Meryl rocks

Ricki and the Flash, (2015) σκηνοθέτης Jonathan Demme (The Silence of the Lambs, Philadelphia)
με τους Meryl Streep, Kevin Kline, Mamie Gummer, Audra McDonald, Rick Springfield

Μια ταινία που δεν ήταν στις επιλογές μου, την είδα χάριν της παρέας, που είχε όμως υλικό για περαιτέρω σκέψεις.
Η Ricki του τίτλου, μια δευτεροκλασσάτη ροκ τραγουδίστρια κοντά στα εξήντα, εμφανίζεται, με το συγκρότημά της Flash, σε κάποιο μπαρ στην Καλιφόρνια. Κάνει δεύτερη δουλειά και τα φέρνει βόλτα δύσκολα. Μετά από τηλεφώνημα του πρώην συζύγου επιστρέφει στην Ινδιανάπολη, για να συμπαρασταθεί στην κόρη της που περνάει μια προσωπική κρίση. Εκεί μαθαίνουμε, ότι έχει, από χρόνια, εγκαταλείψει μεγαλοαστό σύζυγο και τα τρία τους παιδιά, μεγάλα τώρα πλέον, για να κυνηγήσει το όνειρό της να γίνει ροκ σταρ και με τους οποίους εδώ και χρόνια έχει ελάχιστη επαφή. Την θέση της, στο τέλειο σπίτι, έχει πάρει η, έγχρωμη, δεύτερη σύζυγος που, στον αντίποδα της Ricky, είναι η τέλεια μητριά, σύζυγος, νοικοκυρά. Η συνάντηση με όλους δύσκολη, τα κατηγορώ πλανώνται στον αέρα, η απόρριψη παρούσα, οι ενοχές καιροφυλακτούν. Η Ricki μοιάζει περιθωριακή, παράταιρη σε αυτό το καθώς πρέπει περιβάλλον. Βλέπει την κόρη της διαλυμένη και θέλει να κάνει κάτι γι αυτό. Με τον δικό της τρόπο. Ξέρει τα λάθη της, έχει μάθει να ζει με αυτά. Γι' αυτήν η μουσική είναι στάση ζωής, το ροκ είναι ο δικός της τρόπος να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Τόσο ο σκηνοθέτης όσο και η γνωστή και βραβευμένη με οσκαρ για το Juno (μια χαμηλού κόστους, νεανική ταινία με πολλή φρεσκάδα) σεναριογράφος Diablo Cody δεν φαίνεται να βλέπουν τα πράγματα σχηματικά άσπρο-μαύρο, οι άνθρωποι είναι σύνθετοι και η Αμερική αχανής. Συνυπάρχουν το μπαρ, που τραγουδάει το συγκρότημα,με τους θαμώνες του, στα όρια του περιθωριακού και η πολιτικώς ορθή μεγαλοαστική κοινωνία. Στον χαρακτήρα της Ricki συνυπάρχουν η αντισυμβατικότητα, τα λάθη του παρελθόντος, η απώλεια του αδελφού στο Βιετνάμ, η ψήφος στον Μπους, το σχολιάκι για τον Ομπάμα και η δυσκολία να καταλάβει τον έναν από τους γιούς της όταν, αυτός της γνωστοποιεί ότι είναι γκέι. Το έργο δεν αποφεύγει πάντα τις γνωστές αμερικάνικες “ευκολίες”, δεν είναι μια μεγάλη ταινία, αλλά θέτει σίγουρα ενδιαφέροντα θέματα. 

Ελένη Γαλανοπούλου