Οι νύχτες εκείνες που ξεδιπλώνονται αργά σα χορογραφία
και γεμίζουν το χώρο με κινήσεις-σκιές.
Οι ανιστόρητες ιστορίες ξεπροβάλλουν απ τις γωνιές αναζητώντας τη στιγμή που θα ειπωθούν.
Όπως οι κρυφοί εραστές που ζουν για την ώρα της συνάντησης.
Κι ας είναι μια φευγαλέα στιγμή μέσα στο απρόσωπο πλήθος.
Ένα βλέμμα που εκμηδενίζει την απόσταση, μια ψιθυριστή χειραψία, δυο τυχαίες παράλληλες γραμμές μ'ενα τραπέζι από φορμάικα ανάμεσα τους.
Που πάνε οι ιστορίες όταν γίνονται σιωπή?
Τι απομένει απ τους εραστές όταν μαζεύεται το σκοτάδι στις Άκρες?
Σε τι μεταμορφώνονται όλα τα ξεκινήματα?
Ίσως γίνονται όλα ένα υφαντό πλεγμένο από έρωτα, αλμύρα, φως, νότες, σκέψεις, απουσία, όνειρα, ουράνια τόξα κι αναμονή, ένα πελώριο πολύχρωμο χαλί να σκεπάζει από άκρη σ' άκρη το απέραντο Σύμπαν..
Θ' ακολουθούσα τα αραβουργήματα σπείρα-σπείρα για να σε βρω.
Ίσως αλλάζουμε τόπο η μορφή ή και τα δυο, μα το κομμάτι μέσα μας που κάποτε προσπέρασε το Θεό, συνεχίζει να εκπέμπει ρυθμικά το τραγούδι του στις ψηλότερες εκείνες νότες που το αυτί δεν μπορεί ν ακούσει, αλλά η καρδιά αναγνωρίζει τυφλά απ τη στιγμή της Δημιουργίας.
Θ' άκουγα τον ήχο όπως κάνω και τώρα, αφουγκραζόμενη τη σιωπή.
Θ' ακολουθούσα τους κραδασμούς χτύπο-χτύπο για να σε βρω.
Θα σ' έβρισκα άραγε?
Σε κείνο τον τόπο λίγη σημασία θα είχε.
Θα μπορούσες όμως να ξεκουραστείς ήσυχος,
με την απέραντη ασφάλεια πως κάποιος
σε αναζητά,
αιώνια.
Jazzmine walks.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου