Μόλις ξαναείδα..το Gone Girl..Έτσι πρέπει να ξεκινούν οι ταινίες: «Όταν σκέφτομαι τη γυναίκα μου, σκέφτομαι πάντα το κεφάλι της. Με φαντάζομαι να σπάω το υπέροχο κρανίο της, να ξεκουβαριάζω τον εγκέφαλό της και να προσπαθώ να βρω απαντήσεις· στις πρωταρχικές ερωτήσεις κάθε γάμου: Τι σκέφτεσαι; Πώς αισθάνεσαι; Τι έχουμε κάνει ο ένας στον άλλο;». Καθώς ακούμε τον Μπεν Άφλεκ να μας τα εξομολογείται αυτά με φωνή υπνωτισμένη και καθώς βλέπουμε την κατάξανθη κώμη που καλύπτει το υπέροχο κρανίο της Ρόζαμουντ Πάικ να στρέφει προς την κάμερα και την ίδια να μας κοιτά αινιγματικά, «To Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» μας βάζει εξ αρχής στο κλίμα του. Aν προσέξεις την ταινία από την αρχή,θα καταλάβεις από την αρχή ένα πράγμα..το τέλειο δεν υπάρχει,μπορεί να νομίζεις οτι το βλέπεις,αλλά τίποτε δεν είναι τέλειο,όχι στα αλήθεια.Σενάριο γραμμένο από την ίδια τη συγγραφέα Τζίλιαν Φλιν, η οποία έχει γράψει ένα μυθιστόρημα γεμάτο suspense και η φράση «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» ταιριάζει απόλυτα στην πρωταγωνίστρια του θρίλερ, η οποία εξαφανίζεται, αλλά είναι πανταχού παρούσα με το ημερολόγιο που γράφει από την αρχή της ταινίας. Η κοινή γνώμη μεταβάλλεται χάρη στις πράξεις των χαρακτήρων. Στην ουσία, δεν έχει σημασία τι έκανες. Σημασία έχει το πόσο ωραία δείχνει αυτό που έκανες στην τηλεόραση. Κι αυτό, από μόνο του, σε σοκάρει περισσότερο απ” οτιδήποτε άλλο συμβαίνει επί της οθόνης.
Οι αναδρομές στην αφήγηση, είναι τέτοιες και με τόση μαεστρία σκηνοθετημένες, ώστε στο τέλος φαίνονται όλα φυσιολογικά στο θεατή και του επιτρέπουν να σκεφτεί ότι έπρεπε να το είχε καταλάβει. Τόσο η εξαφανισμένη, όσο και ο αθώος σύζυγός της, άλλο δείχνουν και άλλο είναι, μέχρι το τέλος αυτού του σκοτεινού, κατά πάγια τακτική του Ντέιβιντ Φίντσερ, θρίλερ που παίζει με τα νεύρα του θεατή και ταυτόχρονα του αποκαλύπτει πόσο αδίστακτα είναι τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης, στην εκμετάλλευση ακόμα και των πιο ιδιωτικών στιγμών μιας οικογένειας,αλλά βουτάει την ίδια στιγμή, βαθιά, στα πιο σκοτεινά μέρη των ανθρώπινων σχέσεων και του γάμου – εκεί, όπου η μαύρη κωμωδία αντλεί τη θεματολογία της μέσα από κάλπικες υποσχέσεις και αναπόφευκτες πλάνες.Η φωτογραφία του Jeff Cronenweth και το soundtrack των Trent Reznor και Atticus Ross είναι χαρακτήρες από μόνα τους και σε υπνωτίζουν με την νοσηρή ατμόσφαιρα που προκαλούν. Η κοινή γνώμη μεταβάλλεται χάρη στις πράξεις των χαρακτήρων. Στην ουσία, δεν έχει σημασία τι έκανες. Σημασία έχει το πόσο ωραία δείχνει αυτό που έκανες στην τηλεόραση. Κι αυτό, από μόνο του, σε σοκάρει περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο συμβαίνει επί της οθόνης.
Γεωργία Καλδάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου