Jazzmine says...........7 seconds

Aγαπημένε,

Δεν έχεις χρόνο.

Η ζωή σου στροβιλίζεται σ' έναν άσπλαχνο χορό υποχρεώσεων και κυλάει ορμητικά κάτω απ' τις σανίδες του καραβιού σου.

Το καταλαβαίνω.

Νέες αφίξεις, οδυνηρή αναμονή στις αναχωρήσεις, κουρασμένα χαμόγελα,
ατέλειωτα meetings, νεύρα, μόνιμο μποτιλιάρισμα,
έλλειψη χώρου και ύπνου, φόβος.

Ναι κι αυτά τα καταλαβαίνω.

Ξέρεις, είμαι άνθρωπος με μεγ-άλλη κατα-νόηση.

Αυτό που εσύ ΔΕΝ καταλαβαίνεις είναι οτι δεν χρειάζομαι το χρόνο σου.

Ούτε τον χρειαζομαι και για να είμαι ειλικρινής, ούτε μου λείπει.

Η φυσική παρουσία ενός ανθρώπου είναι, κατα τη γνώμη μου, υπερτιμημένη.

Η λεκτική επικοινωνία επίσης.

Βλέπεις εγώ έχω την πολυτέλεια να το ζήσω, το όποιο και το οποίο σε παρακαλώ να με πιστέψεις δεν αντέχει την υπερβολική ευθύτητα αυτού του γράμματος για να στο εξηγήσω.

Αυτό που χρειάζομαι και θέλω είναι αυτά τα 7 δευτερόλεπτα που μου αναλογούν,να είναι δικά μου. Καταδικά μου, να μου ανήκουν. Ουτε του παρελθόντος, ουτε του μέλλοντος, ουτε της καθημερινότητας, ουτε αναφορές.

Θέλω να ζείς για 7 δεύτερα τη μέρα στο ρυθμό μου.

Να με σκέφτεσαι για τον πολύτιμο χρόνο των 7 δευτερολέπτων κάθε μέρα.

Να ρυθμίσεις το ρολόι σου.

Να βάλεις ξυπνητήρι.

Να χάσεις μια μπουκιά απ το γεύμα σου.

Να μην απαντήσεις σ' ένα τηλεφώνημα.

Ν' αργήσεις 7 δευτερόλεπτα στο ραντεβού σου, στο πάρκινγκ, στο φανάρι.

Όσο διαρκεί μια στιγμή.

Πάρε εμένα.

Σκέψου εμένα.

Ανάσανε. Κατέβασε το παράθυρο, βγάλε το κεφάλι σου έξω. Περπάτησε.

Στα επόμενα 10 βήματα θα είσαι 70 χρονών κι εγώ στάχτη και θέλω τα 7 μου δευτερόλεπτα, Τώρα.

Το εννοώ.

Τίποτα λιγότερο.

Jazzmine counts.