Τα καλοκαίρια οι άνθρωποι πως μπορούν να είναι μόνοι; Να περνά η πανσέληνος σκαρφαλωμένη πίσω από το βουνό του νησιού και να την βλέπουν μόνοι τους; Να αμφιταλαντεύονται την (σχεδόν εκβιαστικά) αισιόδοξη εποχή του χρόνου ανάμεσα στη μοναξιά μιας δήθεν επιθυμίας για περίσσια αχρείαστη ελευθερία. Προτιμώ να παίζω με την αγάπη και τον έρωτα. Σαν εκείνες τις μπάλες τις μεταλλικές τις κούφιες με τα κλαράκια τα φετιχιστικά, τα κινέζικα που έχουν ένα μικρό σβώλο στο κέντρο τους και φτιάχνουν ηρεμία καθώς τις γυρνάς στα δάχτυλα σου. Έρωτας, αγάπη, γκουπ, γλουπ, γκουπ.
Βέρα J. Φραντζή
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου