Τη φιγούρα σου, όχι αυτό που είσαι.
Το είδωλό σου, όχι το υλικό σου..
Μαντεύω μόνο το μετάξι σου, συνθέτοντας τις στιγμές ξανά και ξανά
με την αφοσίωση παιδιού που αρχίζει το πρώτο του παζλ.
Μα η εικόνα δε σχηματίζεται.
Τις καλές μέρες λείπει μόνο ένα κομμάτι, μπορώ να ξαναπροσπαθήσω αύριο..
Άλλες όμως αυτά που έχω δε φτάνουν.
Είναι λάθος, όλα λάθος κομμάτια από διαφορετικές εικόνες, αντιφατικά μεταξύ τους.
Δεν καταφέρνω να τα ταιριάξω, κανένα δεν κολλάει με το άλλο.
Εκείνες τις νύχτες, ξέρεις, εκείνες που σέρνονται αργά
(υποψιάζεσαι άραγε αυτές τις νύχτες?)
σκέφτομαι ότι με κορόιδεψες.
Δεν είναι ότι δεν μπορώ να δω την εικόνα.
Αυτή είναι η εικόνα.
Φτιαγμένη για μένα, απ' ότι επιτρέπεις να δω.
Βλέπω αυτό που θέλεις,
σκέφτομαι ότι θέλεις να σκεφτώ,
αυτή είναι η εικόνα.
Ασύνδετη, μισή, ελλιπής.
Αλλά το παιδί μέσα μου δεν μπορεί ν' απογοητευτεί
Δεν μπορεί, δεν ξέρει πως να τα παρατήσει
και να ναι συνάμα κι ο εαυτός του.
Αυτή είναι η εικόνα.
Το δικό μου παζλ.
Και το σκεπάζω με απέραντη τρυφερότητα.
Του επιτρέπω να είναι ο εαυτός του, όποιος και να ναι.
Jazzmine @ Kitchen Bar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου