Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς, 2014
Ύστερα από την απέλασή του το 1921 και μετά από μια δεκαετία στην Αμερική, ο Ιρλανδός πολιτικός ακτιβιστής Τζίμι Γκράλτον, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και επαναλειτουργεί την αίθουσα χορού στην οποία οι νέοι παρακολουθούσαν διάφορα μαθήματα, χόρευαν και επικοινωνούσαν γενικότερα. Όμως και πάλι το εγχείρημά του αυτό, θεωρείτε επικίνδυνο και έρχεται αντιμέτωπος με την εκκλησία και τους πολιτικούς, κινδυνεύοντας να χάσει τα πάντα.
Ένας από τους πιο σημαντικούς Άγγλους σκηνοθέτες ο Κεν Λόουτς, με πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δημιουργίες στο ενεργητικό του, γνωστός για το ρεαλιστικό, νατουραλιστικό θα λέγαμε, σκηνοθετικό του στιλ και για τις προοδευτικές του πεποιθήσεις. Οι ταινίες του παρουσιάζουν πλήθος κοινωνικών ζητημάτων και κυρίως εστιάζουν στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των κοινωνικών θεσμών και την διαμορφωτική τους επιρροή στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της κινηματογραφικής του γραφής είναι το "Γη και Ελευθερία"(1995), "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι"(2006, Χρυσός Φοίνικας), "Το όνομά μου είναι Τζο"(1998), "Ψωμί και τριαντάφυλλα"(2000), Ladybird Ladybird(1994).
Το Jimmy's Hall είναι μια μυθοπλασία βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Τζίμι Γκράλτον, ενός Ιρλανδού ακτιβιστή που λίγο μετά το χρηματιστηριακό κραχ της Αμερικής επιστρέφει το 1930 στη χώρα του, ύστερα από δέκα χρόνια εξορίας. Στην προσπάθειά του να επαναλειτουργήσει την αίθουσα χορού που είχε ανοίξει πριν εξοριστεί, έρχεται σε αντιπαράθεση με το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο της κοινότητας και χωρίς δίκη απελαύνεται ξανά. Μέσα από την ιστορία του Γκράλτον, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει ένα δυσάρεστο κομμάτι της ιρλανδικής πολιτικής ιστορίας κατά τη δεκαετία του '30. Η Ιρλανδία είχε αφήσει πίσω της το αιματηρό παρελθόν των συγκρούσεων για την ανεξαρτησία της από την Μεγάλη Βρετανία (1919-1921) και τον εμφύλιο (1922-1923) και η συγκεντρωτική εξουσία της καθολικής εκκλησίας με την φονταμενταλιστική της προσέγγιση, θεωρούσε ως μόνο ενοποιητικό στοιχείο για τη χώρα την τυπολατρική εμμονή στην ιρλανδική παράδοση και την άρνηση κάθε ενδεχόμενης αλλαγής.
Ο Λόουτς ενθυμίζοντάς μας τον τότε αγώνα των φτωχών εναντίον των πλουσίων επισημαίνει, πως ο αγώνας αυτός εξακολουθεί μέχρι και σήμερα, αλλά αντί των μεγαλογαιοκτημόνων και της εκκλησίας, η καταδυνάστευση του απλού λαού συνεχίζεται με τις μεγάλες τράπεζες και τις μεγάλες κερδοσκοπικές εταιρίες που με την καταχρηστική εξουσία τους, την αδάμαστη απληστία τους και με τη βοήθεια της κυβέρνησης έσυραν τη χώρα στο μνημόνιο όταν ξέσπασε η κρίση το 2008.
Για αυτούς τους ισχυρούς θύλακες εξουσίας, πάντα η τέχνη αποτελούσε και αποτελεί ένα μεγάλο φόβητρο καθώς, εκτός των άλλων, είναι φορέας νέων πρωτοποριακών ιδεών, αναπτύσσει τη δημιουργική ικανότητα και την προσωπική ελευθερία του ατόμου, όπως επίσης και την ικανότητά του για κριτικό στοχασμό. Ο σκηνοθέτης προτάσσει την τέχνη ως ισχυρή άμυνα έναντι του ολοκληρωτισμού, αναδεικνύοντας και καταξιώνοντας το πολιτιστικό κέντρο του Τζίμη Γκράλτον που ήταν μια δυνατή φωνή ενάντια στην κατάχρηση κάθε εξουσίας και συνάμα έκφραση της προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας και της ζωής γενικότερα.
Το Jimmy’s Hall πατάει πάνω στην προβληματική που ακολουθεί εδώ και χρόνια ο σκηνοθέτης, με τα ζητήματα της θεσμικής καταπίεσης, της ατομικής ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και τον ρόλο των τεχνών και της γνώσης στο μετασχηματισμό ενός καλύτερου αύριο να προεξέχουν, αλλά εκτός από τη θεματική του, τίποτα άλλο δεν προδίδει το νατουραλιστικό στιλ του σκηνοθέτη. Παρά τις ειλικρινείς προθέσεις, το μήνυμα που κοινωνείται παραδίδεται με έναν αδέξιο και ίσως αφελή τρόπο, ενώ η κάποιες φορές ασαφής αφήγηση και ο απλοϊκός διάχυτος συναισθηματισμός, αμβλύνουν τις αιχμές του περιεχομένου του και το μετατρέπουν σε ένα συμβατικό δράμα εποχής. Παρόλα αυτά είναι μια ενδιαφέρουσα και συνολικά καλή ταινία που βλέπεται.
Ύστερα από την απέλασή του το 1921 και μετά από μια δεκαετία στην Αμερική, ο Ιρλανδός πολιτικός ακτιβιστής Τζίμι Γκράλτον, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και επαναλειτουργεί την αίθουσα χορού στην οποία οι νέοι παρακολουθούσαν διάφορα μαθήματα, χόρευαν και επικοινωνούσαν γενικότερα. Όμως και πάλι το εγχείρημά του αυτό, θεωρείτε επικίνδυνο και έρχεται αντιμέτωπος με την εκκλησία και τους πολιτικούς, κινδυνεύοντας να χάσει τα πάντα.
Ένας από τους πιο σημαντικούς Άγγλους σκηνοθέτες ο Κεν Λόουτς, με πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές δημιουργίες στο ενεργητικό του, γνωστός για το ρεαλιστικό, νατουραλιστικό θα λέγαμε, σκηνοθετικό του στιλ και για τις προοδευτικές του πεποιθήσεις. Οι ταινίες του παρουσιάζουν πλήθος κοινωνικών ζητημάτων και κυρίως εστιάζουν στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των κοινωνικών θεσμών και την διαμορφωτική τους επιρροή στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της κινηματογραφικής του γραφής είναι το "Γη και Ελευθερία"(1995), "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι"(2006, Χρυσός Φοίνικας), "Το όνομά μου είναι Τζο"(1998), "Ψωμί και τριαντάφυλλα"(2000), Ladybird Ladybird(1994).
Το Jimmy's Hall είναι μια μυθοπλασία βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Τζίμι Γκράλτον, ενός Ιρλανδού ακτιβιστή που λίγο μετά το χρηματιστηριακό κραχ της Αμερικής επιστρέφει το 1930 στη χώρα του, ύστερα από δέκα χρόνια εξορίας. Στην προσπάθειά του να επαναλειτουργήσει την αίθουσα χορού που είχε ανοίξει πριν εξοριστεί, έρχεται σε αντιπαράθεση με το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο της κοινότητας και χωρίς δίκη απελαύνεται ξανά. Μέσα από την ιστορία του Γκράλτον, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει ένα δυσάρεστο κομμάτι της ιρλανδικής πολιτικής ιστορίας κατά τη δεκαετία του '30. Η Ιρλανδία είχε αφήσει πίσω της το αιματηρό παρελθόν των συγκρούσεων για την ανεξαρτησία της από την Μεγάλη Βρετανία (1919-1921) και τον εμφύλιο (1922-1923) και η συγκεντρωτική εξουσία της καθολικής εκκλησίας με την φονταμενταλιστική της προσέγγιση, θεωρούσε ως μόνο ενοποιητικό στοιχείο για τη χώρα την τυπολατρική εμμονή στην ιρλανδική παράδοση και την άρνηση κάθε ενδεχόμενης αλλαγής.
Ο Λόουτς ενθυμίζοντάς μας τον τότε αγώνα των φτωχών εναντίον των πλουσίων επισημαίνει, πως ο αγώνας αυτός εξακολουθεί μέχρι και σήμερα, αλλά αντί των μεγαλογαιοκτημόνων και της εκκλησίας, η καταδυνάστευση του απλού λαού συνεχίζεται με τις μεγάλες τράπεζες και τις μεγάλες κερδοσκοπικές εταιρίες που με την καταχρηστική εξουσία τους, την αδάμαστη απληστία τους και με τη βοήθεια της κυβέρνησης έσυραν τη χώρα στο μνημόνιο όταν ξέσπασε η κρίση το 2008.
Για αυτούς τους ισχυρούς θύλακες εξουσίας, πάντα η τέχνη αποτελούσε και αποτελεί ένα μεγάλο φόβητρο καθώς, εκτός των άλλων, είναι φορέας νέων πρωτοποριακών ιδεών, αναπτύσσει τη δημιουργική ικανότητα και την προσωπική ελευθερία του ατόμου, όπως επίσης και την ικανότητά του για κριτικό στοχασμό. Ο σκηνοθέτης προτάσσει την τέχνη ως ισχυρή άμυνα έναντι του ολοκληρωτισμού, αναδεικνύοντας και καταξιώνοντας το πολιτιστικό κέντρο του Τζίμη Γκράλτον που ήταν μια δυνατή φωνή ενάντια στην κατάχρηση κάθε εξουσίας και συνάμα έκφραση της προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας και της ζωής γενικότερα.
Το Jimmy’s Hall πατάει πάνω στην προβληματική που ακολουθεί εδώ και χρόνια ο σκηνοθέτης, με τα ζητήματα της θεσμικής καταπίεσης, της ατομικής ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και τον ρόλο των τεχνών και της γνώσης στο μετασχηματισμό ενός καλύτερου αύριο να προεξέχουν, αλλά εκτός από τη θεματική του, τίποτα άλλο δεν προδίδει το νατουραλιστικό στιλ του σκηνοθέτη. Παρά τις ειλικρινείς προθέσεις, το μήνυμα που κοινωνείται παραδίδεται με έναν αδέξιο και ίσως αφελή τρόπο, ενώ η κάποιες φορές ασαφής αφήγηση και ο απλοϊκός διάχυτος συναισθηματισμός, αμβλύνουν τις αιχμές του περιεχομένου του και το μετατρέπουν σε ένα συμβατικό δράμα εποχής. Παρόλα αυτά είναι μια ενδιαφέρουσα και συνολικά καλή ταινία που βλέπεται.
πηγή: myfilms-in.blogspot.gr
αν είσαι λάτρης του κινηματογράφου το My films-in είναι μια σελίδα που αξίζει να επισκεφθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου