Ο Παράδεισος το ίδιο.
Θυμάμαι το πρόσωπό σου λες και ήταν το πρώτο χαμόγελο του κόσμου. Τα μαύρα σου μαλλιά (ή μήπως ήταν ξανθά τότε;) απλωμένα στο μαξιλάρι, τα σεντόνια λουσμένα στον ιδρώτα μας, τη μουσική του Van Morrison να γλιστρά ανάμεσά μας. Όλη η νύχτα, όλες οι αλήθειες. Θησαυροί κρυμμένοι στο κορμί σου κι εγώ να ψάχνω. Δεν ήξερα να αγαπώ ακόμη, μόνο να ποθώ.
Γιατί δεν στα είπα όλα αυτά νωρίτερα;
Εννοώ πριν εξαντλήσω τα περιθώρια της υπομονής σου, πριν γίνεις μια σιλουέτα που εξαφανίζεται στο νυσταγμένο ορίζοντα της νύχτας.
Γιατί στα γράφω τώρα που η απουσία σου μοιάζει τόσο με θάνατο;
Ο έρωτας, αυτός ο βραχύβιος δαίμονας, δεν εξαγνίζει. Φέρνει απλώς τον εγωισμό στην επιφάνεια για να μας δείξει ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτόν.
Να ζήσουμε χωρίς ποιον;
Ακούω την ανάμνησή σου να απορεί.
Τον έρωτα ή τον εγωισμό;
Αυτή ακριβώς είναι η επιλογή που έχουμε.
Τίποτα δεν έχει χαθεί σ’ αυτό το γλυκό σύμπαν. Είναι απλώς κάπου αλλού. Αυτό που λησμονήσαμε μπορούμε να το θυμηθούμε. Αυτά που χάσαμε να τα ξαναβρούμε.
Αυτό ισχύει για τα κλειδιά μας, τους φίλους μας, τα κουτάβια που γέρασαν χουχουλιασμένα στα πόδια μας καθώς εμείς διαβάζαμε εκείνο το σημαντικό βιβλίο που θα άλλαζε τη ζωή μας.
Τα βιβλία δεν μας βοηθούν να ζήσουμε, θα μας βοηθήσουν να πεθάνουμε. Ήσυχοι.
Ως τότε πάω στην παραλία να διαβάσω τα βότσαλα, τα κύματα.
Θα σταθώ στην ίσαλο γραμμή, να γεμίσει το πρόσωπό μου ήλιο και δάκρυα.
Θα μελετήσω τον ορίζοντα.
Ως εκεί στο πιο μακρινό του σημείο που με περιμένει η Ίρμα, ίσως ένα sms από σένα που γράφει «Γύρνα πίσω» και το μυστηριώδες αύριο.
Γιώργος Τρίκερι
for Jazzmine, the ultimate woman as far as I΄m concerned. she never allowed suffering to enter my life, not even for a second, the past twenty years. Thank you, Love!
δημοσιεύτηκε στο eyelands.gr με το ψευδώνυμο Γιάννης Λιάτσικας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου