεν παρευρέθηκε στην απονομή, το βραβείο παρέλαβε η μικρή ανιψιά του.
η Ιρανική δικαιοσύνη του έχει αφαιρέσει το δικαίωμα εξόδου από την χώρα καθώς επίσης και το δικαίωμα να σκηνοθετεί ταινίες, να γράφει σενάρια και να δίνει συνεντεύξεις για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Καταδικάστηκε το 2010 για προπαγάνδα εναντίον του Ιρανικού καθεστώτος.
Το 2011 περιμένοντας τα αποτελέσματα της έφεσής του, χρησιμοποιώντας κυρίως το κινητό του τηλέφωνο γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ (βίντεο-ημερολόγιο) με τίτλο This is not a film. Αφού το ολοκλήρωσε το τοποθέτησε σε ένα φλασάκι το οποίο μεταφέρθηκε λαθραία μέσα σε μια τούρτα γενεθλίων από το Ιράν στις Κάννες όπου και προβλήθηκε για πρώτη φορά.
Το ντοκιμαντέρ αυτό όντως δεν είναι απλώς μια ταινία αλλά μια ζωτικής σημασίας πολιτική δήλωση και ένα κομμάτι της ζωής ενός ανθρώπου που έχει χαρακτηριστεί ως εχθρό του κράτους. Αξίζει να το ψάξετε καθώς και τις υπόλοιπες ταινίες του Panahi (The White Balloon, 1995 Offside, 2006 κ.α)
"Είμαι ένας κινηματογραφιστής, δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Το σινεμά είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω να εκφράζομαι και το νόημα της ζωής μου. Κανείς δεν θα μπορέσει να με εμποδίσει να δημιουργώ ταινίες. Όσο με πιέζουν η ανάγκη έκφρασής μετατρέπεται σε λαχτάρα, σε εμμονή. Ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη που θα συνεχίσω να υπηρετώ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες γιατι είναι το μόνο που με κάνει και νιώθω ζωντανός."
Jafar Panahi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου