Τράβηξα την πόρτα πίσω μου, ένας ήχος κι ένα αεράκι διέτρεξαν τους σπόνδυλους, ακίνητος ο εαυτός μου στο ταβάνι να με κοιτάζει, εκείνος ο κύκλος στο πάτωμα γραμμένος με την κιμωλία άρχισε να στάζει αίμα, το πήρα στις χούφτες μου και το ήπια σαν νερό, εδώ κοιμάται η ησυχία, εδώ περπατάει το όνειρο, εδώ σε άφησα μια νευρική ημέρα πένθιμο και μόνο να ψιθυρίζεις στις σκιές, βγήκα στον δρόμο ενώ το φεγγάρι πια τραβούσε έναν κόκκινο δρόμο, σαν το αίμα που έσταζε από το στόμα μου, σαν το κραγιόν μου που ήταν ανυπόφορο, μπήκα σε ένα ελληνάδικο, τράβηξα ένα ζεϊμπέκικο στο πάτωμα ενώ γύρω μου τα ηχεία βόγκαγαν από τον πόνο μου, έδινα αίμα να πιουν οι άντρες, να δουν πως είναι όταν υποφέρει μια γυναίκα από όσα έμαθε πια και ξέρει, με κούραζε η μονοτονία των λέξεων τους, είπα έχετε κάτι άλλο να επιδείξετε εκτός από έναν σφιχτό καβάλο, έχετε αίμα, καρδιά, συκώτι, μάτια, έχετε κουράγια, να με πάρετε στην αγκαλιά σας να με χαϊδέψετε σαν να μουν ένα γατί πεταμένο στον δρόμο, ένα βρέφος έξω από μια πόρτα κλειστή, έτσι , έτσι να με θωπεύσετε, μπορείτε άραγε, έπειτα ήρθε μια άγρια γκόμενα με ένα κόκκινο φουστάνι, χόρεψε μπροστά μου έναν χορό της κοιλιάς, χαμογέλασα με την περιφορά του κορμιού της, πήγα στο παιδί που έβαζε μουσική και παρήγγειλα κι άλλο ζεϊμπέκικο, θυμήθηκα την Ανατολή και τους δερβίσηδες, μύριζα το ουίσκι στα στόματα, κόσμος υπό διάλυση σκεφτόμουνα, δεν τρέχει τίποτε, δεν δίνει κανείς δεκάρα, έπειτα τράβηξα έξω τα σπλάχνα μου, φάτε μαλάκες τους είπα, φάτε, όσο και να φάτε όμως πάντα θα έχω, πάντα θα έχω, μαλάκες, φτηνοί προβοκάτορες της μιζέριας, πάντα θα έχω , ακούτε; πάντα θα έχω..
υγ. στο μεταξύ άνοιξε το τριώδιο, ας ντυθούμε άνθρωποι..
Πόπη Συνοδινού
επισκεφτείτε τον κόσμο της Πόπης: popisynodinou.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου