Αμάρτημα του Παρελθόντος (Out Of The Past, 1947, Jacques Tourneur)
Ο δικός μας είναι ατσίδας. Κλασική περίπτωση private eye, κοινώς ιδιωτικός ντετέκτιβ, που έχουν δει τα μάτια του πράματα και θάματα. Σε κάθε καινούργια δουλειά που του αναθέτουν δεν κωλώνει πουθενά. Σου λέει με τι θα μπλέξω; Με εγκληματίες, δολοφόνους, καταχραστές, λαθρέμπορους; Ότι και να ΄ναι θα τα βγάλω πέρα, δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχω κάνει. Έτσι μπαίνει στην υπόθεση χαλαρός. Και αυτή τη φορά του σκάει η κεραμίδα! Ο διάβολος ο ίδιος με την μορφή της αρχετυπικής femme fatale και με όλα της τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. Δεν μπορείς να της αντισταθείς ερωτικά αλλά το ένστικτό σου λέει ότι θα έχεις μπλεξίματα. Αλλά συνεχίζεις. Δεμένος πάνω της την ακολουθείς σαν υπνωτισμένος κι ας έρχεται κάθε λίγο και λιγάκι η λογική σου να σου λέει φύγε. Αλλά εσύ τίποτα, όλα θα πάνε καλά, λες, και δώστου κι άλλο, λίγο ακόμα. Και η κατάληξη του στόρι η αναμενόμενη: ο φίλος μας καταλήγει ηττημένος, κατεστραμένος, διαλυμένος να αναρωτιέται: «τελικά πόσο μαλάκας μπορεί να ήμουνα;». Όλοι του το λέγανε. Οι φίλοι του, τα γεγονότα, ακόμα και ο ίδιος του ο εαυτός αλλά αυτός το βιολί του.
Η παραπάνω μανιέρα είναι εκείνη που πάντα έδινε να καλύτερα φιλμ νουάρ κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι που κι εδώ έδωσε αυτό το κολοσσιαίο δείγμα της χρυσής εποχής του είδους στις δεκαετίες του ΄40 και του ΄50. Τι κι αν το το Γεράκι Της Μάλτας (Maltese Falcon, 1941, σκην. John Huston) θεωρείται, και είναι, το αρχετυπικό και πρώτο χρονικά καθαρόαιμο νουάρ; Δεν πιάνει μία μπροστά στο Out Of The Past. Εδώ λοιπόν η femme fatale είναι η Jane Greer. Η οποία βασανίζει τον γίγαντα Robert Mitchum. Κι αν μια femme fatale κάνει τ΄αλατιού ολόκληρο Mitchum σκέψου τι μπορεί να κάνει σε άλλους κοινούς θνητούς σαν και του λόγου μας. Η οποία μάλιστα τον βασανίζει σε δυο φάσεις. Μια στο παρελθόν και, επειδή δεν τού ΄φτασε και δεν έβαλε μυαλό, ακόμα μια στο παρόν. Έτσι λοιπόν σκοτεινό το παρελθόν του Τζεφ, ζοφερό και καταστροφικό και το παρόν και το μέλλον του το οποίο βρωμάει από μακρυά κρεμάλα ή σφαίρα. Διπλή η μαλακία του Τζεφ λοιπόν που τι κι αν προσπάθησε να σβήσει το παρελθόν του και το εν λόγω διαβολοθύλυκο με μια πιο ήσυχη ζωή σαν βενζινάς και με μια καλή κοπελίτσα που θέλει να την παντρευτεί και να ξεφύγει απ’ όλα αυτά. Η κατάληξη έχει ειπωθεί ξανά και ξανά. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης και πάει λέγοντας. Την τριάδα συμπληρώνει ο επίσης τιτάνας Κερκ Ντάγκλας που είναι ο εγκέφαλος της όλης ιστορίας. Και βέβαια πάνω απ’ όλους ο μάστορας Jacques Tourneur που εδώ αφήνει για λίγο τον κινηματογραφικό τρόμο ο οποίος τον καθιέρωσε με τα Cat Ρeople και Ι Walked with a Ζombie του 1942 και ΄43 αντίστοιχα.
Ένα μόνο ψεγάδι μπορώ να βρω στη συγκεκριμένη ταινία αλλά είναι λεπτομέρεια. Το ότι δε διατήρησε τον αρχικό, εκπληκτικό τίτλο του μυθιστορήματος του Geoffrey Homes στο οποίο βασίστηκε: Build My Gallows High του 1946.
Θανάσης Ζελιαναίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου