Σκηνοθεσία/Σενάριο: Zaza Urushadze
Το «Tangerines», όπως είναι ο αγγλόφωνος τίτλος του, είναι μια καθαρά αντιπολεμική ταινία, επίκαιρη όσο ποτέ, που έφερε μάλιστα για πρώτη φορά την Εσθονία υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Φθινόπωρο, δεκαετία του 1990. Σε ένα χωριό της Εσθονίας στην Αμπχαζία. Ο πόλεμος της Αμπχαζίας στη Γεωργία έχει ξεσπάσει. Δύο χωρικοί, ένας γέρος ο Ivo και ο γείτονάς του ο Markus είναι οι μόνοι που δεν έφυγαν.Ο Markus θέλει να μαζέψει τα μανταρίνια από την φυτεία του, αν και ο Ivo είναι αντίθετος στο να το κάνουν στη διάρκεια του πολέμου. Καθώς ο πόλεμος ξεσπάει μπροστά στα μάτια τους,ο Ivo βρίσκει έναν επιζώντα πληγωμένο Καυκάσιο τον Akhmed στο πεδίο της μάχης. Παρά τον κίνδυνο ο Ivo τον παίρνει στο σπίτι του. Όταν ο Markus πάει να θάψει τους νεκρούς Γεωργιανούς, βρίσκει ακόμα έναν επιζώντα. Οι δύο εχθροί πρέπει τώρα να επιλύσουν το δικό τους πόλεμο κάτω από τη στέγη τους με εχθρούς και από τις δύο πλευρές.
Τι πιο όμορφο για ένα φιλμικό κείμενο, να σου περνάει ακριβώς αυτό που θέλει, με λιτότητα και απλότητα, χωρίς "σαλιαρισμούς" και αχρείαστες ωραιοποιήσεις? Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε προβληματισμό για την απανθρωπιά που απαιτούν και δημιουργούν οι πολεμικές συνθήκες και συγκίνηση του να βλέπεις πως κάπου-κάποιος αντιστέκεται μπροστά στην αισχρότητα του πολέμου. Μάλλον σκέφτεστε "Αυτό το έχουμε δει πολλάκις στη μεγάλη οθόνη". Και όντως ισχύει. Αλλά τα "Μανταρίνια", καταφέρνουν να σε μαγνητίσουν με την απλότητά τους, που ξεχνάς την ίσως μη πρωτότυπη ιστορία τους, και τα παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον.
Η κάμερα και το σενάριο του Zaza Urushadze, μαζί με τους πρωταγωνιστές του (που δίνουν εξαιρετικές και ουμανιστικότατες ερμηνείες), είναι τοποθετημένοι σε μέρη μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού: το σπίτι του γέρου-σοφού Ivo, που είναι μικρό σε χωρητικότητα αλλά τεράστιο σε φιλοξενία και ανθρωπιά και έχει τους δικούς του κανόνες, τα λασπωμένα από την ασταμάτητη βροχή δρομάκια γύρω από το σπίτι, τα χωράφια με τις "πρωταγωνιστικές" μανταρινιές. Kαι καναδυό ακόμη τοποθεσίες. Αυτό είναι όλο και όλο το στήσιμο της ταινίας. Μέσα σε αυτή την "φτωχογειτονιά" όμως, υπάρχουν πλούσιες ερμηνείες, καλοστημένοι χαρακτήρες και ένα σενάριο που παρά τα ελάχιστα κλισέ που εμφανίζει, κερδίζει σε αληθοφάνεια και αγωνία.
Δεν σε απασχολούν οι "αντιαισθητικές" λασπωμένες γαλότσες και η συνεχώς γκρίζα ατμόσφαιρα, γιατί βλέπεις αυτό τον τόσο καλοσυνάτο παππού να φροντίζει τους δύο παντελώς ξένους άντρες λες και είναι οι γιοι του, τη στιγμή που πολύ πιθανόν να βάζει σε κίνδυνο την ίδια του ζωή.
Παρασκευή Γιουβανάκη
πηγή: film-c.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου