Jazzmine says.............Τα κλειδιά

Αλμυρό πρωινό.

Απαγορεύεται το τσιγάρο, παραβλέπεται ο καφές.

Ανοιξιάτικοι κολυμβητές, ερασιτέχνες ψαράδες.

Αυτοκίνητα - Κατάσκοποι, κρυφτό πίσω απ το γιγάντιο παραβάν.

Τα κλειδιά μου στην τσέπη σου. Οικειότητα.

Σπαζοκεφαλιά.

"Τι θέλεις να πείς μ' αυτό?"

Τίποτα.

Δεν θέλω να πω τίποτα, ούτε γι αυτό, ούτε για τίποτε άλλο.

Δεν θέλω να πω απολύτως τίποτα.

Στην πραγματικότητα δεν θέλω να ξαναπώ τίποτα άλλο, ποτέ.

Θέλω να θυσιάσω τον ήχο της φωνής μου ώσπου να βρω κάτι που ν' αξίζει να ειπωθεί.

Τα κλειδιά μου στην τσέπη σου. Ανέμελα.

Θέλω απλώς να σταθώ εδώ

και να απολαύσω την πολυτέλεια να σε κοιτάζω κόντρα σ' αυτό το λειψό φως.

Δεν θα ρωτήσω τίποτα, ούτε θέλω να μάθω τίποτα, τίποτα πέρα απο αυτή τη στιγμή, την ιερή στιγμή που μου επιτρέπει να νιώσω τον άνεμο σαν να είμαι μέρος του.

Δεν θέλω ν' ακούσω τίποτα,
ούτε να μου πείς τίποτα, τίποτα απ' όσα φέρνεις δεν θα προσθέσει σ' αυτή τη στιγμή.

Τα λόγια σου τα παίρνει ο αέρας, δεν μπορώ να σ' ακούσω, το εκκωφαντικό βουητό απ το χέρι σου γύρω απ τη μέση μου, καλύπτει όλους τους ήχους..

Δεν θέλω ν' ακούσω τίποτα άλλο. Αυτό το βουητό είσαι εσύ. Κι εγω.

Αυτό θέλω να ξέρω μόνο.

Τα κλειδιά μου στην τσέπη σου. Συμβολισμός.

Αυτό που γινόμαστε

μέρα τη μέρα,

νύχτα τη νύχτα,

λέξη τη λέξη,

ρωγμή τη ρωγμή

Αυτό θέλω να ξέρω μόνο.

http://www.youtube.com/watch?v=zLYi-K3dB-k&feature=related

Jazzmine in Silence

Χωρίς αρχή και τέλος

... κάπως έτσι είναι οι ζωές μας
Ξεκινάμε ως συνουσία, γινόμαστε υπερηχογράφημα , κλαίμε στα βαφτίσια μας , ερωτευόμαστε τη δασκάλα μας, τη γειτόνισσα, μια σταρ του σινεμά, μια άγνωστη στο λεωφορείο, στο μπαρ, στο σούπερ μάρκετ. Tη γεμίζουμε υποσχέσεις, της αφιερώνουμε τραγούδια, της στέλνουμε sms γεμάτα έρωτα, κλεμμένους στιχους, υπονοούμενα ... χωρίς αρχή και τέλος.
Διαβάζουμε βιβλία, παίζουμε ρόλους, συλλέγουμε εμπειρίες, αναμνήσεις, φιλίες, ταξίδια, ιδεολογίες ... χωρίς αρχή και τέλος.
Αναζητούμε το νόημα της ζωής στα γυμναστήρια, σε εξωτικές θρησκείες, στο γήπεδο τη Κυριακή κι οι γάτες της γειτονιάς μας βλέπουν να γυρίζουμε σπίτι ξημερώματα και γελάνε με τα χάλια μας.

Πήγαμε στην Αράχωβα, μπήκαμε στο facebook, κάναμε γιόγκα, επενδύσαμε σε δομημένα (ή ήταν γαμημένα, δεν θυμάμαι πια) ομόλογα, φορέσαμε μποξεράκια διάσημων μόδιστρων, ήπιαμε cabernet sauvignon, φάγαμε σούσι, γνωρίσαμε top models, χορέψαμε latin κι η ύπαρξη μας παραμένει ένα ερωτηματικό ... χωρίς αρχή και τέλος.
Μετά ήρθες εσύ, απρόσκλητη, μ΄ όλο το κέφι του κόσμου στα δυό σου μάτια. Τα λόγια σου ποτισμένα με γέλιο μου χάρισαν ομόρφωση και γλυκόφως. Σαν μια θάλασσα πλυμμύρισες τον χώρο και τον χρόνο μ΄ ανείπωτη χαρά ... χωρίς αρχή και τέλος.
Ευτυχώς που δεν είχα προλάβει να γίνω κυνικός.

Γιώργος Τρίκερι.

αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου? Να συγκρούομαι με την πραγμάτικοτητα. Μια πραγματικοτητα πάντα διαφορετική απο τα όνειρα μου? Το όνειρο έχει και αυτό τις απαιτήσεις του ,την ηθική του. Αν όλοι οι ονειροπόλοι είναι αδύναμοι, τότε Ζήτω η αδυναμία...!
Λυπάμαι που βλέπω καθημερινά ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να μαζικοποιείται για να υπάρχει αποδοχή και επίδειξη...
Μα τι να επιδείξεις, την ομοιότητα?
Ή πιστεύεις οτι όλο αυτό που αντιπροσωπεύει η μάζα ειναι τέλειο και καυχιέσαι για αυτό?
Μάθε πως το να είσαι ο εαυτός σου είναι το τέλειο ... για σένα.
Πρέπει να σου αρκεί δίχως να διατυμπανίζεις απο δω κι απο κει το πόσο λαμπρό σε βρίσκεις και να απαιτείς με τον τρόπο σου να το αποδεχτούν οι άλλοι.
Οχι αυτό δεν είναι τελειότητα, είναι ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ...
Επίσης έχε υπόψη σου, το να είσαι τέλειος στα μάτια των άλλων εκτός του ότι είναι ένα τεράστιο, άχρηστο βάρος, είναι το πιο κουραστικό μα και βαρετό πράγμα που εχει φανταστεί ανθρώπινος νους...

Άννα Τσαμ Αναστο.
(17 και κάτι μηνών)

Υποκλοπή τηλεφωνικής συνομιλίας

00:33

Αυτή: min koimitheis..

Aυτός: εσυ?

Αυτή: doulevw mister B.!!

Αυτός: καλά, το έχεις ανοιχτό στο ιατρείο??!!!!!!!!

Αυτή: nai

Αυτός: απίστευτο!!!!!!

Αυτή: pou na fantastw oti tha mpaines simera! loipon efyga

Αυτός: που πας?

Aυτή: glyko fili

home

se 10

Aυτος: oκ

................................................

Μετά από 8 λεπτά

Αυτός: ποτό έβαλες?

Aυτή: που να προλάβω?

Αυτός: μπορείς να βάλεις

Αυτή: αχ έπρεπε να με δεις να φεύγω απ τη δουλειά

Αυτός: ?

Αυτή: κάτι τέτοια στιγμιότυπα χάνονται.

Aυτός: για πες

Aυτή: τι να πω

γελάω

έφυγα πετώντας

πέρασα το δρόμο με κόκκινο

Aυτός: κανόνισε.

Aυτή: σταμάτησα ένα ταξί από απέναντι

ο ταξιτζής γελούσε

μου λέει καλά άδεια είναι όλα θα ρχοταν κι άλλο

του λέω ΔΕΝ ΈΧΩ ΧΡΟΝΟ!

χαχαχα

ήταν πολύ ωραία

γι αυτό γίνονται όλα

γι αυτό το συναίσθημα

Aυτός: εσύ είσαι πολύ ωραία

Aυτή: εσύ είσαι όμορφος

και ξύπνιος (@ last!!)

Αυτός: αυτή η ματιά σου..

όλα τα λεφτά

Αυτή: χτες την πρόσεξες?

Αυτός: χτες την αισθάνθηκα τόσο επιθετική

Aυτή: επιθετική..

μπορεί.

Αυτός: σαν να ήθελες να με φας!

Αυτή: καμία σχέση

ήθελα πολύ να σε φιλήσω

πολύ

πολύ

Αυτός: το ίδιο λέμε

Αυτή: i know

Αυτός: κι εγώ.

μεγάλη στέρηση

μεγάλη στέρηση

μεγάλη στέρηση

ακόμα και μετά από τόσες μέρες, 100 νομίζω, έχω τη γεύση του φιλιού σου

Αυτή: 200

Αυτός: βλέπεις?

Αυτή: τα πάντα πολύ καθαρά

μερικές φορές

τις άλλες...

Σου άρεσε το γράμμα που σου έστειλα?

Αυτός: στο είπα. πολύ καλό

Αυτή: πολύ καλό.

πολύ φτωχός χαρακτηρισμός.

Αυτός: τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που ένοιωσα διαβάζοντας το

Αυτή: πολύ καλύτερα..

Αυτός: με βαθμολογείς?

Αυτή: δώσε κάτι στο κορίτσι που έτρεχε μες τη νύχτα να διαβάσει 2 κουβέντες σου...

Αυτός: θέλω τόσο να σε αγγίξω.

να ακούσω το χτύπο της καρδιάς σου..

Αυτή: απορώ ειλικρινά πως δεν ακούγεται ως εκεί.

Αυτός: να αγκαλιάσω κάθε σκέψη σου

θέλω, θέλω, θέλω ...

είναι εκπληκτικό το πως αλλάζει η διάθεση μου όταν σε βλέπω!!!

Και να μην μπορώ να σου μιλήσω...

Και εσύ να φεύγεις κάθε φορά που προσπαθώ!!!

Αυτή: εσένα προσέχω χαζούλι

να μη προδωθώ και σε προδώσω

Αυτός: αν μας έβλεπε κανείς χτες στο αεροδρόμιο, θα καταλάβαινε

Αυτή: το Σύμπαν θα το καταλάβαινε

οι πάντες

Αυτός: που είσαι τώρα?

στο δωμάτιο σου?

Αυτή: στον καναπέ με το laptop αγκαλιά

Αυτός: είναι φαρδύς ο καναπές?

Αυτή: δεν χωράς

είσαι τεράστιος

Αυτός: μμμ...

και το πάτωμα καλό είναι

01:20

Αυτή: πότε θα με πάρεις αγκαλιά

πολλή ώρα

σε ονειρεύομαι να το κάνεις

Αυτός: το κάνω κάθε βράδυ

πριν πέσεις για ύπνο

την ώρα που κοιμάσαι

την ώρα που ξυπνάς

την ώρα που σε πιάνουν οι φόβοι σου

την ώρα που με χρειάζεσαι

αλλά και πάλι δεν φτάνει, σωστά?

σωστά?

Αυτή: λάθος

αν μου λες αλήθεια, μου φτάνει

Αυτός: εαν μου πεις ότι φτάνει, δεν χρειάζεσαι την παρουσία μου!

Αυτή: ότι σου φτάνει εσένα μου φτάνει

αυτός είναι ο τρόπος μου να είμαι ερωτευμένη μαζί σου.

Αυτός: μπα, φύγαμε από το τσιμπημένη?

Αυτή: ναι.

Αυτός: είναι τόσο όμορφο αυτό που γράφεις

μα πόσο θα ήθελα να μου το λες και να με κοιτάς στα μάτια

Αυτή: δεν ξέρω αν μπορώ

Αυτός: ΜΠΟΡΕΙΣ!

Ε?

Δεν μπορείς?????

μου γεννάς απίστευτα συναισθήματα και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό!

Αυτή: Ψυχή μου χαρούμενη, εσύ

Αυτός: ψυχή βαθιά ναι..

Αυτή: Γελαστό και όμορφο και δυνατό που ήσουν χτες

Έχεις ένα περπάτημα!

Αυτός: ?

Αυτή: Φοβερό!

ΦΟΒΕΡΟ!

Άλογο!

Αυτός: στην παρέλαση ήμουν ο καλύτερος

Αυτή: χαχαχαχαχχαχα

Αυτός: τι να λέμε τώρα!

παραστάτης!

Αυτή: Λοιπόν να πω κάτι ημιασχετο αλλά φυσικά σχετικό

όταν δεν μπορείς να είσαι με κάποιον

αλλά θες

καλή ώρα

παρατηρείς απίστευτες λεπτομέρειες γι αυτόν/ην

γιατί δεν περνάς γρήγορα απ τη μια φάση στην άλλη

μπορείς να τον κοιτάξεις

πολλές φορές και να έχεις μόνο αυτό,

τα μάτια για να σου πουν

η τη φωνή

η τα γράμματα όπως τώρα

και το λέμε εφηβικό

σήμερα

αλλά κάποτε ήταν για κάποιους το "όλο"

κι είναι τόσο μαγικό

και αθώο

και τόσο επικίνδυνο.

γιατί

σκλαβώνεται η καρδιά ύπουλα

και αργά

όπως είναι φτιαγμένη να σκλαβώνεται

και ναι είμαι ρομαντική

Αυτός: και αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει περισσότερο σε σένα

όλα έχουν γίνει τόσο γρήγορα, κουραστικά, επιπόλαια, χυδαία

τα πράγματα στις μέρες μας εννοώ

η κάθε λέξη και κίνηση χάνει την αξία της

και είναι τόσο μα τόσο κρίμα

γιατί αυτό είναι η χαρά της ζωής

Αυτή: ..και η δύναμη που χρειαζόμαστε

Αυτός: η στιγμή που περνά και χάνεται

σκέφτομαι τώρα το τραγούδι

και ανατριχιάζω

και σε θέλω

δική μου

ψυχή και σώμα

να βυθιστώ στο άπειρο των ματιών σου

Αυτή: Καταλαβαίνω ότι λίγα θα σου πει τώρα αυτό

αλλά όταν σε κοιτάζω

ξέρω

ότι λίγοι ίσως με είχαν τόσο δική τους όσο εσύ, απόψε, τώρα.

Αυτός: κάνεις λάθος

μου λέει πολλά

Αυτός: θες να περάσω να σε πάρω το πρωί?

Αυτή: να με πας που?

Αυτός: όπου μου πεις!

Αυτή: δηλαδή αν σου πω να γυρίσεις και να γίνεις γονδολιέρης στη Βενετία από αύριο?

Αυτός: είπαμε με αρέσει η θάλασσα, αλλά όχι κι έτσι

Αυτή: Βοσκός στην Πορτογαλία, στις οροσειρές της Σιέρα ντ' Εστρέλα?

Αυτός: καλύτερο!

Αυτή: εντάξει

τότε κέρδισες

Αυτός: ραντεβού στην Πορτογαλία?

Αυτή: μπορείς να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και να έρθεις αύριο

θα σε περίμενα!

Το ξέρεις ότι αν μου λεγες, θα σε περίμενα

Αυτός: 7.15

Αυτή: οκ

Αυτός: το ξερα

Αυτή: μα προλαβαίνω να πάω στην Πορτογαλία???

Αυτός: μαζί μου ναι!

Αυτή: μα στις 7.15??

Αυτός: καλά 7.53

να χουζουρέψεις

Αυτή: θα θελα να ερχόσουν,

να πηγαίναμε με ζεστό καφέ στη θάλασσα

θα χουζούρευα στην αγκαλιά σου

Αυτός: δηλ. να σε ξυπνήσω?

Αυτή: ποιος είπε ότι θα κοιμηθώ?

Θα με προσέξεις?

Αυτός: δεν το κάνω?

φιλί?

αγκαλιά?

χαδάκια?

Αυτή: πολλά, πολλές, πολλά.

Αυτός: πρέπει να κλείσω.

Αυτή: την αγάπη μου

να ξεκουραστείς.

Αυτός: να μου γράψεις.

και να ξεκουραστείς!!!!!

Αυτή: πάψε

δεν τα προλαβαίνω όλα σε μια νύχτα!

φιλί κι αγάπη

Αυτός: ότι προλάβεις!!!

Αύριο.

Αυτή: Αύριο

Αξιοθέατρο

Ξεκινήσαμε Παρασκευή βράδυ για θέατρο - κουλτουριάρηδες όντες - περιμένοντας μιά απ΄ τα ίδια.
Κάτσαμε στο σκοτάδι, εμφανίστηκε το κουδούνι και μας έκανε ζέσταμα.
Καλό σημάδι.
Μετά τρεις καρέκλες και τρεις ηθοποιοί άρχισαν να υφαίνουν μπροστά στα μάτια μας μια μαγική - υπερρεαλιστική - unplugged - black - αλλά συνάμα πολύχρωμη - comedy - rock - hiphopρεμπέτικη - opera.
Παλληκαρίσια ο Κώστας, η Λένα, ο Παναγιώτης, η Αγγελίνα γκρέμισαν τον τοίχο που συνήθως χωρίζει τη σκηνή απο τους θεατές και μας παρέσυραν σε ένα ξέφρενο χορό. Πίσω μου κάθονταν τα φαντάσματα του Αριστοφάνη, του Ίταλο Καλβίνο, του "Τζόνι πήρε το όπλο του", των Monty Python και γελούσαν πιο δυνατά απ΄όλους μας.
Σας μπέρδεψα; Καλά το έκανα.
Να ξεσηκωθείτε να πάτε να δείτε τον Διχοτομημένο Υποκόμη.
Πιστέψτε με είναι όμορφο να βλέπεις ανθρώπους να τολμούν να ηθο-ποιούν.
Να πάτε τουλάχιστον δύο φορές γιατί την πρώτη απο τα γέλια θα χάσετε τον ... μισό.

Γιώργος Τρίκερι.

Πληροφορίες για την παράσταση:
http://www.tospirto.net/index.php?ID=tospirto_events&Rec_ID=3038

το χωριό μας

Το χωριο μας είναι μικρό, δεν χωράει μυστικά.
Όλοι βλέπαμε τον Βαγγέλη στεναχωρημένο καιρό τώρα μα κανείς δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να του πει μια κουβέντα. Μόνο ο δάσκαλος που ήταν ξένος, απ΄ τη πρωτεύουσα, τόλμησε να του μιλήσει. Ήταν σκληρος ο Βαγγέλης, δεν σήκωνε πολλά - πολλά, με το παραμικρό τράβαγε σουγιά ή σε ξυλοφόρτωνε. Το πιο κοντό φυτίλι της Μαγνησίας. δεν ξέρουμε τι ειπώθηκε μεταξυ τους εκείνο το βράδυ, μόνο είδαμε τον Βαγγέλη να φεύγει ολομέθυστος.
Δεν είχε μήτε άστρα μήτε φεγγάρι. Ο Βαγγέλης αντι να καταλήξει σπίτι του, μπήκε απο το παραθύρι στη κάμαρα της χήρας της Ευτέρπης και σωριάστηκε σέκος στο κρεββάτι της. Η χηρα που νόμιζε πως ονειρευόταν καβάλησε πανω του. Έκαναν έρωτα σαν θεριά πρωτόγονα. Τον φίλησε σε μέρη που ο Βαγγέλης δεν είχε ματαφιληθεί, σε απόκρυφα μέρη που απ΄οτι είχε ακούσει στο καφενείο απο τον καπετάν-Βλάσση μόνο οι πόρνες στα λιμάνια φιλούν. Το χάραμα η χήρα τον σκούντηξε. Σηκώθηκε, δεν χρειάστηκε να ντυθεί. Μόνο το παντελόνι μέχρι τα γόνατα είχε κατεβάσει. Έσυρε στο κάμπο, μάζεψε τα ζωντανά και με γοργό βηματισμό έφτασε σπίτι πριν την ανατολή. Η Βασίλω του κοιμόταν ακόμα. Την ξύπνησε με φιλιά και χαδια. Τα κορμιά τους ήταν άγνωστα το ένα στο άλλο μα γρήγορα εξοικειώθηκαν. Την φίλησε σε μέρη απόκρυφα που η Βασίλω δεν είχε ματαφιληθεί. Δυό μερόνυχτα δεν τους είδε κανείς. Τα ζωντανά έκαναν το μποστάνι μαντάρα γιατί κανεις δεν τα πήγε για βοσκή. Η μπουγάδα της Βασίλως κυμάτιζε ανενόχλητη.
Το χωριο μας είναι μικρό, δεν χωράει μυστικά. Ποτές όμως δεν μάθαμε ότι το βάσανο του Βαγγέλη ήταν ότι ποθούσε την γυναίκα του. Τρια χρόνια στεφανωμένοι δεν είχε τολμήσει ν΄ απλώσει χέρι πάνω της. Ποτές δεν μάθαμε ότι ο δάσκαλος τον ορμήνεψε να πιει δυό τσίπουρα, να χαλαρώσει και να πάει σπίτι να την κάνει δική του όπως ορίζει ο νόμος κι ο Θεός. Ο Βαγγέλης ήπιε δώδεκα και ξεστράτισε.
Το μόνο που μάθαμε ήταν για την εγκυμοσύνη της Βασίλως τρεις μήνες αργότερα. Το μόνο που είδαμε μετά απο κείνο το βράδυ ήταν τη χήρα την Ευτέρπη να περνα απ΄τη πλατεία μετά απο χρόνια, με τα μαλλιά λουσμένα και πιασμένα κότσο. Την είδαμε να χαμογελάει στον Μανώλη τον μανάβη όπως δεν του είχε ματαχαμογελασει ποτέ.
Τώρα αρραβωνιάζονται, λέει ο Μανωλης και κερνάει όλο το καφενείο. Μετά κερνάει ο Βαγγέλης για τον διάδοχο.
Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας;
Το χωριο μας είναι μικρό, δεν χωράει ηθικά διδάγματα.
Μόνο ζωή.

Γιώργος Τρίκερι.
αφιερωμένο στο συνονόματο χωριό μου

Jazzmine says...........Follow You.

Είναι μερικές νύχτες που η μελαγχολία στέκεται στο πλάι μου και καραδοκεί.

Οι νύχτες εκείνες που ξεδιπλώνονται αργά σα χορογραφία

και γεμίζουν το χώρο με κινήσεις-σκιές.

Οι ανιστόρητες ιστορίες ξεπροβάλλουν απ τις γωνιές αναζητώντας τη στιγμή που θα ειπωθούν.

Όπως οι κρυφοί εραστές που ζουν για την ώρα της συνάντησης.

Κι ας είναι μια φευγαλέα στιγμή μέσα στο απρόσωπο πλήθος.

Ένα βλέμμα που εκμηδενίζει την απόσταση, μια ψιθυριστή χειραψία, δυο τυχαίες παράλληλες γραμμές μ'ενα τραπέζι από φορμάικα ανάμεσα τους.

Που πάνε οι ιστορίες όταν γίνονται σιωπή?

Τι απομένει απ τους εραστές όταν μαζεύεται το σκοτάδι στις Άκρες?

Σε τι μεταμορφώνονται όλα τα ξεκινήματα?

Ίσως γίνονται όλα ένα υφαντό πλεγμένο από έρωτα, αλμύρα, φως, νότες, σκέψεις, απουσία, όνειρα, ουράνια τόξα κι αναμονή, ένα πελώριο πολύχρωμο χαλί να σκεπάζει από άκρη σ' άκρη το απέραντο Σύμπαν..

Θ' ακολουθούσα τα αραβουργήματα σπείρα-σπείρα για να σε βρω.

Ίσως αλλάζουμε τόπο η μορφή ή και τα δυο, μα το κομμάτι μέσα μας που κάποτε προσπέρασε το Θεό, συνεχίζει να εκπέμπει ρυθμικά το τραγούδι του στις ψηλότερες εκείνες νότες που το αυτί δεν μπορεί ν ακούσει, αλλά η καρδιά αναγνωρίζει τυφλά απ τη στιγμή της Δημιουργίας.

Θ' άκουγα τον ήχο όπως κάνω και τώρα, αφουγκραζόμενη τη σιωπή.

Θ' ακολουθούσα τους κραδασμούς χτύπο-χτύπο για να σε βρω.

Θα σ' έβρισκα άραγε?

Σε κείνο τον τόπο λίγη σημασία θα είχε.

Θα μπορούσες όμως να ξεκουραστείς ήσυχος,

με την απέραντη ασφάλεια πως κάποιος

σε αναζητά,

αιώνια.

Jazzmine walks.

''Έβδομη μέρα''

"Είχα ξεχάσει, οτι άλλαξε η ώρα"
Μου το είπε θυμωμένα σαν να το κάνα εγώ,
γιατί είχε αργήσει στο πρωινό κυριακάτικο ραντεβού με την φίλη της.
Μιαν ώρα λιγότερη στην πιο παράξενη μέρα τις εβδομάδας.
Δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή να μιζεριάσεις , πάντα έτσι είναι τις Κυριακές.
Τα καιρικά φαινόμενα είναι πάντα ίδια αυτή την μέρα ,αν βρέχει ή αν έχει ήλιο ,δεν έχει σημασία καμία.
Γιατι το συναίσθημα κυριαρχεί στα κυριακάτικα πρωινά.
Επειδή θυμάσαι το ξενύχτι του σαββάτου, που γλέντησες σαν να ήταν η τελευταία μέρα του κοσμου -
είτε γιατί αύριο θα είσαι και πάλι το μυρμήγκι που σέρνει το κορμί του στο Μετρό ,τρέχωντας για την δουλειά.
Μισώ την Κυριακή απο μικρός, γιατι σου ζητά βίαια να αναπολήσεις ,να απολογηθείς και να σχεδιάσεις αυτά που θα΄ρθουν
έτσι κι αλλιώς..

Κείμενο, σχέδιο: Τσούτσικας Άρης

Jazzmine says.........Toleration

I will tolerate your temper.

I will tolerate your infidelity.

I will tolerate the silence, the absence.

Your fear.

Your lie.

I can't and I won't tolerate you being just an ordinary man.

Jazzmine alone.

τάδε έφη ... Ευγένιος.

What moves those of genius, what inspires their work is not new ideas, but their obsession with the idea that what has already been said is still not enough.

The artist who aims at perfection in everything achieves it in nothing.

Eugene Delacroix .

Φιλοσοφία του Έρωτα

Οι Ιάπωνες έχουν μια ιδιαίτερη παράδοση σχετικά με τον έρωτα και έχουν αναπτύξει μια ειδική έννοια για το ερωτικό ειδύλιο (ρεν΄ άι). Στην αρχαία Ιαπωνία υπήρχε ένα είδος πάθους με σεξουαλικές αποχρώσεις (κόι) αλλά χωρίς έρωτα (άι). Στη Δύση, απο την εποχή των Ελλήνων ακόμα γινόταν ο διαχωρισμός ανάμεσα στον έρωτα (love) και την αγάπη (agape)- αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα. Ο έρωτας ξεκίνησε ως μια έννοια σωματικής επιθυμίας, βαθμιαία όπως υπερέβη αυτήν την σημασία και μπήκε στη σφαίρα των ιδεών (της ανώτατης βαθμίδας στην οποία φτάνει ο λόγος) όπου και ολκληρώθηκε στη φιλοσοφία του Πλάτωνα. η αγάπη απο την άλλη μεριά είναι πνευματική, τελείως διαχωρισμένη απο την σωματική επιθυμία και είναι αυτή που εξαπλώθηκε αργότερα ως χριστιανικό ιδανικό.
Ομοίως και στην Ευρώπη η αγάπη και ο έρωτας αντιμετώπιζόταν πάντα ως αντίθετες καταστάσεις. Η λατρεία της γυναίκας στον μεσαιωνικό ιπποτισμό είχε ως βάση την ερωτική αφοσίωση (eros) στην Παρθένο Μαρία, ενώ ταυτόχρονα είναι αλήθεια πως το υψηλότερο ιδανικό του ιπποτισμού ήταν η αγάπη με μια μορφή τελείως διαχωρισμένη απο τον σωματικό έρωτα.
Τα πρώτα ευρωπαϊκά ιδανικά του πατριωτισμού φαίνεται ότι είχαν επίσης την αγάπη (agape) ως θεμέλιο τους. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι στην Ιαπωνία δεν υπάρχει αυτό που λέγεται αγάπη κάποιου για την πατρίδα του. Όπως δεν υπάρχει και η αγάπη για μια γυναίκα. Στον πνευματικό ορίζοντα των Ιαπώνων έρωτας και αγάπη είναι συγχωνευμένα. Όταν η αγάπη για μια γυναίκα ή έναν άντρα είναι αγνή και καθαρή, δεν διαφέρει απο την πίστη και την αφοσίωση σε έναν άρχοντα. Σ΄ αυτήν ακριβώς την έννοια βασιζόταν ο "έρωτας για την αυτοκρατορική οικογένεια" (ρένκετσου νο τζο) στα τέλη της περιόδου Τογκουκάουα, που προετοίμαζε το συναισθηματικό έδαφος για την μετέπειτα λατρεία του αυτοκράτορα.
το προπολεμικό αυτοκρατορικό σύστημα κατέρρευσε, δεν έχει καταρρεύσει όμως και η ιαπωνική έννοια του έρωτα, που στηρίζεται στην ακλόνητη πίστη πως ό,τι απορρέει απο καθαρή, αυθόρμητη ειλικρίνεια οδηγεί άμεσα σ΄ ένα ιδανικό για το οποίο αξίζει να αγωνιστείς, ακόμα και να πεθάνεις αν είναι ανάγκη. Εδώ έχει την πηγή της η φιλοσοφία του Τζότσο για τον έρωτα.

Γιούκιο Μισίμα
Η Ηθική Των Σαμουράι Στη Σύγχρονη Ιαπώνια.
Εκδόσεις Ερατώ
Μετάφραση Γιώργος Βλάχος

Eugene Delacroix. La Liberté guidant le peuple.

Α

..ΕΙΣ-ΠΝΕΕΤΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΕΚ-ΠΝΕΕΤΕ ΦΩΣ

..ΑΦΙΕΡΩΝΟΝΤΑΣ... ΚΑΘΕ ΕΚΠΝΟΗ ΣΑΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

..ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΣΑΣ

..Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΣΑΣ. ...

..ΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

..Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

..Η ΑΓΑΠΗ -ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ

..ΣΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΣΑΣ

..ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΕΥΧΗ Ή ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΣ

........ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΝΟΗ

.....ΚΑΙ ΚΑΘΑΙΡΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΣ

..........ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΑ-ΠΝΟΗ

................ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

......ΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑ, ΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ένας άνθρωπος ...

 http://www.youtube.com/watch?v=pIQLuyyBx7o

Jazzmine says........a Woman Knows.

Μέρα ξημερωμένη κρυφούς όρκους.

Τα μυστικά καρποφορούν κάτω απ τον εκτυφλωτικό ήλιο.

Βλέπω το δεύτερο σου πρόσωπο.

Αυτό που φοράς τις Κυριακές και τις αργίες.

Αυτό που φοράς όταν κοιμάσαι κι όταν ονειρεύεσαι.

Αυτό που φοράς όταν ξέρεις οτι σε σκέφτομαι.

Οι γυναίκες ψάχνουμε το μαχαίρι που θα μας πονέσει.

Η θάλασσα ξέρει. Η νύχτα ακούει.

Σε βλέπω.

Jazzmine's way.

τα γενέθλια

Πλατεία Νεας Σμύρνης.Περίπτερο.Σάββατο βράδυ 21.30.Φοράω ενα γκρί σακκάκι,ένα μπλουτζίν,ενα γαλάζιο πουλόβερ με v ,τα κίτρινα μπλέ αθλητικά μου και ένα γκρί κασκέτο.Πάντα πίστευα οτι ανήκω σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που είχε περιγράψει ο Ian Curtis στο Insight.”Those with habits of waste the sense of style and the taste”.Δηλαδή κάτι μεταξύ fashion victim και κουλτουριάρη.Ψάχνω απεγνωσμένα Τα Νέα.Περπατώντας πρός το αυτοκίνητο μου ανοίγω την συσκευασία για να ρίξω μια γρήγορη ματιά στο εικονογραφημένο ένθετο βιβλίο για τον Μαρξισμό.Καθώς διέσχιζα την Βενιζέλου μιά φωνή μου απέσπασε την προσοχή.

«Το οτι θα σε έβλεπα μετά απο 10 χρόνια να διασχίζεις τον δρόμο διαβάζοντας εφημερίδα ντυμένος σαν Γάλλος μπουρζουας ποιητής λιγο πριν το Μαη του 68 δεν θα το πίστευα ποτέ»

Γυρίζοντας το κεφάλι μου έρχομαι αντιμέτωπος με την Νάντια.Ένα απο τα αγρίμια της πλατείας των εξαρχείων που πετροβολούσαμε μαζί το αστυνομικό τμήμα στην Καλλιδρομίου όταν δεν είχαμε τι να κάνουμε.

Φορούσε ένα υπέροχο γκρί ταγιέρ,ταξικό θα τολμούσα να χαρακτηρίσω,είχε τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά έτσι ώστε να τονίζονται οι υπέροχες γωνίες του προσώπου της και μια βιτρίνα απο κόκκινο κοκκάλινο σκελετό για τα καστανά μάτια της.

«Κι εσύ δεν πας πίσω σούγκαρ.....»είπα «Φαίνεσαι σαν ένα πρώτης τάξεως μεσο-αστικό γκομενάκι» Τύλιξα το χέρι μου γύρω απο την μέση της και την έσφιξα πάνω μου. «Πώς και απο τα μέρη μας» ρώτησε σχεδόν ταυτόχρονα με ένα πνιχτό φιλί στο μάγουλο μου.

«’Εψαχνα Τα Νεα.....Εσυ;»

«Γυρνάω απο την δουλειά........θα πιούμε ένα ποτάκι...ε;» είπε ναζιάρικα... «Μου το χρωστάς εδώ και μια δεκαετία»

«Αν είναι να ξεμπερδεύω με αυτό το χρέος μια και καλή........λετς ντου ιτ»

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και βάλαμε πλώρη για ένα απο τα παλιά μας στέκια.Στο δρόμο ανταλλάξαμε πληροφορίες και νέα για εμάς και τους φίλους μας.Μου είπε οτι δουλεύει σε μία ναυτιλιακή και εγώ της είπα οτι δουλεύω στην τηλεόραση.Αναλωθήκαμε για τουλάχιστον 5 λέπτα στο να βρίζουμε τους εαυτούς μας για το πόσο πουλημένα τομάρια είμαστε που συμβιβαστήκαμε με το σύστημα,του οποιου είμασταν ολέθριοι πολέμιοι καθ’όλη την διάρκεια της πρώιμης νεότητας μας.Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο της.Έπρεπε οπωσδήποτε να στείλει ένα mail.Πάλεψε λίγο με i-phone της αλλά δεν τα κατάφερε.

«Το γαμημένο i-phone δεν υποστηρίζει word» ......είπε.Γέλασα καθώς θυμήθηκα την Ναντια 15 χρονια πρίν να παραπόνιεται γιατί οι πέτρες που πετάγαμε στους μπατσους δεν ήταν τόσο μυτερές ώστε να τρυπάνε τα κράνη τους.

Όσο μεγαλώνουμε τα προβλήματα μας αλλάζουν σκέφτηκα.



«Πρέπει να σταματήσουμε οπωσδήποτε σε ένα ιντερνετ καφέ να στείλω ενα mail»..μου ανακοίνωσε.

«Νο προμπλεμ» απάντησα και χαμογέλασα.



Μπαίνοντας στο ιντερνετ καφε ήμουν σίγουρος οτι απογοητεύσαμε όλους τους 16άρηδες που ήταν εκεί και έπαιζαν δικτυακούς πόλεμους και μάχες.Βλέποντας ένα thirty something ζευγάρι να μπαίνει μέσα,ντυμένους σχετικά καλά,για βραδυνή έξοδο σίγουρα θα άρχισαν να πιστεύον οτι μεγαλώνοντας η ζωή τους δεν θα είχε και μεγάλη εξέλιξη.Θα ερχόντουσαν σε ιντερνετ καφε για να διασκεδάσουν και μετά τα 30 τους.Απλά θα ήταν καλύτερα ντυμένοι.Όση ώρα η Νάντια έστελνε το mail ανάλωνα τις σκέψεις μου στο κατα πόσο αυτό το ενδεχόμενο ειναι πιθανό και αν είναι καλό ή κακό τελικά.

Δεν χρειάστηκε πολύώρα να κάνει την δουλειά της.Σε λιγότερο απο 1 ώρα βρισκόμασταν στο μπαρ και είχαμε ήδη πιεί την πρώτη γύρα Jameson.Δίπλα μας καθόντουσαν πέντε εξη γυναίκες,κορίτσια μάλλον γύρω στα 25.Στην προσπάθεια μας να μοιραστούμε τον χώρο πιάναμε κουβέντα που και που.

Μετά απο 4 ποτά είχαμε αναλύσει σχεδόν τα πάντα που είχαν συμβει ολα αυτά τα χρόνια που είχα να συναντήσω την Νάντια.Εξομολογηθήκαμε ακόμα και τον αμοιβαίο μας έρωτα.Χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες θα τολμούσα να πώ .....μόνο ένα φιλί στο στόμα και μια μεγάλη αγκαλιά ‘ηταν αρκετά.Το ξεπεράσαμε.Ανώδυνα.

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά,η πιο όμορφη απο τις κοπελίτσες που κάθονταν δίπλα μας και μας είχε συστηθεί ως Τζένυ μας διέκοψε κρατώντας ένα πιατάκι με τούρτα.

«’Εχω τα γενέθλια μου σήμερα..»... μας είπε

«Να τα εκατοστήσεις γλυκιά μου......»της είπε η Νάντια με τον κλασσικό γυναικείο τσιριχτό και ταυτόχρονα γλυκο τόνο.Την αγκάλιασε ...την φίλησε....και συνέχισε... «Τα πόσα κλείνεις;»

«Τα 22» απάντησε η Τζένη

Κοιταχτήκαμε με την Νάντια σαν να προσπαθουσαμε να δουμε ξανά τους εαυτούς μας στα 22.Αλλά είχε πολύ σκόνη και καπνό εκει πίσω και δεν τα κατάφεραμε. «Να σας φέρω άλλο ένα κομμάτι» είπε η μικρή. «Όχι είπε η Νάντια.....θα φάμε απο το ίδιο».... «’Ενα κουτάλι;»...ξαναρώτησε .... «Όχι μωρέ θα χρησιμοποιήσουμε το ίδιο» είπε η Νάντια με τρόπο λίγο κτητικό.

«Να τα εκατοστήσεις» είπα κι έγω και ένιωσα τους κυνόδοντες μου να ξεπροβάλλουν απο το στόμα.Λίγο η ομορφιά της μικρής,λίγο η νεανική της ενέργεια και λίγο η μεγάλη ποσότητα του αλκοολ στο αίμα μου,με μεταμορφώναν σιγά σιγα σε βαμπίρ έτοιμο να την κατασπαράξει.

Απο εκείνο το σημείο και μετά η Νάντια πέρασε σε δεύτερο πλάνο.Η Τζένυ σε πρώτο.Περάσαμε όλο το υπόλοιπο της βραδιάς δίπλα δίπλα .Εγώ σκυμμένος στο αυτί της να της λέω διάφορα αποφθέγματα που μου επέτρεπε η εμπειρία μου απο την ζωή, και αυτή άλλοτε να γελάει και άλλοτε να με κοιτάει με το βλέμμα του παιδιού που εντυπωσιάζεται απο την γνώση που του μεταδίδει ένας δάσκαλος.

Ήπιαμε κάμποσα σφηνάκια ιρλανδέζικο ουίσκυ.Της εξήγησα γιατί έπινα πάντα ιρλανδέζικο ουίσκυ.Γιατί είναι διυλισμένο τρείς φορές.Μία για το αλκοολ.Μια για την γεύση.Και μία για την επανάσταση.Γέλασε πολύ.

«’Ολο το βράδυ έχω την εντύπωση οτι κρύβεις ένα πολύ μεγάλο μυστικό»..μου είπε σοβαρά κάποια στιγμή

Τότε ακριβώς ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του suspicious minds του Ελβις.Πάντα ο βασιλιάς ήταν μεγάλη έμπνευση για εμένα.

«Λοιπόν με κατάλαβες.»...είπα δήθεν απογοητευμένος «Πρόσεξε όμως γιατί αυτό που θα σου πώ δεν πρέπει να διαρρεύσει για κανένα λόγο γιατί θα μπούμε όλοι σε μεγάλους μπελάδες»

«Τάφος» απάντησε

Παίρνοντας ύφος χιλίων καρδιναλίων έσκυψα στο αυτί και της ψιθύρισα: «Είμαι ο Ελβις Πρίσλευ!!!»

Έκανε μεγαλη προσπάθεια να σταθεί στα πόδια της απο τα γέλια.Έγω της έκλεισα το μάτι ......και ανέβηκα στην μπάρα.Άρχισα να χορεύω κοπιάρωντας την κίνηση του βασιλιά με τους γοφούς.Τα κοριτσάκια απο κάτω τράβαγαν βίντεο με τα κινητά τους.

Αυτή ήταν ακριβώς η στιγμή που είχα σηκωσει τα σκεπάσματα του κρεβατιού μου και είχα βάλει την 22χρονη Τζένυ απο κάτω.Στην πραγματικότητα αυτό έγινε λίγη ώρα μετά.Αλλά μετά απο εκείνη την στιγμή ήμουνα σίγουρος οτι η μικρή Τζένη θα κοιμόταν μαζί μου εκείνο το βράδυ.

Δεν θυμάμαι και πολλές λεπτομέρειες απο το τί έγινε μετά.Κάποια στιγμή η Νάντια που εντωμεταξύ είχε πιάσει συζήτηση με τις φίλες της μικρής μου ανακοίνωσε οτι φεύγει.Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ‘ηταν τσαντισμένη.Πρόσφέρθηκα να την πάω σπίτι και μου είπε οτι θα πάρει ταξί.

«Πηγαίνε την μικρή....».μου ψιθύρισε «...δώρο για τα γενέθλια της.» Πνιχτό φιλί στο μάγουλο

«Θα σε πάρω τηλέφωνο» είπε και έφυγε.....

Το Κυριακάτικο πρωινό με βρήκε να κοιμάμαι αγκαλιά με την Τζένυ.Σηκώθηκα προσπαθώντας να μην την ξυπνήσω και έφτιαξα καφέ.Έβαλα δυο κούπες και έμεινα λίγο να την χαζεύω που κοιμόταν.

Κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια της.Με κοίταξε μισοκοιμισμένη.

«Καφέ;» ...είπα χαμογελώντας καθώς της πρότεινα το χέρι μου με την κούπα.

Ανασηκώθηκε στο κρεββάτι και πήρε την κούπα.

«Ήταν τα καλύτερα μου γενέθλια»είπε

«Στάματα να μας κοροιδεύεις....»..είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου.. «κανένας δεν είναι ποτέ χαρουμενος όταν γίνεται 22.

Είναι πολύ σκατοκατάσταση να είσαι 22»

Με κοίταξε με απορία Την πήρα αγκαλιά και για τις επόμενες τρείς ώρες της εξηγούσα πόσο fucked up situation είναι το να είσαι 22.

Είμαι σίγουρος οτι δεν το κατάλαβε.....κάποια στιγμή όμως θα το καταλάβει μόνη της.Ήταν ένα υπέροχο κυριακάτικο μεσημέρι που δεν προμήνυε για κανένα λόγο τον όλεθρο που θα ερχόταν εκείνο το βράδυ.ΧΑΣΑΜΕ 6-0 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΑΒΡΟΥΣ!!!!Δύσκολη πρώτη μέρα για τα 22 σου Τζενακι!!!



ΥΓ. Μπορω να πω οτι σε αυτο το κείμενο έχω εξελιχθεί αρκετά.Δεν χρησιμοποίησα ούτε μια φορά την πρόταση «δεκαετία του 90»!!!

Commandante Horhito

Maid of Athens, ere we part

Maid of Athens, ere we part,
Give, oh, give back my heart!
Or, since that has left my breast,
Keep it now, and take the rest!
Hear my vow before I go,
Ζωή μου, σας ἀγαπῶ.*

By those tresses unconfined,
Wooed by each Aegean wind;
By those lids whose jetty fringe
Kiss thy soft cheeks' blooming tinge;
By those wild eyes like the roe,
Ζωή μου, σας ἀγαπῶ.


By that lip I long to taste;
By that zone-encircled waist;
By all the token-flowers that tell
What words can never speak so well;
By love's alternate joy and woe,
Ζωή μου, σας ἀγαπῶ.

Maid of Athens! I am gone:
Think of me, sweet! when alone.
Though I fly to Istambol,
Athens holds my heart and soul:
Can I cease to love thee? No!
Ζωή μου, σας ἀγαπῶ.

Lord Byron. 1810.
dedicated to Teresa Macri.

*My life, I love you

η παγκόσμια ημέρα της παγκόσμιας ημέρας, Ω παγκόσμια ημέρα !

Θεωρώ απαράδεχτο οτι η τάδε μέρα είναι η παγκόσμια ημέρα της ποίησης, η άλλη η παγκόσμια ημέρα της Γης, η άλλη του αδέσποτου κόκκορα και η παράλλη της ορφανής ανορεξικής καλόγριας. Πιστεύω οτι τα ανέκδοτα εμπεριέχουν σοφία και χρησιμοποιώ ένα εξ αυτών για να γίνώ πιο σαφής: την ημέρα της μητερας όλη η οικογένεια έχει μαζευτεί σπίτι για να το γιορτάσουν. Απ το πρωί η μητέρα έχει φτιάξει τα πιο θαυμάσια φαγητά και τα αγαπημένα γλυκά όλων. Επικρατατεί μια υπέροχη εορταστική ατμόσφαιρα. Οι γιοί της έφεραν λουλούδια και ο σύζυγος κάτι σκόπευε να της αγοράσει αλλά έπεσε πολύ δουλειά στο γραφείο. Μόλις τελειώνει το γεύμα η μητερα σηκώνεται, μαζεύει τα πιάτα, τα πάει στη κουζίνα και αρχίζει να τα πλένει. το βλέπει ο μεγάλος γιός, την πλησιάζει και όλο τρυφερότητα της λέει "Άστα ρε μάνα, δεν είναι σωστό, σήμερα είναι η μέρα σου. Τα πλένεις αύριο."
Ο νοών νοείτω και ο εχέφρων κατανοείτω.
Κάθε μέρα είναι ημέρα ποίησης. Η ποίηση είναι κάτι σημαντικό, δεν είναι είδος πολυτελείας.
Κάθε μέρα είναι της μητέρας,
του πατέρα,
της θείας,
της αγάπης,
της τρυφερότητας,
κάθε μέρα είναι δική σου,
καθε μέρα είναι δική μου,
δικες μας όλες οι μέρες και κάθε μέρα είναι γιορτή.
Χρόνια μας πολλά !

Γιώργος Τρίκερι.

Jazzmine says.........No Doubt

Κλείνω το τηλέφωνο και σκέφτομαι.

Γιατί θες να μπεις σε μια φόρμα? Γιατί θέλεις να βάλεις κι εμένα σ' αυτή?

Κοίτα τον εαυτό σου. Ένας άνθρωπος σ' ένα λαβύρινθο από είδωλα.

Τα φοράς κατάσαρκα, ποιος είσαι έχεις ξεχάσει.

Που είναι το βουνό σου?

Σου χαρίζω την ελευθερία απλόχερα και δεν τη θέλεις.

Δεν ξέρεις πως να την πάρεις?

Δεν την αναγνωρίζεις?

Δεν έχεις τι να την κάνεις?

Θα σου το δείξω εγώ.

Εδώ δεν υπάρχουν σωστά η λάθη, είσαι στην κορφή σου κι ατενίζεις τον κόσμο.

Το ψυχρό αεράκι σε διαπερνάει, σου θυμίζει ότι είσαι ζωντανός.

Ζωντανός. Εσύ. Εσύ και μόνο.

Καμιά υποχρέωση, κανένα άγχος, μη βιαστείς, θα προλάβεις.

Είμαι εδώ, πολύ κοντά στην καρδιά σου, δίπλα στα όνειρα σου, με αγάπη, πάντα με αγάπη.

Μη φοβάσαι, μη θυμώνεις, μην αμφιβάλλεις.

Κάνε ότι νιώθεις, πήγαινε όσο μακρύτερα μπορείς,

πες ότι θες, πες το όπως ξέρεις.

Φύγε, έλα, ξαναφύγε.

Είσαι ελεύθερος, είσαι ένας θεός κι εγώ το ίδιο.

Αυτός είναι ο τρόπος μου για να σ' αγαπώ και πίστεψε με όταν στο λέω ακουμπώντας το χέρι μου πάνω στην καρδιά σου,

ότι κανείς δεν σ' έχει αγαπήσει περισσότερο

και ποτέ δεν θα ξαναγαπηθείς έτσι.

Another world is possible.

Jazzmine with love

Thou shalt not steal

"Someone stole my bicycle" complained the priest to his friend.
"In your sermon tomorrow mention the ten commandments, when you speak of the importance of Thou shalt not steal the thief will feel guilty and return it."
The next day the priest visited his friend with his bicycle.
"I΄ m so grateful. I did as you told me. When I came to Thou shalt not commit adultery I remembered where I΄ d left it."

Δεν ξερω ποιά είσαι, δεν ξερω πως τρυπώνεις στο μυαλό μου, ίσως κάποιο φρούτο στο περβόλι περιέχει παραισθησιογόνες ουσίες που σε ανασύρουν με ένα μαγικό τρόπο απο το υποσυνείδητο, ίσως οι γάτες που ανταμώνω στους δρόμους μου μιλούν για σένα σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω, ίσως σε κάποια μακρινή ζωή ο αρχοντάς πατέρας σου με σκότωσε για να μην σε κλέψω και επέστρεψα να βρώ το δίκιο μου.
Δεν ξέρω.
Δεν καταλαβαίνω.
Δεν με νοιάζει.
Αυτες τις λέξεις εμπνέεις, αυτές γράφω.
Ο Θεός να σ΄ έχει πάντα καλά.

Γιώργος Τρίκερι.

Υπάρχουν μέρες που το χέρι μου γράφει ψέματα. Υπάρχουν μέρες που γράφει αλήθειες. Απόψε γράφει αλήθειες.

μικρό και όμορφο

Αν πάψω να φοράω τα ωραία μου πουκάμισα που τόσο απεχθάνεσαι,
αν πετάξω στα σκουπίδια τα σκουλαρίκια που σου πήρα δώρο,
αν η Μπλανς δεν επισκεπτόταν την αδελφή της με αποτέλεσμα να προκαλέσει ολή αυτή την αναστάτωση,
αν σου ζητήσω συγγνώμη που σου τράβηξα την κοτσίδα στη παιδική χαρά,
αν ασπαστώ την κοσμοθεωρία σου για μια ρεαλιστική προσέγγιση της ζωής,
αν η Αντιγονη δεν επέμενε να τιμήσει το νεκρό σώμα του αδελφού της,
αν πάψω να λαχταρώ την μαγική στιγμή που θα σ΄ ακούσω να τραγουδάς,
αν όντως έχεις δει το μέλλον και μετά απο έξι μήνες παραμένουμε δυό αγνωστοι,
αν η Ίλσα δεν έμπαινε στο αεροπλάνο με τον Βίκτορ,
αν σε μια απο τις βραδυνές σου βόλτες με αντάμωνες σ΄ενα παγκακι να επεξεργάζομαι τους στιχους μου,
αν ακουσω την συμβουλή σου και διστάσω να πατήσω την διαχωριστικη γραμμή,
αν, αν
χίλια αν,
και ξανά αν,
αν, αν,
Άννα, Άννα,
Ιωάννα,
Όλα θαμπερά και ασχημάτιστα.
Το μόνο που ξέρω με βεβαιότητα είναι το μικρό σου όμορφο όνομα.

Γιώργος Τρίκερι.

I believe in you my soul ... the other I am must not abase itself to you,
And you must not be abased to the other.
loaf with me on the grass, ... loose the stop from your throat,
Not words, not music or rhyme I want, ... not custom or lecture, not even the best,
Only the lull I like, the hum of your valved voice.
I mind how we lay in June, such a transparent summer morning,
You settled your head athwart my hips and gently turned over upon me,

And parted the shirt from my bosom-bone, and pluned your tongue
to my bare-stript heart.
And reached till you felt my beard, and reached till you held my feet.
Swiftly arose and spread around me the peace and joy and knowledge
that pass all the art
and argument of the earth,
And I know that the hand of God is the elder hand of my own,
And I know that the spirit of God is the eldest
brother of my own,
And that all the men ever born are also my brothers,
... and all women my sisters and lovers,
And that kelson of creation is love.

Walt Whitman

το λάθος ξεκίνημα

τι γίνεται όταν κάτι όμορφο ξεκινά λάθος?
αναρωτήθηκα, ρουφώντας με μανία το τσιγάρο που σιγόκαιγε στς άκρες των δάχτυλων μου...
κοίταξα το απεράντο γαλάζιο του ουρανού κι ύστερα
την υπέρλαμπρη γαλήνη της θάλασσας,
σβήνω απότομα το τσιγάρο και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
ωραίο ναρκωτικό ο έρωτας ΒΑΡΥ ΚΑΙ ΕΘΙΣΤΙΚΟ σκέφτομαι
σκληρή και η νήφαλιοτητα, εθισμένη και γω ολίγον...

Anna Tsiou

Υποκλοπή chat

Αυτή: έλα

Αυτός: 5 λεπτά
5 ώρες
5 μήνες
θα έρθω όμως

Αυτή: 5χρόνια
5 αιώνες
δεν θα με βρείς
δεν πειράζει θα μάθω να ζω χωρίς εσένα

Αυτός: ...

The End

Eat pray ...

I have a history of making decisions very quickly about men. I have always fallen in love fast and without measuring risks. I have a tendency not only to see the best in everyone, but to assume that everyone is emotionally capable of reaching his highest potential. I have fallen in love more times than I care to count with the highest potential of a man, rather than with the man himself, and I have hung on to the relationship for a long time (sometimes far too long) waiting for the man to ascend to his own greatness. Many times in romance I have been a victim of my own optimism.

Eat pray love.

Thanx, Michelle.

"I am not young enough to know everything."
Oscar Wilde

Ευχή..

Χρόνια καλά, χρόνια πολλά, χρόνια γεμάτα εμπνεύσεις.

Η κάθε σου στιγμή να είναι μοναδική, η κάθε σου ανάσα πηγή έμπνευσης για όλους τους ανθρώπους που αγαπάς.

Η κάθε σου ματιά μια φλόγα που δεν σβήνει παρά μόνο αν εσύ φυσήξεις.

Το κάθε σου άγγιγμα η απόλυτη έκσταση ..

Το κάθε σου φιλί , ζεστό και φλογερό , να καθηλώνει, να μην φεύγει στιγμή από το μυαλό.




ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ.




Blackjack

Jazzmine says........Happy Birthday

Αμυγδαλιά της Άνοιξης, χρόνια μαγικά..

Εύχομαι να ζήσεις πολύ και το εσωτερικό σου φως να λάμπει σε κάθε σκοτεινή άκρη σα φάρος που δείχνει το δρόμο στους συνταξιδιώτες σου..

Να μη φοβηθείς τη φωτιά, εσύ που είσαι γέννημα της.

Να μην ξεχάσεις μα να ξεχνάς.

Να μείνεις εύθραυστη, να πληρώσεις το τίμημα, αυτή θα είναι η δύναμή σου.

Θα είσαι ξεχωριστή.

Θ' ακούς τις σειρήνες, θα βλέπεις τις γοργόνες, το τραγούδι των δράκων θα σε νανουρίζει γιατί ένα κομμάτι μέσα σου, θα πιστεύει πάντα..

Θα πονάς βαθύτερα από άλλους, θα σου στέλνω παρηγοριά.

Θα πληγώνεσαι συχνότερα και δεν θα μπορείς να εξηγήσεις σε κανέναν γιατί έβγαλες το παλτό σου και το έδωσες σε κείνη την άστεγη μια παγωμένη νύχτα, γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς όσο σκέφτεσαι το ξυπόλυτο κοριτσάκι με τ' ακορντεόν και πόση αβάσταχτη θλίψη έχουν τα μάτια του παππού στο παράθυρο στην απέναντι πολυκατοικία.

Θα τα βλέπεις όλα αυτά και η ψυχή σου θα ξεχειλίζει συμπόνια,
όμως αυτό είναι το δώρο της ζωής σε σένα.

Θα συμμερίζεσαι, θα αγαπάς, θα γελάς και θα κλαις. Πολύ συχνά...

Μα ότι κάνεις θα το κάνεις με όλη σου την καρδιά, μικρή μου.
Δεν θα ξέρεις άλλο τρόπο.

Και θα είσαι εσύ αυτή που διάλεξε ο Θεός, να προσεύχεται κάθε βράδυ για όλους εκείνους που δεν έχουν κανέναν.
Για όλες τις ψυχές που ταξιδεύουν μόνες.

Να είσαι ευλογημένη.

Να μεγαλώσεις ασφαλής.

Οι Άγγελοι να φυλάνε το δρόμο σου.

...και.. πίστευε στα Θαύματα.
Το σύμπαν θα σου στείλει περισσότερα από ένα.






Χρόνια σου πολλά



Jazzmine Guardian angel -- Για τη μικρή σου.

21 Μαρτίου..........

Όταν θυμάμαι τη ζωή μου, σκέφτομαι κι εκείνη...
Όταν θυμάμαι την εφηβεία μου, είμαι μαζί της...
Όταν θυμάμαι τους πρώτους αδιέξοδους έρωτες, κλαίω στην αγκαλιά της....
Όταν σκέφτομαι τα αδιέξοδα που έπεφτα πάνω τους με φόρα, την βλέπω να περιποιείται τις πληγές μου....
Όταν θυμάμαι τις πρώτες μου εξόδους, χορεύω ξέφρενα μαζί της....
Όταν θυμάμαι την πρώτη φορά που οδήγησα, τη βλέπω στη θέση του συνοδηγού, έτοιμη για τα μεγάλα μας ταξίδια στη ζωή....
Όταν θυμάμαι τα πρώτα μου ξενύχτια, μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο ως το χάραμα....
Όταν θυμάμαι τον πρώτο μου μισθό, της κάνω το τραπέζι στο jelsomino….. μια πίτσα και σαλάτα του σεφ....
Όταν θυμάμαι το γάμο μου, θυμάμαι τον σφιχτό κότσο και το μαύρο της φόρεμα....
Όταν θυμάμαι τον χωρισμό μου, θυμάμαι το χαμόγελο της....
Όταν κοιτάω τον γιο μου, την ακούω να λεει «το παιδί μας».....
Όταν σκέφτομαι τις στιγμές της μεγαλύτερης απόγνωσής μου, την βλέπω ξαπλωμένη στο άδειο κρεβάτι του νοσοκομείου, δίπλα μου......
Όταν με θυμάμαι να προσπαθώ να ξαναπάτησω στα πόδια μου και να χαμογελάσω πειστικά, την βλέπω να κουβαλάει το κλουβί της Κλέας και να σφίγγει τα δόντια....
Όταν θυμάμαι όλες τις φορές της ζωής μου που απελπίστηκα, απογοητεύτηκα και γονάτισα, ακούω τη φωνή της να μου λεει «αχ!!! Αν μπορούσες να σε δεις με τα μάτια μου!!!!»......
1989-2011
ή μια ζωή μαζί
ή ο απολογισμός των 40.....
δύσκολο να διαλέξεις τον τίτλο. Είναι σαν να ψάχνεις, τι τίτλο θα βάλεις στην ζωή σου.... Μπορείς;
Γράφω-σβήνω εδώ και μια ώρα. Τι να γράψω, πως να το γράψω και το κυριότερο από που να αρχίσω.
Τόσο καιρό μου λεει –και χθες μου το είπε- γράψε κάτι. Έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα.
Ιδιαίτερη μέρα σήμερα. Πολλές παγκόσμιες μέρες!!!! (ξέρει αυτή).
Εγώ, γιορτάζω μόνο μία. Την δική της. Όπως 22 χρόνια τώρα.
Πως να χωρέσουν σε λέξεις όλα όσα νοιώθω και όλα όσα θέλω να πω;
Τι κάνει μια φιλία δυνατή; Ακόμη δεν ξέρω, αν και έφτασα και εγώ τα 40.
Ξέρω μόνο ότι η ζωή δεν είναι ίδια όταν αυτή λείπει και ας προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου και εκείνη για το αντίθετο....
Ξέρω ότι τα λόγια της μόνο, μπορούν να απαλύνουν τις πληγές μου....
Ότι μόνο η αγκαλιά της είναι το σπίτι μου....
Ότι η μόνο η ζεστασιά της καρδιά της, μπορεί να με ζεσταίνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα....
Είναι η καλύτερη μου φίλη, και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.....
Μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, ταξιδέψαμε για διαφορετικούς προορισμούς, αλλά η φιλίας μας, το παρελθόν μας, τα νιάτα μας, οι αναμνήσεις μας, τα δάκρυά μας, είναι ατσάλινοι κρίκοι που μας κρατούν ενωμένες....
Για πάντα.....
Χρόνια Πολλά
Ευτυχισμένα Γενέθλια
Η κολλητή σου, για πάντα.....!!!!!!!!!!

ήμουν στην κουζίνα κι έπινα καφέ....
"μανούλα μας αγαπάς....;", ακούω μια φωνή να μου λέει....
ήταν της κόρης μου, 4 ετών....
ξαφνιάστηκα....αφήνω τον καφέ κάτω και της λέω....
"έλα, εδώ...τι ερώτηση είναι αυτή; φυσικά και σας αγαπάω...σας λατρεύω και τις δυό σας...είστε όλη μου η ζωή!!"
"το ξέρω μανούλα μου, μου λέει..."
"μπααα..;; και πως το ξέρεις...;" τη ρωτάω....
"το ξεεερωωω...", μου λέει όλο νάζι.....
"είσαι εδώ...μαζί μας...δεν μας αφήνεις...μας παίρνεις παντού μαζί σου...μας παίζεις...μας βάζεις την μουσική που σ' αρέσει και χορεύουμε....το καλοκαίρι, μας πας κάθε μέρα στη θάλασσα κι ας είσαι κουρασμένη....μας έχεις κάθε μέρα φαγητό κι ας μην το τρώμε...μας αφήνεις να τρώμε στο κρεββάτι κι ας το λερώνουμε...κοιμάσαι μαζί μας γιατί έτσι θέλουμε, κι αφήνεις τον μπαμπά να κοιμάται μόνος του για μας...."
την αγκάλιασα και σκέφτηκα...πόσο απλή είναι η αγάπη στα μάτια ενός παιδιού...και πόσο τυχερή είμαι που είμαι μανούλα....!!!

Ροζαλία Αγγέλου

Jazzmine says.....Gattaca

Το ποιός είσαι δεν καθορίζει το τι μπορείς να κάνεις.

Δεν χρειάζεται να βλέπεις για να περάσεις απέναντι
ένα δρόμο γεμάτο αυτοκίνητα.

Χρειάζεται να θέλεις να τον διασχίσεις.

Για να νικήσεις αυτό το στοίχημα, κάθε στοίχημα, αρκεί να
"μην κρατήσεις τίποτα για την επιστροφή".



Gattaca 1997




Jazzmine in a movie

Army days. After the fire.

Virgin Mary slept under a walnut tree.
Cup of coffee, soldiers talking
about women and wine.
On top of the world, too mesmerized,I stand as
a butterfly΄s whisper echoes through the valley.
It is the spring time, bronze winds
and sleepy goats lamenting the burnt forest.
The lord created all in wisdom,then he danced like
a drunken greek until he fell asleep.
Got nothing but my wishes, I own
a pack of cigarettes and a full moon.
waiting for a sweet homecoming. The queen
of hearts smiles, her soul my only sanctuary.
Heaven is a mountain, wild rabbits blowing a trombone,
possessed or blessed. Who knows?
Time is standing still resting its
wings on a pillow.
Wake up, sings the sparrow. His
grandfather opens his eyes takes
some magic seeds,waves good-bye
to his friends and flies away.
Will we ever hear from him again?
Too mesmerized, I light another cigarette...

Alex William Demoleros.

Born to be wild !

Σκοπεύω να ζήσω για πάντα. Μέχρι τώρα τα πάω μιά χαρά !
Γιώργος Tρίκερι

New Jersey. 1963

Επαλήθευση

Τώρα...
που των ονείρων ..
η Ανάμνηση
περνά στην Αντίπερα όχθη..
τ ' ανεμοσκορπίσματα της Ζωής...μου .
σφυροκοπούν την Ηχώ της
πάνω στην Πέτρα
που Αλύτρωτα μαστιγώνεται
απο την Αλμύρα...
και το Θαμπό της Προσμονής Φως ..





Απόσπασμα απο το ποιήμα της Λιώς Τσιάχα Επαλήθευση. Η εικόνα
είναι δημιουργία της ιδίας.

Subject: Βεστιάριο

Είναι μερικές φορές που αναγκάζεσαι να τακτοποιήσεις την ντουλάπα σου.
Και αν είσαι τύπος σαν και εμένα......Γάμησε τα!!!!
Σπάνια πετάω κάτι. Επίσημη δικαιολογία;;;
Ότι βαριέμαι!!!Πραγματική;;;
Δυσκολεύομαι να αποχωριστώ οτιδήποτε !!!!
Ή πιο σωστά αδυνατώ. Γι αυτό και δεν το κάνω κιόλας.
Γι αυτό και θεωρώ τον εαυτό μου έναν πολύ ταλαντούχο ρακοσυλλέκτη αναμνήσεων .......κάποιες φορές !
Κάποιες άλλες έναν αδίστακτο γευσιγνώστη συναισθημάτων που θέλει να νιώσει μεμιάς τα πάντα!!!!

Αγάπη, έρωτα, ηδονή, φιλία, εγκατάλειψη, πόνο, απώλεια, ειρωνεία, κοινωνική αναγνώριση, θάνατο, γοητεία, πείνα, δίψα, τύχη, ατυχία, επιτυχία και άλλα αμέτρητα.
Που παρασέρνει και Όλους όσους έχουν την ατυχία (προσωπική εκτίμηση)
ή την τύχη (εκτίμηση κάποιων εξ αυτών )
στην δίνη αυτών των συναισθημάτων,
με τον προσποιητό μπονβιβερισμό του και τον κτηνώδη κυνισμό του!!!

Ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται και πάντα υπάρχουν άνθρωποι που εθελοντικά και πολύ στωικά υποβάλλουν τον εαυτό τους σε αυτό το βασανιστήριο!!!

Κυρίως γυναίκες !!!Τις θαυμάζω!!!!

Αλλά τώρα που κοιτάζω την ντουλάπα μου συνειδητοποιώ ότι δεν αγάπησα ποτέ καμιά .......τελικά....

Ίσως να αγάπησα κάποιες για λίγο....πολύ λίγο όμως!!!!

Και μετά τις κρέμασα στην ντουλάπα μου....και τις φοράω που και πού....

Άλλες είναι χειμωνιάτικες ....άλλες καλοκαιρινές...μερικές μυρίζουν σαν υπέροχα ανοιξιάτικα πρωινά....και άλλες εκπέμπουν την θλιμμένη μελαγχολία ενός βροχερού φθινοπωρινού δειλινού.

Μοναδικές όλες.

Κοιτάζοντας την ντουλάπα μου ανακάλυψα ακόμα και την νοσηρή ντροπαλότητα που εξέπεμπα όταν ήμουν πιο νέος.
Δεν υπάρχει πλέον το παραμικρό της ίχνος πάνω μου....είναι εγκαταλελειμμένη στο βεστιάριο της δεκαετίας του 90.


Καλώς ή κακώς.



Commandante Horhito

Wild

Η αγαπημένη μου ανήθικη ταινία. Wild Things. 1998. Σπάνια συναντάς αμερικάνικη mainstream ταινία με τόσο θράσος. Ένα μοντέρνο film noir που ξεχειλίζει από ερωτισμό, φόνους, εκβιασμούς, προδοσίες και μαύρο χιούμορ.

Γιώργος Τρίκερι.

Ανήλεα ή ανήλιαγα Όσο αντέξω.

Όσο αντέξω θα κτίζω πύργους
σε ανήλεα υπόγεια.
Φράζω την όραση
στο Φως
συνήθισα στα ανήλεα υπόγεια.

Σε πόλη, νοερά, Σωκράτη
να βρεθώ
σε αρχαία Αγορά να αγορεύεις.
Ξώμεινες από τα τότε εδώ
σοφίας λαθρεπιβάτης
σε οδό μου.

Όσο αντέξω
κουκκίδες άμμου να μετρώ
σε χρόνους άκαιρους.
Απολογία του Πλάτωνα
να πιω
μαθητής πιστός σε κώνεια.

Όσο αντέξω
το άκαιρο να πλέκω με σταυρό
σε ανήλεα υπόγεια
για να ζυγώνει
πιο γοργά
η καίρια η ώρα μου.

(Νόπη Χατζηιγνατιάδου
από την ποιητική συλλογή "Ιέρεια ουρανού και θάλασσας")

Η Νόπη Χατζηιγνατιάδου γεννήθηκε στην Πτελέα Δράμας.

Ζει και εργάζεται, ως ελεύθερη επαγγελματίας, στην πόλη της Δράμας.

Είναι φοιτήτρια της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Ασχολείται με τη λογοτεχνία από την εφηβεία της

γράφοντας διηγήματα, παραμύθια και ποιήματα.

Ποιήματα της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά

και εφημερίδες στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Έχει διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς

Λογοτεχνίας και θα λάβει το βραβείο Νέων Ποιητών

για το 2011 από το λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ».

Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Αναζητώντας το Άλφα», Ωρίωνας, 2009

βραβεύτηκε το 2010 από πολιτιστικό όμιλο και λογοτεχνικό περιοδικό.

Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί η δεύτερη ποιητική της συλλογή

«Ιέρεια ουρανού και θάλασσας» από τις εκδόσεις Βεργίνα, η οποία αποτελείται

από 132 ποιήματα και χωρίζεται σε τρεις ενότητες: α) Ενδοθαλάσσιες δονήσεις,

β) Έρωτα τελετές και γ) Σπονδές για τη θεά Ποίηση.

Confessio amantis

Κόλαση είναι ένα δωμάτιο όπου κάθεσαι μ’ ένα κινητό στο χέρι κι όλα τα sms που έστειλες γυρίζουν πίσω.
Ο Παράδεισος το ίδιο.
Θυμάμαι το πρόσωπό σου λες και ήταν το πρώτο χαμόγελο του κόσμου. Τα μαύρα σου μαλλιά (ή μήπως ήταν ξανθά τότε;) απλωμένα στο μαξιλάρι, τα σεντόνια λουσμένα στον ιδρώτα μας, τη μουσική του Van Morrison να γλιστρά ανάμεσά μας. Όλη η νύχτα, όλες οι αλήθειες. Θησαυροί κρυμμένοι στο κορμί σου κι εγώ να ψάχνω. Δεν ήξερα να αγαπώ ακόμη, μόνο να ποθώ.
Γιατί δεν στα είπα όλα αυτά νωρίτερα;
Εννοώ πριν εξαντλήσω τα περιθώρια της υπομονής σου, πριν γίνεις μια σιλουέτα που εξαφανίζεται στο νυσταγμένο ορίζοντα της νύχτας.
Γιατί στα γράφω τώρα που η απουσία σου μοιάζει τόσο με θάνατο;
Ο έρωτας, αυτός ο βραχύβιος δαίμονας, δεν εξαγνίζει. Φέρνει απλώς τον εγωισμό στην επιφάνεια για να μας δείξει ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτόν.
Να ζήσουμε χωρίς ποιον;
Ακούω την ανάμνησή σου να απορεί.
Τον έρωτα ή τον εγωισμό;
Αυτή ακριβώς είναι η επιλογή που έχουμε.
Τίποτα δεν έχει χαθεί σ’ αυτό το γλυκό σύμπαν. Είναι απλώς κάπου αλλού. Αυτό που λησμονήσαμε μπορούμε να το θυμηθούμε. Αυτά που χάσαμε να τα ξαναβρούμε.
Αυτό ισχύει για τα κλειδιά μας, τους φίλους μας, τα κουτάβια που γέρασαν χουχουλιασμένα στα πόδια μας καθώς εμείς διαβάζαμε εκείνο το σημαντικό βιβλίο που θα άλλαζε τη ζωή μας.
Τα βιβλία δεν μας βοηθούν να ζήσουμε, θα μας βοηθήσουν να πεθάνουμε. Ήσυχοι.
Ως τότε πάω στην παραλία να διαβάσω τα βότσαλα, τα κύματα.
Θα σταθώ στην ίσαλο γραμμή, να γεμίσει το πρόσωπό μου ήλιο και δάκρυα.
Θα μελετήσω τον ορίζοντα.
Ως εκεί στο πιο μακρινό του σημείο που με περιμένει η Ίρμα, ίσως ένα sms από σένα που γράφει «Γύρνα πίσω» και το μυστηριώδες αύριο.

Γιώργος Τρίκερι

for Jazzmine, the ultimate woman as far as I΄m concerned. she never allowed suffering to enter my life, not even for a second, the past twenty years. Thank you, Love!

δημοσιεύτηκε στο eyelands.gr με το ψευδώνυμο Γιάννης Λιάτσικας

Jazzmine says.............

Γράφω και Σβήνω.

Λάθος πλήκτρα, λάθος τονισμοί, λάθος γράμματα..
Λάθος χορός, λάθος μουσική, λάθος στιγμή.

Το μόνο σωστό ήταν το φιλί σου.

Ζωή λανθάνουσα, Απών.
Απών.?

Ποτέ δεν υπάρχει σιωπή, πουθενά στον κόσμο.

Ο αχός των λέξεων που δεν θα ειπωθούν, μας στοιχειώνει.
Απόψε όλα τ' αντίο του σύμπαντος, όλες οι αναπάντητες,
όλα τα "σ' έχω ερωτευτεί" μεταμορφώνονται σε καταιγίδες, σε βορινούς ανέμους, σε πηχτή ανάσα που δεν μπορώ να πάρω, ώρες τώρα..

Περπατάω σε μια ζεστή βροχή, καταδική μου - παντού ξαστεριά εκτός από δω.

Το στόμα μου γυμνό - στάχτη κι ηδονή.
Λουκέτο και Κλειδί.



Το σακάκι που φόρεσες το πρωί, μου έσωσε τη ζωή.
Γατζώθηκα πάνω του όταν δεν υπήρχε τίποτε άλλο να κρατηθώ.



Jazzmine.


http://www.youtube.com/watch?v=RUx86UsbNdA&feature=related

μόνο όνειρο ...

ΟΝΕΙΡΟ..ΜΟΝΟ ΟΝΕΙΡΟ...ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ Ν'ΑΠΟΜΕΙΝΕΙΣ..ΓΙΑΤΙ'ΡΧΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΤΣΙ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ ΞΥΝΕΙΣ.....ΚΙ ΑΜΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΗ ΧΑΡΑ..ΜΟΥ ΤΗΝΕ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΠΙΣΩ..ΚΑΙ ΛΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΗΡΘΕΝΕ..Η ΩΡΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ......ΚΑΙ Τ'ΟΝΕΙΡΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ..ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΑΝ..ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ ΑΠ'ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ..ΠΟΛΥ ΠΙΚΡΑ ΚΥΛΗΣΑΝ.....ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΜΟΥΣΚΕΜΑ..ΚΑΝΑΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ..ΚΑΙ ΔΑ ΣΤΟ ΚΛΙΝΟΣΚΕΠΑΣΜΑ..ΚΡΥΓΙΩΝΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ..

{Ε.Κ.}

Μετά τον Καντάφι

Mάνα γυρίζω ακόμη στα ξένα, οι κόρνες και τα φρένα δεν έχουν σταματήσει να ηχούν. Σε μια χώρα είμαι παρίας, σε άλλη απεργός πείνας. Ξένος ανάμεσα ξένων. Δεν μιλώ την γλώσσα τους μα ξέρω πως γράφεται η λέξη ελευθερία.

Γιατί άραγε αυτή η ελευθερία πρέπει πάντα να γράφεται με αίμα και να μυρίζει ιδρώτα στα σοκάκια των πόλεων?

ανώνυμη ψυχή

για την Άρτεμι και τον Βασίλη ... κοσμοθεραπεία

Εδώ που θα έρθεις οι ιστορίες γράφονται με φως. Το μόνο που θα σου ανήκει είναι ο χρόνος. Οι λέξεις ειναι σημαντικές. Να φροντίζεις το κορμί σου, είναι το σπίτι σου. Να σέβεσαι τα κορμιά πλάι σου, είναι η γειτονιά σου. Οι γονείς σου είναι θαυμάσιοι άνθρωποι. Θα υπάρξουν στιγμές που θα σε πικράνουν, θα σε πονέσουν, θα σου πουν ψέματα, θα σε καταπιέσουν, θα σε λατρέψουν. Κι εσύ το ίδιο.
Στη πορεία προσπάθησε να γίνεις κατι καλύτερο απο αυτούς κι όλα θα πάνε καλά. Καλώσόρισες. Θα τα ξαναπούμε.
Σ΄αγαπάω
Γιώργος Τρίκερι

διεύθυνση παραλήπτη: Άρτεμις-Βασίλης
πλανήτης Γη
ημερομηνία γέννησης: τέλη Μάρτη 2011.

It takes a long time to grow young.
Pablo Picasso

The Old Guitarist.1903


full name: Pablo Diego Josι Francisco de Paula Juan Nepomuceno Marνa de los Remedios Cipriano de la Santνsima Trinidad Clito Ruiz y Picasso

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΦΙΛΕΝΑΔΑ

ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙ ΚΙ ΜΑΝΑ ΤΣΗ..
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗ ΧΤΥΠΟΥΣΕ..
ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΣΗ ΠΟΤΕ..
ΓΙΑ ΚΕΙΝΗ ΔΕ ΡΩΤΟΥΣΕ..
ΔΕ ΝΟΙΑΣΤΗΚΑΝ
ΑΝ ΠΟΝΑΓΕ..
ΑΝ ΗΤΑΝ ΛΥΠΗΜΕΝΟ..
ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕΓΑΛΩΣΕ..
ΜΕ ΠΙΚΡΑ ΤΟ ΚΑΗΜΕΝΟ..
ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΣΗ ΜΑΝΑΣ ΤΣΗ..
ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΣΗ ΕΧΕΙ..
ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΑΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΠΟΥ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ..
ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΣΗ..
ΤΣΙ ΦΙΛΟΥΣ ΑΠΟΥ ΕΧΕ...
ΑΚΟΥΓΕ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΑΝΕ..
ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΣΗ..
ΚΑΙ ΑΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΑ ΒΓΑΙΝΕ..
ΤΣΗ ΣΕΡΝΑΝ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΣΗ..
ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΝ ΕΦΕΡΑΝΕ..
ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΔΕ ΤΗ ΘΕΝΕ..
ΚΑΙ ΚΑΜΑΝΕ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΣΗ..
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ..
ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΑ Η ΠΛΗΓΗ..
ΑΚΟΜΑ ΤΗ ΠΟΝΑΕΙ..
ΚΑΙ ΛΕΕΙ:ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΤΙ ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΕΙ...

{Ε.Κ.}

Homo sapiens

There he sits, this thinking, building animal, his machines humming gently all around him and his thoughts whirring inside his head. Artifaction and abstraction have come to dominate his life. One might almost suppose that action -simple animal action- would be beneath him, surviving only as a remnant from his primeval past. but this is not so. Throughout it all, he has remained a creature of action -a gesticulating, posturing, moving, expressive primate. He is as far today from becoming the disembodied, plasma-fed, giant superbrain of science fiction as he was back in his prehistoric hunting past. Philosophy and engineering have not replaced animal activity, they have added to it. The fact that we have developed a concept of happiness and have words to express it, does not stop us from performing the action-pattern of stretching our lips into a smile. The fact that we have boats does not stop us swimming.

Manwatching by Desmond Morris.

Jazzmine says......Puzzled

Βλέπω τον ίσκιο σου, ποτέ εσένα.
Τη φιγούρα σου, όχι αυτό που είσαι.
Το είδωλό σου, όχι το υλικό σου..

Μ' αγγίζει φευγαλέα το ατσάλι απ' το οποίο είσαι φτιαγμένος, σαν φτερό πεταλούδας που καίγεται στο φως..
Μαντεύω μόνο το μετάξι σου, συνθέτοντας τις στιγμές ξανά και ξανά
με την αφοσίωση παιδιού που αρχίζει το πρώτο του παζλ.
Μα η εικόνα δε σχηματίζεται.

Τις καλές μέρες λείπει μόνο ένα κομμάτι, μπορώ να ξαναπροσπαθήσω αύριο..

Άλλες όμως αυτά που έχω δε φτάνουν.
Είναι λάθος, όλα λάθος κομμάτια από διαφορετικές εικόνες, αντιφατικά μεταξύ τους.
Δεν καταφέρνω να τα ταιριάξω, κανένα δεν κολλάει με το άλλο.
Εκείνες τις νύχτες, ξέρεις, εκείνες που σέρνονται αργά
(υποψιάζεσαι άραγε αυτές τις νύχτες?)
σκέφτομαι ότι με κορόιδεψες.
Δεν είναι ότι δεν μπορώ να δω την εικόνα.
Αυτή είναι η εικόνα.
Φτιαγμένη για μένα, απ' ότι επιτρέπεις να δω.
Βλέπω αυτό που θέλεις,
σκέφτομαι ότι θέλεις να σκεφτώ,
αυτή είναι η εικόνα.
Ασύνδετη, μισή, ελλιπής.

Αλλά το παιδί μέσα μου δεν μπορεί ν' απογοητευτεί
Δεν μπορεί, δεν ξέρει πως να τα παρατήσει
και να ναι συνάμα κι ο εαυτός του.
Αυτή είναι η εικόνα.
Το δικό μου παζλ.


Και το σκεπάζω με απέραντη τρυφερότητα.
Του επιτρέπω να είναι ο εαυτός του, όποιος και να ναι.



Jazzmine @ Kitchen Bar

going down fast ...

Έχω, είπες, πολλές επιλογές. Αδυνατώ να κατευθυνθώ ,λοιπόν. Δεν σε κοίταξα, απλώς έφυγα . Αυτή είναι η τιμωρία για όλες τις φορές που ξύπνησες δίπλα μου και δεν με φίλησες. Γέλασα όταν μπήκα στο ασανσέρ και κοίταξα τον εαυτό μου στο καθρέφτη. Πόσους ορόφους θα κατέβω για να μην σε ξαναδώ? Ανατρίχιασα, από κάπου έμπαινε κρύος αέρας .Για ακόμη μια φορά είχα ξέχασει το παλτό μου στο καναπέ σου. Τελευταία στο υπόσχομαι..

Eva D.

Υποκλοπές sms

Γύρισα άρρωστη αλλά τελικά ήταν ωραία. Περιμένω τα χελιδόνια! Θα φυτέψω μποστάνι! τέλη του μήνα.Κάθε πρωί βλέπω τα λευκά όρη απο την παραλιακή του Ρεθύμνου να λαμπυρίζουν απαστράπτοντα. Διάβασα ένα βιβλίο μιάς κύπριας. Αγόρασα 2 ζευγάρια παπούτσια, ένα στο χρώμα του κοραλλιού κι ένα ελεκτρίκ. Φαντάζομαι πως θάναι ωραία τώρα στη γειτονιά σου, που ανθίσανε οι νερατζιές. φιλί
Σ.

1946

Όλα αυτά τα φαντάστηκα πριν απο δεκαπέντε χρόνια. Τότε η Ουτοπία φαινόταν να βρίσκεται μακρία. Την είχα τοποθετήσει 600 χρόνια απο τώρα στο μέλλον. Σήμερα όμως δεν φαίνεται τόσο μακρινή. Ο τρόμος μπορεί να κρέμεται πάνω απο τα κεφάλια μας μέσα σ΄έναν αιώνα. κι αυτό, αν γλιτώσουμε απο το κομμάτιασμα μιας τεράστιας έκρηξης στο μεταξύ.
Αν δεν αποκεντρωθούμε και δεν χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη σαν βοήθημα για την δημιουργία μιας νέας αυτόνομης ράτσας, θα΄χουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε πολλές δικτατορίες, ολοκληρωτισμούς, που θα στηρίζονται στον τρόμο και τον φόβο της ατομικής βόμβας και των συνεπειών της, ή σ΄έναν υπερολοκληρωτισμό, που γεννιέται απο το κοινωνικό χάος, την τεχνολογία γενικά και την ατομική επανάσταση ειδικά, και εξελίσσεται σε μια κοινωνικής πρόνοιας τυραννία.
Στην τυραννία της Ουτοπίας. "Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς"

ΑΛΝΤΟΥΣ ΧΑΞΛΕΥ,1946

Θαυμαστός καινούριος κόσμος, Εκδόσεις Κάκτος,Μετάφραση Ελένη Κυπραίου