κλασσικοί ήρωες του Χόλιγουντ - Ζορό

The Mark of Zorro - 1940 ( Το σημάδι του Ζορρό )

Περιπέτεια σε σκηνοθεσία Rouben Mamoulian, με τους Tyrone Power, Linda Darnell, Basil Rathbone
Καλιφόρνια, 1820. Ο Ντον Ντιέγκο ντε λα Βέγκα, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της ισπανόφωνης Καλιφόρνιας και γιος ενός τοπικού άρχοντα, επιστρέφει από την Ισπανία, όπου σπούδαζε κι έρχεται αντιμέτωπος με την ασυδοσία και την αυταρχική συμπεριφορά του νέου κυβερνήτη, που δρα ανενόχλητος καταδυναστεύοντας τους κατοίκους της περιοχής, για δικό του φυσικά όφελος.
Ο Ντον Ντιέγκο, ενώ μοιάζει να είναι ένας λεπτεπίλεπτος νεαρός, που απεχθάνεται τη βία, μεταμορφώνεται σε Ζορρό, έναν μαυροφορεμένο μασκοφόρο εκδικητή κι αποζητά δικαιοσύνη. Δεξιοτέχνης στην ιππασία και στη ξιφομαχία, μια τέχνη που διδάχτηκε μακριά από την πατρίδα του και για το λόγο αυτό κανείς δε γνωρίζει ότι την κατέχει, ο Ντον Ντιέγκο εφαρμόζει το νόμο με το δικό του όμως τρόπο και γίνεται ο μοναδικός βοηθός των καταπιεσμένων χωρικών. (Το παρατσούκλι Ζορρό, που στα ισπανικά σημαίνει αλεπού, το αποκτά λόγω του τρόπου με τον οποίο δρα. Κινείται γρήγορα κι έξυπνα σαν την αλεπού κι αυτό δυσκολεύει τις αρχές να τον συλλάβουν).
Ο Ζορρό, ο μασκοφόρος εκδικητής, είναι ένας εικονικός χαρακτήρας, ένας ήρωας, που δημιουργήθηκε το 1919 από το συγγραφέα Johnston Mc Culley, κατά το πρότυπο του Ρομπέν των Δασών και που όλοι, μικροί και μεγάλοι θαυμάζουν. Αναγνωρίζεται από το σύμβολο Z που αφήνει σαν σημάδι πίσω του και φυσικά είναι αγαπητός για τα κατορθώματά του.
Παρόλο, που ο Ζορρό κι ο θρύλος του, είχαν μια καλή σταδιοδρομία στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο (η πρώτη ταινία, με πρωταγωνιστή τον Douglas Fairbanks, γυρίστηκε το 1920 την εποχή του βωβού κινηματογράφου), ήταν το 1940 με την ταινία “The Mark of Zorro”, που ο ηρωικός αυτός χαρακτήρας έγινε κυριολεκτικά της μόδας.
Το “Σημάδι του Ζορρό” είναι πλέον μια κλασική ταινία, θεωρούμενη από πολλούς ως η καλύτερη ταινία του Ζορρό, που έγινε ποτέ. Είναι μια περιπέτεια με όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτή η ταινία, που έκανε, όπως είπαμε, το Ζορρό μόδα και ανέδειξε τον γοητευτικό και χαρισματικό Tyrone Power σ΄ ένα πραγματικό κινηματογραφικό αστέρι.
H ταινία, που γύρισε ο Rouben Mamoulian έχει ένταση, ρυθμό, χιούμορ, είναι μια απλή και συναρπαστική ιστορία, με τολμηρές σκηνές δράσης και με όμορφες ρομαντικές πινελιές. Περιέχει θεαματικές ξιφομαχίες (υπέροχη και μοναδική θεωρείται η τελική σκηνή της μονομαχίας μεταξύ του Tyrone Power και του Basil Rathbone ), μια ιστορία αγάπης, μεταξύ του Ζορρό και της πολύ όμορφης ανηψιάς του κυβερνήτη, της Λολίτας, που την υποδύεται η γοητευτική Linda Darnell , που ξετυλίγεται παράλληλα με τον ρυθμό της όλης δράσης και φτάνει στο αποκορύφωμά της στο τέλος της ταινίας και μια θαυμάσια μουσική επένδυση, η οποία είχε προταθεί για όσκαρ.
Είναι μια ευχάριστη ταινία για όλους, χωρίς να προβλέπεται κανένας περιορισμός σε ηλικία και φύλλο.

από τον   Φίλο  kst

χαϊκού της Περσεφόνης #4

έχω μια μικρή γλάστρα στο μπαλκόνι,

κάθε πρωί εκείνη πίνει τον άθικτο και κρύο σου καφέ,

έχει αρχίσει να σου μοιάζει

Σινεμά με την Βίκυ: Rudderless, ο θρήνος ενός πατέρα

Rudderless - William H. Macy (2014)

Ο Sam χάνει το γιο του και χάνει τα πάντα. Τη δουλειά του, τη γη κάτω από τα πόδια του, γίνεται αλκοολικός και όλα οδηγούν στην καταστροφή. Μία ήμερα η πρώην γυναίκα του, πηγαίνει από το σπίτι του όλα τα πράγματα που είχε κρατήσει μετά το θάνατο του γιου της. Μέσα σε αυτά, υπάρχουν demos με κομμάτια που έχει γράψει εκείνος. Ο Sam, σοκαρισμένος από το ταλέντο του γιου του, βρίσκει παρηγοριά στο να τα τραγουδά, πασάροντάς τα ως δικά του..
Ο αγαπημένος μας "Frank Gallagher" του Shameless, μας εκπλήσσει ευχάριστα σκηνοθετώντας ένα ανεξάρτητο μουσικό κοινωνικό δράμα, παραδίδοντας έτσι, την πρώτη του κινηματογραφική δουλειά.
Μία ταινία βαθιά ανθρώπινη, με μία θεματολογία αρκετά θλιβερή, αλλά δοσμένη με τέτοιο τρόπο που δεν θυμίζει σε τίποτα μελόδραμα, λιτή, αξιοπρεπέστατη και καλογυρισμένη, με τον Billy Crudup στα καλύτερά του ερμηνευτικά (πάντα του είχα μία ιδιαίτερη αδυναμία).
Όμορφες μουσικές αλλά δυστυχώς δεν με κέρδισαν ιδιαίτερα οι στίχοι, εκτός από το τελευταίο κομμάτι στο φινάλε της ταινίας.
Give it a try..

Βίκυ Ελευθερίου

νυχτερινά είδωλα

Ό,τι αγαπάς θα βρίσκεται πάντα για 'σένα στην άκρη του ορίζοντα...
Μια χειρονομία και θα καθίσουμε, ακίνητοι ο ένας απέναντι στον άλλον, ευχαριστημένοι, γιατί ο καθένας απ’ τους δυο μας θα έχει την αίσθηση ότι βγήκε νικητής
Έχουμε παραιτηθεί από την ιδέα της συνάντησης,
συναντάμε μόνο τον εαυτό μας
χωρίς να τον αναγνωρίζουμε μέσα σ αυτούς
τους αμετακίνητους καθρέφτες.

Γεωργία Καλδάνη

10 classic euro lesbian vampire movies of the 70s

10 classic euro lesbian vampire movies of the 70s, χρονολογικά.

►The Vampire Lovers (1970, Roy Ward Baker. Το πρώτο της τριλογίας των Καρνστάιν με Ingrid Pitt)
►Lust for a Vampire (1971, Jimmy Sangster. Το 2ο της τριλογίας των Καρνστάιν)
►Countess Dracula (1971, Peter Sasdy. Η Ingrid Pitt πίνει αίμα από παρθένες για να διατηρήσει τα νιάτα της)
►Vampyros Lesbos (1971, Jesus Franco. Soledad Miranda στην απόλυτη κορυφή της)
►Daughters of Darkness (1971, Harry Kümel. Δεν υπήρξε πιο κλασσάτη γυναίκα απ'τη Delphine Seyrig)
►Twins of Evil (1972, John Hough. Το 3ο της τριλογίας των Καρνστάιν. Δίδυμες και στην πραγματικότητα, ελαφρώς ανήλικες όταν γυρίστηκε το έργο)
►La Novia Ensangrentada (1972, Vicente Aranda. Με δυο μανούλια made in Spain)
►Vampyres (1974, José Ramón Larraz. Το καλύτερο του είδους κατά τη γνώμη μου με δυο κουνελάκια του Playboy)
►Levres de Sang (1975, Jean Rollin. Άρχοντας του είδους)
►Fascination (1979, Jean Rollin. Κλείσιμο της λίστας με Brigitte Lahaie)

επιμέλεια της λίστας Θανάσης Ζελιαναίος

Ο Τυραννόσαυρος

Τυραννιέμαι
απ' ό,τι πίστεψα
παράλογα

Τυραννιέμαι
απ' ό,τι απέρριψα
τόσο λογικά

Τυραννιέμαι
είτε εκών είτε άκων
όσο ζω τυραννιέμαι

Κάποτε κάποτε
ονειρεύομαι
είναι η καλύτερη φάση
έστω και ξύπνιος

Μα συνέρχομαι μετά
κι επιπλέον
τυραννιέμαι

Γράφω Ποίηση
Τυραννιέμαι κι εκεί
ή λυτρώνομαι;

Πρέπει -δεν μπορεί-
να μπορείς και να μη τυραννιέσαι
μ' αυτή μάλλον η τροφή
δεν είναι ικανή
να θρέψει έναν πτωχό ποιητή

Χρύσα Βελησσαρίου

Η Χρύσα είναι καθηγήτρια Φυσικής, μητέρα τεσσάρων παιδιών. Έχει ειδίκευση στη Φυσική Διαστήματος και είναι ερευνήτρια στις Νέες Τεχνολογίες στην Εκπαίδευση με σκοπό το Διδακτορικό. Το 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Αριστείας και Καινοτομίας στην Εκπαίδευση. Ενεργό εκλεγμένο μέλος του Δήμου Λάρισας και με έντονη συνδικαλιστική δράση. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά. Επιλέχθηκε να διοργανώσει και να φιλοξενήσει εκδήλωση στην Ελλάδα για το National Beat Poetry Festival of USA 2015 από τους διοργανωτές του φεστιβάλ.
Εmail: velissariou1@gmail.com

ή νέα της ποιητική συλλογή έχει τίτλο Momenta Aurantia και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άλλωστε

Aurantio (Αουράντιο) είναι η λατινική λέξη για το πορτοκαλί. Δεν υπάρχει αρχαιότερη λέξη για το συγκεκριμένο χρώμα. Momenta Aurantia, Πορτοκαλί Στιγμές. Στιγμές αισιοδοξίας και ωριμότητας. Στιγμές μιας ανατολής και μιας δύσης. Η ομορφιά ενός μεγάλου έρωτα, αποκωδικοποιημένη σε αμφίδρομους λυτρωτικούς μονολόγους και σημαδιακές αναλαμπές της μνήμης.

ξημέρωσε 21 σεπτέμβρη

αν ο Μακιαβέλι ξυπνούσε
σήμερα στην Αθήνα
θα ένιωθε δικαιωμένος.
δεν λέω φχαριστήμενος 
γιατί ο Μακιαβέλι δεν ήταν μακιαβελιστής.
φχαριστημένοι για το μέλλον
όπως αυτό διαγράφεται
θα ήταν ο Γκέμπελς
κι ο προϊστάμενος του.
έχουμε καινή κυβέρνησή
καινούς άρχοντες
πρέπει τώρα να φροντίσουμε να είναι χορτάτοι
ορεξάτοι να κάνουν τις επιλογές μας
να μπορούν να παίρνουν τις αποφάσεις μας
γιατί εμείς δεν έχουμε χρόνο
χώρο?
ενέργεια?
ο Σωκράτης προσπάθησε να προειδοποιήσει
για τους άρχοντες
πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια
αλλά οι παππούδες μας τον κέρασαν κώνειο  
γιατί δεν είχαν χρόνο
χώρο?
ενέργεια?
να τον ακούσουν
έχουμε λοιπόν άρχοντες
δεν έχουμε:
καθαρό αέρα
καθαρό νερό
καθαρές τροφές
πνευματική υγεία
λειτουργικές κοινωνικές δομές
ανέμελα παιδιά

πρώτη φορά ...
ας προβληματιστούμε

Γιώργος Τρίκερι

Υ.Γ. Ἀδικεῖ Σωκράτης, οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων, ἓταιρα δὲ καινὰ δαιμόνια, τούς τε νέους διαφθείρων. Τίμημα θάνατος.

Σινεμά με την Βίκυ: Rushmore, ένας πόλεμος για την καρδιά μιας γυναίκας

Rushmore / Ο αρχάριος - Wes Anderson (1998)

Ο 15χρονος Max Fischer, είναι από τη μία, ο χειρότερος μαθητής του σχολείου, αλλά από την άλλη, ένα παιδί με πολλά ταλέντα και καλλιτεχνικές ανησυχίες, αρκετά ιδιόρρυθμο όμως για την ηλικία του, καθώς ερωτεύεται την πολύ μεγαλύτερη του, Rosemary Cross, που είναι νηπιαγωγός στο ιδιωτικό σχολείο Rushmore που πηγαίνει κι ο ίδιος.
Μία ταινία που δεν σε κερδίζει από την αρχή αλλά όσο προχωρά τη αγαπάς για το ιδιαίτερο στυλ της και την ιδιομορφία της.
Δεν χρειάζονται παραπάνω συστάσεις. Δραμεντί από το Wes Anderson στη δεύτερη κινηματογραφική του δουλειά, που απορώ γιατί δεν είχα δει ποτέ ως τώρα.
Δεν χρειάζεται ούτε κριτική. Εξαιρετικό δίδυμο οι Schwartzman και Murray, σε μία εξαιρετική ταινία. MUST see από τους fans του είδους.

Βίκυ Ελευθερίου

η ενοχή του ψηφοφόρου

Μου είπαν να προσέλθω στις κάλπες
Η ψήφος μου ένα τικ σε μια ηλεκτρονική λίστα
Τα πρόσωπα κι οι εποχές θολά
Σαν σβησμένοι από δάκρυα αθώων πίνακες
Αγκάλιασα τον Σωκράτη τον παιδικό μου φίλο
Τον αποχαιρέτησα
Μη προσπαθείς να με πείσεις
Γνωρίζω πως έν οίδα ουδέν
Γι' αυτή την πόλη έμαθα να ζω
Σ' αυτή την πόλη η γλώσσα μου
Άρχισε ν' αρθρώνει λόγο
Αρνούμαι να μη τη σεβαστώ
Ωστόσο μάλλον δε σέβομαι τον εαυτό μου
Γι' αυτό φύλαξέ μου το κώνειο
Είναι η μόνη ίσως λύση

Χρύσα Βελησσαρίου

άφεση, μη με αφήσεις

Είναι ο μόνος που τη συγχώρεσε. Γιατί δεν ήταν εκεί. Δεν τον πλήγωσε, δεν τον ξέχασε, δεν τον άφησε. Για εκείνον όλα είναι ιστορίες. Ιστορίες που του διηγείται προσθέτοντας εύθυμους τόνους.
Μόνο κοιτάει. Με ενδιαφέρον. Ή, ίσως, και με πλήξη ενίοτε. Αλλά είναι λέξεις δικές της, φράσεις δικές της, σκέψεις δικές της. Άρα είναι όμορφες. 
Και εκείνη μιλάει με τύψεις να ελλοχεύουν. Τύψεις που εξατμίζονται, γιατί δε βρίσκουν ανταπόκριση στο πρόσωπο του
Το παρελθόν δεν έχει σημασία. Κι αν είναι αυτό ο έρωτας; Μια επανεκκίνηση; Μια ευκαιρία να τα επαναλάβεις όλα απ’την αρχή και να τα κάνεις σωστά; Που δε θα τα κάνεις. Αλλά στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου καθρεφτίζεται η ευκαιρία της λύτρωσης. Και πως να μην ξαποστάσεις κάτω απ'τη σκιά της λήθης;
Εγωιστικό;

missA insanE


fragmentsofentropy.blogspot.com

Η προφητική ελεγεία του Ταρκόφσκι για την επερχόμενη πολιτιστική παρακμή

Με αφορμή το παραπάνω πλάνο από τη Nostalghia (1983) του Andrei Tarkovsky:
Νερό, φωτιά, πέτρα, σίδερο και ξύλο. Μια μυθική κινηματογραφική σύνθεση που τείνει να αγγίξει τις ζεν δοξασίες και να τις ενώσει με το διαχρονικό του νόστου που προκαλεί πόνο, περνώντας από την πλανεμένη αναρχία της πρωτογενούς σκέψης (η υπηρέτρια στο Μιλάνο βάζει φωτιά στην Ύλη ως φέρουσα την ευθύνη για το πνεύμα της καλλιεργημένης απολυταρχίας και υποδούλωσης), σε διαρκή διάλογο με τα στοιχεία της φύσης, την οργανωμένη θρησκεία στον αντίποδα της πίστης, την έκκληση στη μη λογική του θρήνου ως τέλος και του θανάτου απλώς ως άχρονο συνακόλουθο, την ένωση των εποχών σε ένα από τα πιο σπουδαία πλάνα στην ιστορία του κινηματογράφου, λίγο πριν το φινάλε της ταινίας. Το "μία σταγόνα και άλλη μία κάνουν μία σταγόνα μεγαλύτερη και όχι δύο" πέφτει ως βαριά ταφόπλακα περιγράφοντας την ελπίδα εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση από την οποία δεν διαφαίνεται έξοδος και είναι αυτό ακριβώς που ο Βασίλης Ραφαηλίδης περιέγραφε στο κείμενό του ως "χρονική" νοσταλγία μιας σειράς καταστάσεων και διαχώριζε από τη συνήθη έννοια που προσδιορίζεται χωρικά για να μιλήσει για το νόστο της άχρονης πατρίδας ή όσων συνθέτουν αυτήν ως εστία. Πέραν από την εστία ή, μάλλον, για αυτή φωνάζει ο χαμένος κόσμος στην κορυφαία σκηνή της ταινίας: ο κόσμος που αυτοπυρπολήθηκε, ο κόσμος που δεν είχε τίποτα να χάσει και έδωσε την παράστασή του ανάμεσα σε άλλους ξεριζωμένους, τρελούς, επίμονα ρομαντικούς και έχει θορυβωδώς ανταλλάξει τη σκέψη με το λόγο που όμως την προαπαιτεί για να αφομοιωθεί εντείνοντας έτσι το υπαρξιακό αδιέξοδο. Και σαν βάλσαμο η επιστροφή που όμως δεν απαλύνει τη νοσταλγία: το νερό ως αντανάκλαση των αναμνήσεων με δυναμική ανάλογη της ηρεμίας του, η φωτιά ως οδύνη στην επαφή, η πέτρα ως το άθραυστα δεδομένο, το υπερβατικό που τοποθετεί τον άνθρωπο σε ένα σκαλί χαμηλότερο από τη φύση, το σίδερο που δαμάστηκε και έγινε εργαλείο, το ξύλο που συγκρατεί τη ζωή των φύλλων και λουλουδιών, όλα γίνονται διάβα σε ένα σκοπό ζωής που υποσχέθηκε ο θεός στον άνθρωπο, ο άνθρωπος στον ποιητή, ο ποιητής στον τρελό, ο τρελός στον εαυτό του που, ως τρελός, υμνεί το θεό και όχι τον άνθρωπο που τον απογοήτευσε.

Πάνος Τράγος

χαϊκού της Περσεφόνης #3

ήταν πολλές οι φορές,

που η φωνή σου ασέλγησε επάνω μου

λες και δε γνώρισα άλλη ηδονή απ' τη γλώσσα σου

Meryl rocks

Ricki and the Flash, (2015) σκηνοθέτης Jonathan Demme (The Silence of the Lambs, Philadelphia)
με τους Meryl Streep, Kevin Kline, Mamie Gummer, Audra McDonald, Rick Springfield

Μια ταινία που δεν ήταν στις επιλογές μου, την είδα χάριν της παρέας, που είχε όμως υλικό για περαιτέρω σκέψεις.
Η Ricki του τίτλου, μια δευτεροκλασσάτη ροκ τραγουδίστρια κοντά στα εξήντα, εμφανίζεται, με το συγκρότημά της Flash, σε κάποιο μπαρ στην Καλιφόρνια. Κάνει δεύτερη δουλειά και τα φέρνει βόλτα δύσκολα. Μετά από τηλεφώνημα του πρώην συζύγου επιστρέφει στην Ινδιανάπολη, για να συμπαρασταθεί στην κόρη της που περνάει μια προσωπική κρίση. Εκεί μαθαίνουμε, ότι έχει, από χρόνια, εγκαταλείψει μεγαλοαστό σύζυγο και τα τρία τους παιδιά, μεγάλα τώρα πλέον, για να κυνηγήσει το όνειρό της να γίνει ροκ σταρ και με τους οποίους εδώ και χρόνια έχει ελάχιστη επαφή. Την θέση της, στο τέλειο σπίτι, έχει πάρει η, έγχρωμη, δεύτερη σύζυγος που, στον αντίποδα της Ricky, είναι η τέλεια μητριά, σύζυγος, νοικοκυρά. Η συνάντηση με όλους δύσκολη, τα κατηγορώ πλανώνται στον αέρα, η απόρριψη παρούσα, οι ενοχές καιροφυλακτούν. Η Ricki μοιάζει περιθωριακή, παράταιρη σε αυτό το καθώς πρέπει περιβάλλον. Βλέπει την κόρη της διαλυμένη και θέλει να κάνει κάτι γι αυτό. Με τον δικό της τρόπο. Ξέρει τα λάθη της, έχει μάθει να ζει με αυτά. Γι' αυτήν η μουσική είναι στάση ζωής, το ροκ είναι ο δικός της τρόπος να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Τόσο ο σκηνοθέτης όσο και η γνωστή και βραβευμένη με οσκαρ για το Juno (μια χαμηλού κόστους, νεανική ταινία με πολλή φρεσκάδα) σεναριογράφος Diablo Cody δεν φαίνεται να βλέπουν τα πράγματα σχηματικά άσπρο-μαύρο, οι άνθρωποι είναι σύνθετοι και η Αμερική αχανής. Συνυπάρχουν το μπαρ, που τραγουδάει το συγκρότημα,με τους θαμώνες του, στα όρια του περιθωριακού και η πολιτικώς ορθή μεγαλοαστική κοινωνία. Στον χαρακτήρα της Ricki συνυπάρχουν η αντισυμβατικότητα, τα λάθη του παρελθόντος, η απώλεια του αδελφού στο Βιετνάμ, η ψήφος στον Μπους, το σχολιάκι για τον Ομπάμα και η δυσκολία να καταλάβει τον έναν από τους γιούς της όταν, αυτός της γνωστοποιεί ότι είναι γκέι. Το έργο δεν αποφεύγει πάντα τις γνωστές αμερικάνικες “ευκολίες”, δεν είναι μια μεγάλη ταινία, αλλά θέτει σίγουρα ενδιαφέροντα θέματα. 

Ελένη Γαλανοπούλου

Bat bad girl

Από τα βάθη της Χιλής και του Περού τα μέρη, στέλνω ανήλιαγα σήματα.
Οι σπηλιές είναι όλες δικές μου και ο ανθρωπισμός μου διψασμένος για αίμα.
Προχθές τα μούρα ήταν πολλά και έφταναν για όλους
σήμερα δεν βρήκα ούτε ένα.
Θύμωσα… Γεμίζω τη μέρα μου με γεγονότα… Δεν κρέμομαι ανάποδα. Αντιδρώ. Τρόμαξα τον Χοέλ τον αγρότη και το πούρο του έπεσε στο σανό και έπιασε μια μεγάλη, μεγάλη φωτιά και έκαψε τα πρόβατα. Ύστερα, στο χωριό έγινε σούσουρο και στον τόπο του εγκλήματος μεγάλο τραπέζι με τα ψημένα ζώα.
Ο Ροέμ θέλει τη Λουντρία και την θέλει στο ορυχείο, την ώρα που αυτή του πάει το φαγητό κι αυτός έχει στα μάτια του πυρίτιδα και ένα φυτίλι κάπου…
Ο Ράμπελ είναι δήμαρχος και έχει ψηλό καπέλο, όλοι υποκλίνονται όταν τον βλέπουν και γνωρίζει όλα τα μυστικά της σιδηροδρομικής γραμμής του χρυσού. Τα βράδια πίνει μόνος και φοράει τα ρούχα μιας γυναίκας που πέθανε μέσα του πριν ακόμα πάει σχολείο.
Ο ανθρωπισμός μου είναι διψασμένος για αίμα.
Χίλια-χίλια τα χιλιόμετρα πετώ και από τη Γη του Πυρός ως το ακρωτήρι της Μεράλ στην Τασμανία και όλος αυτός ο μόχθος και το ταξίδι το άσπλαχνο μόνο για ένα λεπτό να καθίσω στο πλάι σου, καταβεβλημένη της τύχης, ανήμπορη του αναπάντεχου έρωτα να γιορτάσουμε την ήττα της μέρας μέσα μας και μετά μοναδική και μόνη ανάμεσα σε εκατομμύρια όμοιές μου να συνεχίσω… ως ένα καινούργιο είδος…

Αυγή, 20/5/2015

Sex, Lies and Videotape, το ύπουλο νοητικό παιχνίδι του έρωτα

Sex, Lies and Videotape - 1989 (Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες)

Δράμα σε σκηνοθεσία Steven Soderbergh με τους James Spader, Andie MacDowell, Peter Gallagher.
Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες. Μία ώριμη και ειλικρινής ταινία με ήρωες τέσσερα πρόσωπα της σύγχρονης εποχής. Μία πρωτότυπη κινηματογραφική ματιά πάνω στις σχέσεις των δύο φύλων, που η διεισδυτική κάμερα του σκηνοθέτη Στήβεν Σόντεμπεργκ ρίχνει πάνω στη σεξουαλική συμπεριφορά τους, όχι όμως αυτή της πράξης, αλλά στη νοητική και πνευματική τους επικοινωνία, που πηγάζει από την κρυφή προσωπική πλευρά του καθενός πάνω στο σεξ.
Ο Τζον απατάει την Αν με την αδερφή της. Η Αν, ανήμπορη να κάνει το παραμικρό, κλείνεται στον εαυτό της, μέχρι τη στιγμή που εισβάλει στη ζωή τους ο Γκράχαμ, φίλος του Τζον από το κολέγιο. Ο επισκέπτης αναστατώνει τις δύο γυναίκες και πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτές ανακαλύπτουν ότι το χόμπι του είναι να βιντεοσκοπεί γυναίκες την ώρα που διηγούνται τις σεξουαλικές τους εμπειρίες.
Η Αν και η αδελφή της Σύνθια αποφασίζουν να συμμετάσχουν στο παράξενο αυτό χόμπι, χωρίς να συνειδητοποιούν πως σύντομα οι σχέσεις όλων θα αλλάξουν, μια για πάντα.
Αγωνία και χιούμορ, μηχανορραφίες και ερωτικές δολοπλοκίες είναι τα χαρακτηριστικά του έργου. Χωρίς να υπάρχει γυμνό, το ερωτικό παιχνίδι γίνεται καθαρά εγκεφαλικό, ερεθίζει και καταλήγει όλο και πιο τολμηρό. Η χρήση του βίντεο λειτουργεί ηδονοβλεπτικά. Ανθρώπινες αδυναμίες, εσωστρέφεια, ενοχή, απαγόρευση, προσωπικές συμπεριφορές, ένστικτα, ηδονή, όλα καταγράφονται και αντιμετωπίζονται με ρεαλισμό.
Ταινία εξαιρετικά καλογραμμένη, όμορφα σκηνοθετημένη, με ένα υπέροχο καστ ηθοποιών, που είναι και η πραγματική της δύναμη, με τον Τζαίημς Σπέϊντερ σαφώς να ξεχωρίζει. Αποτέλεσε το ντεμπούτο του γνωστού σκηνοθέτη Στήβεν Σόντεμπεργκ και κέρδισε επάξια το φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών.

από τον   Φίλο  kst

Σινεμά του μακάβριου: À l'intérieur

À l'intérieur / Inside / Μέσα μου - Alexandre Bustillo, Julien Maury (2007)

Τέσσερις μήνες μετά από το θάνατο του άντρα της, μία έγκυος νιώθει πως την παρακολουθούν. Η ζωή της αρχίζει να απειλείται..
Γαλλική ταινία τρόμου και η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του διδύμου Bustillo/Maury.
Παρά τα αρκετά "φτηνιάρικα" special effects και τις μεγάλες υπερβολές στο σενάριο και τη σκηνοθεσία, η ταινία αυτή κατάφερε να είναι για μένα από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες τρόμου.
Παρανοϊκή, ύπουλη, αγωνιώδης, με μία ιδιαίτερα τρομακτική και σκοτεινή ατμόσφαιρα στο πρώτο μισό της ταινίας, η οποία στο άλλο μισό μετατρέπεται σε ένα άγριο και ανελέητο μακελειό, με την αγαπημένη Béatrice Dalle του Betty Blue και του Trouble every day, να προκαλεί σοκ και ανατριχίλα στο θεατή.
Must see.

Βίκυ Ελευθερίου

Her, έρωτας στα χρόνια της τεχνητής νοημοσύνης.

Σε μια μελλοντική εποχή, όχι και τόσο μακρινή από τη δική μας, ο Θίοντορ Τουόμπλι είναι ένας μοναχικός συγγραφέας που βρίσκεται στην οδυνηρή διαδικασία του διαζυγίου του. Η δουλεία του είναι να γράφει εγκάρδιες επιστολές για λογαριασμό άλλων ανθρώπων που δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν και όταν δεν εργάζεται παίζει βίντεο παιχνίδια στο διαμέρισμά του και περιστασιακά συναντά τους φίλους του. Κάποια στιγμή αγοράζει ένα λειτουργικό το οποίο διαφημίζεται ως το πρώτο στον κόσμο με τεχνητή νοημοσύνη, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το λειτουργικό διαθέτει επίσης συνείδηση, έχει την ικανότητα να επικοινωνεί, να συζητά και να "αισθάνεται" τον κάτοχό του. Ο Θίοντορ περνάει πολύ χρόνο μαζί με την Σαμάνθα, το όνομα του λειτουργικού, αισθάνεται χαρά με την επικοινωνία μαζί της, αλλά έχει και κάποιες αμφιβολίες για τη σχέση του. Σαν λειτουργικό με ισχυρή νοημοσύνη, η Σαμάνθα βοηθά τον Θίοντορ σε πολλά ζητήματα όπως κανείς άλλος δεν θα μπορούσε, όμως μπορεί να τον βοηθήσει με την εσωτερική του σύγκρουση, του να είναι ερωτευμένος με ένα κομπιούτερ;

Ο Σπάικ Τζόνζ μας έχει συνηθίσει σε σενάρια με μια ιδιότροπη ποιότητα, παράδοξα και πολύπλοκα, όπως "στο μυαλό του Τζων Μάλκοβιτς". Στο Her, επιχειρεί να μας δώσει μια πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κινηματογραφική εμπειρία, στην οποία μελετά τον χαρακτήρα ενός απομονωμένου ανθρώπου που φοβάται να δείξει ότι είναι ευάλωτος και να επικοινωνήσει τα συναισθήματά του, μια επιστημονική φαντασία, που αναπτύσσει κοινωνικές, ηθικές και βαθιά ψυχολογικές πτυχές της ανθρώπινης κατάστασης και το δίνει με έναν ασυνήθιστο αλλά ειλικρινή ρομαντισμό. 

 Στην ιστορία που τοποθετείται στο κοντινό μέλλον, βλέπουμε ένα φουτουριστικό όραμα της μεγαλούπολης του Λος Άντζελες, όπου οι άνθρωποι περνούν περισσότερο χρόνο μιλώντας στους υπολογιστές τους, αγνοώντας ο ένας τον άλλον, όπως γίνεται σήμερα με τους ανθρώπους που κοιτούν τα κινητά τους ή τα τάμπλετ τους αντί να επικοινωνούν με τους γύρω τους.

 Ο πρωταγωνιστής τόσο απελπισμένος για οικειότητα, βρίσκεται σε μια περίεργη και ιδιόρρυθμη σχέση, ερωτευμένος με την τεχνητή νοημοσύνη ενός λειτουργικού συστήματος και φυσικά δεν είναι ο μόνος. Και ναι μεν επιφανειακά μπορεί να φαίνεται ότι γράφει "απλά γράμματα" ή να συνομιλεί με "έναν υπολογιστή", αλλά όλα αυτά είναι διέξοδοι των συναισθημάτων και των επιθυμιών του. Μια ερωτική ιστορία ειλικρινή και σπαραχτική, συνδεδεμένη με την αντικοινωνική τεχνολογική μανία της σημερινής εποχής. Αναφέρεται σε κάτι διαχρονικό και βαθύ όπως η αγάπη ή η απώλεια και η επιθυμία που εξελίσσεται, παράλληλα με τη δέσμευση του ανθρώπου από την τεχνολογία. Αιχμές για την αποξένωση στις ανθρώπινες σχέσεις που είναι πολύπλοκες και απαιτούν έντιμη και ειλικρινή αντιμετώπιση, για το ανεκπλήρωτο και τη μοναξιά, για την διατήρηση της κοινωνικότητας όταν οι λεωφόροι επικοινωνίας έχουν πληγεί από την ίδια την  "κανονικότητα" της ζωής μας.

 Θα μπορούσε ίσως κάποιος να πει, ότι έχουμε ένα εύκολο κλισέ όσον αφορά την τεχνολογία και το μέλλον, όμως ουσιαστικά έχουμε μια μεταμοντέρνα διαχείριση όλων των προαναφερθέντων αιχμών και θεμάτων και μας δίνει ένα προφητικό μήνυμα για την πραγματικότητα και όχι μια φανταστική αντανάκλαση.

 Να σημειώσουμε τα έξοχα βουβά χαοτικά σκηνικά της μεγαλούπολης που συνδέονται άριστα με τις ψυχολογικές διαθέσεις των ηρώων και τα βαθύτερα νοήματα της ταινίας.

πηγή: myfilms-in.blogspot.gr

αν είσαι λάτρης του κινηματογράφου το My films-in είναι μια σελίδα που αξίζει να επισκεφθείς. 

summertime blue

Τα καλοκαίρια οι άνθρωποι πως μπορούν να είναι μόνοι; Να περνά η πανσέληνος σκαρφαλωμένη πίσω από το βουνό του νησιού και να την βλέπουν μόνοι τους; Να αμφιταλαντεύονται την (σχεδόν εκβιαστικά) αισιόδοξη εποχή του χρόνου ανάμεσα στη μοναξιά μιας δήθεν επιθυμίας για περίσσια αχρείαστη ελευθερία. Προτιμώ να παίζω με την αγάπη και τον έρωτα. Σαν εκείνες τις μπάλες τις μεταλλικές τις κούφιες με τα κλαράκια τα φετιχιστικά, τα κινέζικα που έχουν ένα μικρό σβώλο στο κέντρο τους και φτιάχνουν ηρεμία καθώς τις γυρνάς στα δάχτυλα σου. Έρωτας, αγάπη, γκουπ, γλουπ, γκουπ.

Βέρα J. Φραντζή

για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ. 

Mars Attacks, το απόλυτο sci-fi παραμύθι δια χειρός Τιμ Μπάρτον

Mars Attacks - 1996 ( Οι Αρειανοί επιτίθενται )

Κωμωδία , sci-fi. Σε σκηνοθεσία : Tim Burton, παίζουν οι : Jack Nicholson, Rod Steiger, Annette Bening, Jim Brown, Pierce Brosnan, Sarah Jessica Parker, Glenn Close, Martin Short, Michael J. Fox, Jack Black, Natalie Portman, Danny De Vito.
Οι Αρειανοί φτάνουν απροειδοποίητα στη γη. Μικρά πράσινα ανθρωπάκια, με τεράστια κεφάλια, λόγω του μεγάλου εγκεφάλου τους. Μοχθηροί, με ιδιότυπο χιούμορ, που ενώ διαβεβαιώνουν με το : «ερχόμαστε ειρηνικά», ταυτόχρονα με τα ακτινοβόλα όπλα τους, μετατρέπουν τους ανθρώπους σε καπνίζοντες σκελετούς. Κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει και σε κανέναν δεν χαρίζονται, ούτε σε επιστήμονες, ούτε σε στρατηγούς, ούτε και σ΄ αυτόν τον ίδιο τον Αμερικανό Πρόεδρο. Την επέλασή τους όμως αυτή, κάποιος θα πρέπει να τη σταματήσει …
Έχοντας στα χέρια του ένα δυνατό cast ηθοποιών και με προηγμένα ειδικά εφέ, ο ιδιότροπος κι εφευρετικός σκηνοθέτης Tim Burton, δημιούργησε μια υπέροχη παρωδία ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Μια ταινία με δράση, μαύρο χιούμορ και γιατί όχι και τρόμο, που όσο παιδική κι αν μας φαντάζει, δεν στερείται φαντασίας, διαθέτοντας άποψη και πολιτική σάτιρα.
Το 1938, ο Orson Welles, με τη ραδιοφωνική του εκπομπή "Ο Πόλεμος Των Κόσμων" τρομοκράτησε την Αμερική, κάνοντας πιστευτή μια εισβολή από Αρειανούς. Σήμερα ο Tim Burton μας διασκεδάζει με το ενδεχόμενο μιας τέτοιας επίθεσης. Το χιούμορ του Burton μπορεί να είναι κάπως σκληρό, όμως, πίσω από τις φανταχτερές εικόνες της ταινίας του και την χιουμοριστική του διάθεση, όλοι μας μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο σκηνοθέτης ξεσκεπάζει το κατεστημένο παρουσιάζοντάς μας την αληθινή μορφή του, όπως για παράδειγμα : την έλλειψη οργάνωσης προστασίας των πολιτών, τα μεγάλα λόγια των κυβερνώντων, τους ψεύτικους ηρωισμούς των στρατιωτικών, τις σάπιες ηθικές αξίες, τα μικροαστικά ιδανικά, που σε μια μεγάλη κρίση έρχονται στην επιφάνεια και καταρρέουν αμέσως.

από τον   Φίλο  kst

χαϊκού της Δάφνης #1

Τριγυρνώντας στο παραμύθι,
λησμόνησα τον πρίγκιπα
κι αγάπησα τον δράκο
Ένδοξα τα λάθη του έρωτα…

ΚΔαφνη

Σινεμά με την Βίκυ: Tom à la ferme, η μελαγχολική ματιά του Ξαβιέ Ντολάν

Tom à la ferme / Tom at the farm - Xavier Dolan (2013)

Ο Tom, ύστερα από το θάνατο του αγαπημένου του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την οικογένεια του αποθανόντος, πηγαίνοντας στο πατρικό του για την κηδεία. Ο αδελφός είναι σαφής. Η μητέρα δεν πρέπει να μάθει ποτέ ότι ο γιος της ήταν ομοφυλόφιλος.
Δραματικό θρίλερ του γαλλόφωνου Καναδά σε σκηνοθεσία του ιδιόρρυθμου 26χρονου, Xavier Dolan, ο οποίος έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Tom.
Ένα μυστήριο πέπλο σκεπάζει το σπίτι στη φάρμα. Η μητέρα αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα κι ας γνωρίζει καλά, μία μητέρα εξάλλου πάντα γνωρίζει. Ο αδερφός, καταπιέζεται και καταπιέζει φτάνοντας στα άκρα. Και ο Tom, το "θύμα" της ιστορίας, φαίνεται να είναι ο μόνος που πενθεί πραγματικά για το χαμό του αγαπημένου του Guillaume.
Μία ταινία που μας μιλά έντονα για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα του ατόμου και για τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει σε εκείνο αλλά και στους γύρω του, χρησιμοποιώντας σαδιστικές τεχνικές προσέγγισης των άλλων ως αντίδραση.
Σκηνοθετικά και ερμηνευτικά είναι άρτιο, γυρισμένο σε κάποια επαρχία του Quebec της οποίας τα ερημικά τοπία δένουν άψογα με τα καταθλιπτικά και σκούρα χρώματα αλλά και την σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Δυστυχώς σαν σενάριο, σαν πλοκή και σαν υπόθεση γενικότερα δεν προκαλεί ενδιαφέρον και δεν κορυφώνεται.
Δες το απλά γιατί είσαι fan του Dolan ή για τα βαθύτερα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει.

Βίκυ Ελευθερίου

χαϊκού της Περσεφόνης #2

δε θα 'θελα να σε πληγώσω

μα όπου κι αν έψαξα

καλύτερο εραστή από τα δάκτυλα σου δε βρήκα

ούτε καν εσένα

Να είσαι εκεί κύριε Chance (Being There)

Σκηνοθεσία: Hal Ashby

“I like to watch” («μου αρέσει να βλέπω»). Είναι η γνωστότερη ατάκα του πρωταγωνιστή της ταινίας, κύριου Chance, που μπορεί από μόνη της να περιγράψει ολόκληρο το φιλμ “ Να είσαι εκεί κύριε Chance”, το προτελευταίο που πρωταγωνίστησε ο πλέον καταξιωμένος Βρετανός κωμικός Peter Sellers. Ο Sellers έχει μείνει γνωστός μέχρι τις μέρες μας ως ο επιθεωρητής Clouseau της σειράς ταινιών «Ροζ Πάνθηρας», όμως σε αυτήν την ταινία φαίνεται να αποκαλύπτει καλύτερα από ποτέ το υποκριτικό του ταλέντο πάνω σε έναν ρόλο… φαινομενικά κενό!
Σκηνοθεσία: 

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, κύριος Chance, είναι ένας χαμηλής νοημοσύνης μεσήλικας που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στο σπίτι του αφεντικού του (πατέρα του;) δουλεύοντας ως κηπουρός. Δεν γνωρίζει ανάγνωση και γραφή και ό,τι ξέρει το έχει διδαχθεί από την τηλεόραση. Όταν το γέρικο αφεντικό πεθαίνει, ο κύριος Chance (μαζί με το τηλεκοντρόλ του) βρίσκεται μοναχός του στους δρόμους της Ουάσιγκτον, όπου, εξαιτίας ενός ατυχήματος, καταλήγει ως φιλοξενούμενος στο σπίτι του μεγαλοεπιχειρηματία Ben Rand (Melvyn Douglas) και της γυναίκας του Eve (Shirley MacLaine). Εκεί είναι που η απλότητα και η παιδική αθωότητα του πρωταγωνιστή θα παρεξηγηθούν από τους οικοδεσπότες του ως ευφυΐα και χαρισματικότητα, με αποτέλεσμα να γίνει συμβουλάτορας του Προέδρου των ΗΠΑ, μέλος της υψηλής κοινωνίας και δημόσιο πρόσωπο την τηλεόραση!

Για να κατανοήσουμε καλύτερα μια τέτοια σατιρική ταινία, πρέπει να χωρίσουμε το σύμπαν της σε δύο μέρη: τον κύριο Chance και όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Από τη μια πλευρά ο κύριος Chance, που παρ’ ότι ενήλικας η συμπεριφορά του παραπέμπει σε μικρού παιδιού. Αθώος, αγαθός, σχεδόν ανέκφραστος και απαθής σε ό,τι συμβαίνει γύρω του, χωρίς να ξεκαθαριστεί αν έχει κάποια διανοητική καθυστέρηση, είναι ένας άνθρωπος που μοναδικός του κόσμος είναι το σπίτι του, η τηλεόραση και ο κήπος. Έχει γαλουχηθεί αποκλειστικά από την τηλεόραση και η κάθε του συμπεριφορά υπακούει σε ό,τι εκείνη του δείχνει, όπως τις χειραψίες, τον τρόπο ομιλίας αλλά και το πώς να εκφράσει τον έρωτά του! Είναι άραγε μια απαισιόδοξη υπόθεση των σεναριογράφων για τον άνθρωπο-μηχανή του μέλλοντος, που θα υπακούει στα μηνύματα των οθόνων και δεν θα σκέφτεται καν;

Από την άλλη, ο υπόλοιπος κόσμος, που μέσα στην πολυπλοκότητα του και τις ψυχρές κοινωνικές του σχέσεις βλέπει στον Chance έναν ζεστό και διανοούμενο άνθρωπο. Μέσα από τα λόγια του για τον κήπο («Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας κι ύστερα πάλι άνοιξη!» λέει στον Πρόεδρο) βλέπουν παρομοιώσεις και μεταφορές για την πραγματικότητα, ενώ ο ίδιος ο Chance μιλάει απόλυτα ρεαλιστικά χωρίς να θέλει να παρομοιώσει τίποτα! Ένα ολόκληρο σύστημα, σκεπτόμενο περίπλοκα και δουλεύοντας σαν μάζα φτάνει να αποθεώνει έναν Ηλίθιο, καθιστώντας το ίδιο Ηλίθιο! Μονάχα δύο άτομα σε όλη την ταινία αντιλαμβάνονται πως ο Chance πρόκειται απλά για έναν άνθρωπο χαμηλής νοημοσύνης, και αυτά τα δύο άτομα δεν είναι ούτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ούτε ο πλούσιος επιχειρηματίας που τον φιλοξενεί ούτε κανείς άλλος υψηλά ιστάμενος, αλλά ο οικογενειακός γιατρός των Rand και η Louise, η μαύρη υπηρέτρια που φρόντιζε τον Chance στο πρώτο του σπίτι («Αυτά μόνο στην Αμερική των λευκών μπορούν να γίνουν!», δηλώνει εξοργισμένη όταν τον βλέπει σε τηλεοπτική συνέντευξη).

Το “Να είσαι εκεί κύριε Chance”, λοιπόν, αποτελεί μια απίστευτα ευρηματική σάτιρα, βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Jerzy Kosinski, που κατακεραυνώνει χωρίς παρωχημένο τρόπο όλη την αμερικανική (μόνο;) κοινωνία! Προσεγμένη παραγωγή υπό τη σκηνοθεσία του Hal Ashby με έναν καθηλωτικό Peter Sellers, διαφορετικό ίσως από κάθε χαρακτήρα που είχε ενσαρκώσει σε παλαιότερες ταινίες, πλαισιωμένο από ένα αντάξιο καστ (Shirley MacLaine, Melvyn Douglas).

Η ταινία προβλήθηκε 1η φορά στις 19 Δεκεμβρίου του 1979. Μερικούς μήνες αργότερα, στις 24 Ιουλίου του 1980, ο Sellers πεθαίνει από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 54 χρονών, αρκετά νωρίς για έναν κωμικό που θα μπορούσε να δώσει στο κοινό ακόμα περισσότερο γέλιο και προβληματισμό. Έχει μείνει παγκοσμίως ως ο επιθεωρητής Clouseau του Ροζ Πάνθηρα, ο άσημος Ινδός  ηθοποιός Hrundi V. Bakshi του “The Party” μα και ως ο αγαθός ηλίθιος κηπουρός Chance του Being There.

πηγή: users.uoi.gr 
(κινηματογραφική ομάδα πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

Το βήμα

Τα ανεκπλήρωτα όνειρα όλων των ανθρώπων διασχίζουν την νυχτιά
κι έρχονται μέσα στο κεφάλι μου καθώς κοιμούμαι.
Το πρωί ξυπνώ ένας τρελός. Ποιο να πρωτοπραγματοποιήσω...
ποιο είναι δικό μου...ποιο του άλλου...
Έτσι, μένω να αναρωτιέμαι κι έτσι πέρασαν τα χρόνια να στέκω
άπραγος, απαθής, ανίκανος.
Κείνο το βήμα.
Είχα ένα όνειρο χαρωπό.
Ποιο είναι το δικό μου;
Ο σαλεμένος μου νους αποσυνδέθηκε από την ύπαρξή μου.

Katia  Tornay

Mandariinid, ένα όχι στον παραλογισμό του πολέμου

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Zaza Urushadze

Το «Tangerines», όπως είναι ο αγγλόφωνος τίτλος του, είναι μια καθαρά αντιπολεμική ταινία, επίκαιρη όσο ποτέ, που έφερε μάλιστα για πρώτη φορά την Εσθονία υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. 
Φθινόπωρο, δεκαετία του 1990. Σε ένα χωριό της Εσθονίας στην Αμπχαζία. Ο πόλεμος της Αμπχαζίας στη Γεωργία έχει ξεσπάσει. Δύο χωρικοί, ένας γέρος ο Ivo και ο γείτονάς του ο Markus είναι οι μόνοι που δεν έφυγαν.Ο Markus θέλει να μαζέψει τα μανταρίνια από την φυτεία του, αν και ο Ivo είναι αντίθετος στο να το κάνουν στη διάρκεια του πολέμου. Καθώς ο πόλεμος ξεσπάει μπροστά στα μάτια τους,ο Ivo βρίσκει έναν επιζώντα πληγωμένο Καυκάσιο τον Akhmed στο πεδίο της μάχης. Παρά τον κίνδυνο ο Ivo τον παίρνει στο σπίτι του. Όταν ο Markus πάει να θάψει τους νεκρούς Γεωργιανούς, βρίσκει ακόμα έναν επιζώντα. Οι δύο εχθροί πρέπει τώρα να επιλύσουν το δικό τους πόλεμο κάτω από τη στέγη τους με εχθρούς και από τις δύο πλευρές.

Τι πιο όμορφο για ένα φιλμικό κείμενο, να σου περνάει ακριβώς αυτό που θέλει, με λιτότητα και απλότητα, χωρίς "σαλιαρισμούς" και αχρείαστες ωραιοποιήσεις? Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε προβληματισμό για την απανθρωπιά που απαιτούν και δημιουργούν οι πολεμικές συνθήκες και συγκίνηση του να βλέπεις πως κάπου-κάποιος αντιστέκεται μπροστά στην αισχρότητα του πολέμου. Μάλλον σκέφτεστε "Αυτό το έχουμε δει πολλάκις στη μεγάλη οθόνη". Και όντως ισχύει. Αλλά τα "Μανταρίνια", καταφέρνουν να σε μαγνητίσουν με την απλότητά τους, που ξεχνάς την ίσως μη πρωτότυπη ιστορία τους, και τα παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η κάμερα και το σενάριο του Zaza Urushadze, μαζί με τους πρωταγωνιστές του (που δίνουν εξαιρετικές και ουμανιστικότατες ερμηνείες), είναι τοποθετημένοι σε μέρη μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού: το σπίτι του γέρου-σοφού Ivo, που είναι μικρό σε χωρητικότητα αλλά τεράστιο σε φιλοξενία και ανθρωπιά και έχει τους δικούς του κανόνες, τα λασπωμένα από την ασταμάτητη βροχή δρομάκια γύρω από το σπίτι, τα χωράφια με τις "πρωταγωνιστικές" μανταρινιές. Kαι καναδυό ακόμη τοποθεσίες. Αυτό είναι  όλο και όλο το στήσιμο της ταινίας. Μέσα σε αυτή την "φτωχογειτονιά" όμως, υπάρχουν πλούσιες ερμηνείες, καλοστημένοι χαρακτήρες και ένα σενάριο που παρά τα ελάχιστα κλισέ που εμφανίζει, κερδίζει σε αληθοφάνεια και αγωνία.
Δεν σε απασχολούν οι "αντιαισθητικές" λασπωμένες γαλότσες και η συνεχώς γκρίζα ατμόσφαιρα, γιατί βλέπεις αυτό τον τόσο καλοσυνάτο παππού να φροντίζει τους δύο παντελώς ξένους άντρες λες και είναι οι γιοι του, τη στιγμή που πολύ πιθανόν να βάζει σε κίνδυνο την ίδια του ζωή.

Παρασκευή Γιουβανάκη

πηγή: film-c.blogspot.gr

Laissez- faire!

Αν η αγάπη είναι η απάντηση θα μπορούσατε να επαναδιατυπώσετε την ερώτηση; Στον έρωτα όπως και στην πολιτική η βλακεία δεν είναι μειονέκτημα. Το να λες''..δεν με ενδιαφέρει η πολιτική'',είναι σαν να λες''..δεν με απασχολεί η ζωή''. Η πολιτική είναι διαχείριση συμβόλων. Στην αγάπη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, ένα και ένα κάνουν ένα. Δεν αγαπάς κάποιον για την ομορφιά του, τα ρούχα του, το αυτοκινητό του γενικά τις ανέσεις του! Τον αγαπάς γιατί τραγουδάει ένα τραγούδι που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις...

''Αγαπώ'' θα πει...''Εγώ αγαπώ''..το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά! Για τον κόσμο μπορεί να είσαι ένα άτομο, αλλά για ένα άτομο μπορεί να είσαι όλος ο κόσμος! 
Κάποιος τον οποίο ξέρουμε αρκετά καλά για να δανειστούμε λεφτά από αυτόν, αλλά όχι αρκετά καλά για να του δανείσουμε! Έτσι είναι και η ιδέα του γάμου! Πάντα να παντρεύεστε νωρίς το πρωί. Αν ο γάμος δεν πάει καλά, δεν θα έχεις χαραμίσει ολόκληρη την μέρα σου! Εάν θέλετε να παντρευτείτε όμορφη, έξυπνη και πλούσια, τότε θα πρέπει να κάνετε τρεις γάμους. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες! Κάποτε μια κοπέλα μου είπε''..αν είναι να παντρευτώ, θέλω να είμαι πολύ παντρεμένη'' και εγώ της απάντησα'' ..είμαι ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα πάρα πολλά χρόνια. Αν το μάθει χάθηκα!''
…...Και η οικογένεια εκεί που πρέπει. Κάπου πέρα αλλά όχι μακριά....
Ποιοι κυβερνούν τελικά; ''Οι ευρύπρωκτοι;''
Έτσι και στον έρωτα. Η γυναίκα διαλέγει τον άντρα που θα την διαλέξει. Η γυναίκα έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα. Οτιδήποτε πει ο άντρας μετά είναι η αρχή ενός καβγά. Η Μαρία δεν αντέχει άλλο τον Κώστα. Όλο πίνει καπνίζει χαρτοπαίζει. Ξέρετε γιατί είναι ακόμα μαζί του; Γιατί ακόμα κερδίζει....
Θυμήθηκα την πρώτη μου σύζυγο! Την θάλεια!Πόσο ανώριμη! Έμπαινε στο μπάνιο και βύθιζε τα παπάκια μου που τα έιχα παρατεταγμένα στη σειρά! Την χώρισα και επειδή δεν ήταν πρακτικό να μισήσει τον εαυτό της ο θεός της έστειλε ένα υποκατάστατο, δηλαδή έναν σύζυγο! Σκεφτόμουν για μέρες την θάλεια αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει την μακροχρόνια οικειότητα. Σε έναν χωρισμό, αυτός που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που λέει τα πιο τρυφερά λόγια. Και εγώ της είπα σκληρά λόγια αλήθειες που πόνεσαν οι άντρες ξέρετε κάνουν σαν μωρά παιδιά επιζητούν να είναι η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας αντίθετα οι γυναίκες επιθυμούν να είναι η τελευταία γυναίκα ενός άντρα.
Το να αγαπιέσαι πολύ από κάποιον σου δίνει δύναμη, ενώ το να αγαπάς πολύ κάποιον σου δίνει θάρρος. 
Δεν ψήφισα ποτέ υπέρ κάποιου πάντα ψήφιζα εναντίον κάποιου!Τις επαναστάσεις δεν τις κάνουν οι χορτασμένοι, αλλά οι χορτάτοι που δεν έφαγαν τρεις μέρες.....

Π. Πόντικας

ΥΓ. Αν αγαπάς κάποιον άστον να φύγει! Αν γυρίσει πίσω είναι δικός σου! Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ!