Georgia kills Bill

Budd: That woman deserves her revenge... and we deserve to die. But then again, so does she. So I guess we'll just see, won't we?

Αυτής της γυναίκας της αξίζει η εκδίκησή της...κι εμάς μας αξίζει να πεθάνουμε. Αλλά από την άλλη, κι αυτής της αξίζει να πεθάνει. Οπότε νομίζω πως απλώς θα περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί το πράγμα, σωστά;
Πρώτον, βραβείο για το καλύτερο soudtrack. Δεύτερον, ταραντινική ταινία 100% με όλα τα γνώριμα στοιχεία της σκηνοθεσίας και του σεναρίου του. Τρίτον, δείτε το ένα volume της ταινίας μετά τ' άλλο, γιατί το πρώτο από μόνο του δεν στέκει καλά, αλλά και για μια ολοκληρωμένη εικόνα του έργου.
Δεν την θεωρώ ΠΛΕΟΝ καλή ταινία, αλλά ούτε και μέτρια. Eίναι το σημείο καμπής του Ταραντίνο. Αναλώνεται σε υπερβολικές θεματολογίες και σε προσωπικές εμμονές με ορισμένα είδη ταινιών που δεν εμπνέουν εύκολα το θεατή. Δεν κάνει τον κόπο να μας εισαγάγει στον κόσμο του, αλλά μας υποχρεώνει να εγκλιματιστούμε άγαρμπα σε ένα είδος που είναι δύσκολο στην εξοικείωση.
Υπάρχει πλήθος αναφορές κι επιρροές από διάφορα είδη ταινιών. Στο πρώτο μέρος, από γιαπωνέζικες και κινέζικες με βασικό θέμα τις πολεμικές τέχνες. Στο δεύτερο μέρος-που βλέπεται και ευκολότερα-από spaggheti western του Leone και του Corbucci (και οι δύο Ιταλοί και οι δύο Sergio). Ειδικά δυο-τρεις σκηνές είναι ξεπατίκωμα από το ''Once Upon A Time In The West''.
'Ομως..
Οι ταινίες του Ταραντίνο έχουν κάτι το μοναδικό. Μου δίνουν ενίοτε την αίσθηση πως είναι προχειροφτιαγμένες, σχεδόν επιφανειακές, αλλά και στιγμές που καταλαβαίνω πως κάποιο βαθύτερο σχέδιο κρύβεται πίσω από όλο αυτό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Όταν όμως μια ταινία απομυθοποιείται στα μάτια του θεατή δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Κι όσο πιο τρελά κι ακραία είναι αυτά που δείχνεις στην οθόνη τόσο λιγότερο πιστευτά, τόσο περισσότερο ταινία της πλάκας θεωρείται αυτό που βλέπεις. Έτσι ο Ταραντίνο με αυτά που δείχνει ακροβατεί μεταξύ σάχλας και σοβαρής ταινίας, αλλά πάντα με μια αξιοθαύμαστη αυτοπεποίθηση κι ευθυμία.
Ο συγκερασμός στοιχείων που θέλει ο σκηνοθέτης δεν πετυχαίνει σ'ολη την ταινία και βγαίνει κάτι αλλόκοτο σαν συνολική εικόνα. Το έχω πει κι άλλες φορές: Για να θεωρηθεί καλή μια ταινία, πρέπει να είναι συγκεκριμένη, να ξέρει ποιος είναι ο δρόμος της, ο σκοπός της, να μην πλατιάζει, να μην ψάχνεται κατά την εξέλιξή της για το τι τελικά εννοεί, να μην είναι πελαγωμένη στις πέντε άκρες του κινηματογραφικού κόσμου, όπως είναι το Kill Bill. Αυτό απαιτεί προεργασία που δεν αφορά μόνο το σενάριο. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο πολύ απέχει ως υπόσταση το σενάριο σαν γραπτό μέχρι να το δεις να αποκτά ζωή στα γυρίσματα. Οι καλύτερες ταινίες είναι αυτές που ο σκηνοθέτης τους ναι μεν έμεινε πιστός στο όραμά του, αλλά ταυτόχρονα αυτοσχεδίασε και προσαρμόστηκε έξυπνα την ώρα του γυρίσματος που είναι κι η κρίσιμη στιγμή.
Το θέμα της ταινίας: Η εκδίκηση κι οι συνέπειες αυτής. Παίρνοντας εκδίκηση μπορεί ένα κομμάτι του εαυτού σου να ικανοποιείται, αλλά ένα άλλο ταυτόχρονα πεθαίνει. Δίκοπο μαχαίρι δηλαδή κι αυτό φαίνεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας με την πρωταγωνίστρια να κλαίει με λυγμούς και να γελά ταυτόχρονα.
Στα προτερήματα της ταινίας είναι και δυο-τρεις ενδιαφέροντες ρόλοι πέρα από της πρωταγωνίστριας, οπώς του Βudd, του αδερφού του Bill. Έχει ενδιαφέρον η στάση του απέναντι στη ζωή, αλλά κι η πολύ εντάξει άποψή του για την αιματηρή εκδίκηση της Νύφης.
Δεν μπορώ να κρίνω αυστηρά το Kill Bill, παρά τα όσα ψεγάδια του έχω βρει με τον καιρό. Σε αυτήν την ταινία και στις προηγούμενές του οφείλω τα πρώτα μου ενθουσιώδη βήματα στον κόσμο των σινεφίλ. Για μένα οι ταινίες του είναι οι ταινίες της εφηβείας. Είναι το στάδιο που πρέπει να περάσει κάποιος για να γνωρίσει πιο ώριμες, πιο γερές, πιο σοβαρές ταινίες. Πάντα θα θυμάται όμως ποιες ήταν οι πρώτες που του έκαναν εντύπωση και τον συντρόφεψαν στη σκέψη του για πολύ καιρό. 
Για μένα ο Ταραντίνο συμβολίζει τον αυθόρμητο ενθουσιασμό απέναντι στις δυνατότητες που έχει η κάμερα σαν μέσο, όπου απλώς και μόνο το να έχεις μια κάμερα και κάτι να κινηματογραφήσεις είναι ευλογία κι αρκετό για να πωρώνεσαι με το πόσο καλό μπορείς άραγε να το κάνεις να φανεί. Αυτό ακριβώς κάνει και στο Κill Bill. Μου είναι υπερ-αρκετό.

Γεωργία Καλδάνη