Σε όλα τα μαγαζιά αυτά που τα περισσότερα κατ’ευφημισμό ονομάζονται “λαϊκής τέχνης” έχουν κάτι σταντ γεμάτα από πάνω έως κάτω με ξύλινους φαλλούς. Τα μεγέθη ποικίλουν και όποια έκταση, λαμπρότητα, ένταση μπορείτε να φανταστείτε την ικανοποιούν. Τα περισσότερα είναι ανοιχτήρια ή μπρελόκ. Τα βάζουν και πρώτη μούρη μη και δεν τα δουν οι τουρίστες. Έχουν επενδύσει δηλαδή πάνω στο πέος, στη χρηστικότητά που του δίνουν, στην εφαρμογή του στη καθημερινή χρήση, στην καλαισθησία του. Έχουν στοκ μαθαίνω αρκετό και ίσως έκαναν γκάφα ομολογούν μερικοί να αγοράσουν τόσα πέη περιτμημένα. Αν περάσεις σχετικά νωρίς, οι έμποροι τα καθαρίζουν γιατί πιάνουν σκόνη έτσι με τις εκτεθειμένες βαλάνους σε διέγερση.
Αυτά πουλάνε στην τουριστική αγορά. Αυτά. Αυτή είναι η προσφορά στο σουβενίρ σε μεγάλο βαθμό. Πέη. Μηδαμινή διαφοροποίηση, καμία νέα ιδέα, ένα τυποποιημένο σαθρό ακαλαίσθητο εμπόριο, παρόλο το σχετικό μαρασμό που βιώνει ο τουρισμός μας. Πέη σε πληθώρα. Καθόλου αρχίδια. Μετά λέμε δε πουλάμε. Μα τι να αγοράσουμε; Ούτε για ντίλντο δεν κάνουν.
Λείπουν οι νέοι άνθρωποι στην τουριστική αγορά. Λείπει η καλή εξυπηρέτηση. Λείπει το ρίσκο και η απόπειρα... αυτοκτονίας δε θα΄ναι! Αφού καλύπτουν υποχρεώσεις από πέη, δε θα καλύψεις με ένα βιβλιοπωλείο με νέους Έλληνες λογοτέχνες μεταφρασμένους σε μικρές εκδόσεις; Ή μαγαζιά που θα μαζεύουν τόσο και τόσα δημιουργήματα Ελλήνων καλλιτεχνών; Κοντά στα άλλα και αυτά.
Νεκρωτική απαξίωση υπάρχει στην αγορά των νησιών. Κρίμα.
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου