Είναι ο μόνος που τη συγχώρεσε. Γιατί δεν ήταν εκεί. Δεν τον πλήγωσε, δεν τον ξέχασε, δεν τον άφησε. Για εκείνον όλα είναι ιστορίες. Ιστορίες που του διηγείται προσθέτοντας εύθυμους τόνους.
Μόνο κοιτάει. Με ενδιαφέρον. Ή, ίσως, και με πλήξη ενίοτε. Αλλά είναι λέξεις δικές της, φράσεις δικές της, σκέψεις δικές της. Άρα είναι όμορφες.
Και εκείνη μιλάει με τύψεις να ελλοχεύουν. Τύψεις που εξατμίζονται, γιατί δε βρίσκουν ανταπόκριση στο πρόσωπο του
Το παρελθόν δεν έχει σημασία. Κι αν είναι αυτό ο έρωτας; Μια επανεκκίνηση; Μια ευκαιρία να τα επαναλάβεις όλα απ’την αρχή και να τα κάνεις σωστά; Που δε θα τα κάνεις. Αλλά στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου καθρεφτίζεται η ευκαιρία της λύτρωσης. Και πως να μην ξαποστάσεις κάτω απ'τη σκιά της λήθης;
Εγωιστικό;
missA insanE
fragmentsofentropy.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου