Richard Cartwright |
δεν χωράνε οι λέξεις στο ταβάνι
και δεν μικραίνει ο ουρανός να βρεθούν κοντά τα ορφανά πουλιά
που μόνο φόβο πίνουν
και μόνο πόνο τρώνε
πως κάνεις την καρδιά ρολόι;
πως την κρεμάς στον τοίχο
δίπλα στην φωτογραφία από την Αμοργό
-Σ' αγαπάω. Σ' αγαπάω. Σ' αγαπάω. ξέρω, νομίζεις πως το λέω μονάχα γιατί ήπια όλο το κρασί του νησιού.
-Γι'αυτό το λες. γιατί ήπιες όλο το κρασί του νησιού.
δεν την άκουσα να το ξαναλέει.
στο καράβι του γυρισμού μείναμε αμίλητοι
σαν δυο καρδιές κρεμασμένες στον ίδιο τοίχο
φτάσαμε στην Αθήνα τρεις το πρωί
-έλα πάνω να κοιμηθείς, είπε,
δεν θα βρεις ταξί τέτοια ώρα.
σου έδωσα τα συναισθήματα μου όλα, σου έδωσα το κορμί μου,
δεν έχω τίποτε άλλο να σου χαρίσω.
μόλις την πήρε ο ύπνος βγήκα στην βεράντα για τσιγάρο
ο ουρανός πάνω από το κεφάλι μου
μια τεράστια γυάλα
τα ορφανά πουλιά κολυμπούσαν ανέμελα
έφυγα σαν κλέφτης καθώς ξημέρωνε.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου