«Το οτι θα σε έβλεπα μετά απο 10 χρόνια να διασχίζεις τον δρόμο διαβάζοντας εφημερίδα ντυμένος σαν Γάλλος μπουρζουας ποιητής λιγο πριν το Μαη του 68 δεν θα το πίστευα ποτέ»
Γυρίζοντας το κεφάλι μου έρχομαι αντιμέτωπος με την Νάντια.Ένα απο τα αγρίμια της πλατείας των εξαρχείων που πετροβολούσαμε μαζί το αστυνομικό τμήμα στην Καλλιδρομίου όταν δεν είχαμε τι να κάνουμε.
Φορούσε ένα υπέροχο γκρί ταγιέρ,ταξικό θα τολμούσα να χαρακτηρίσω,είχε τα μαλλιά της πιασμένα ψηλά έτσι ώστε να τονίζονται οι υπέροχες γωνίες του προσώπου της και μια βιτρίνα απο κόκκινο κοκκάλινο σκελετό για τα καστανά μάτια της.
«Κι εσύ δεν πας πίσω σούγκαρ.....»είπα «Φαίνεσαι σαν ένα πρώτης τάξεως μεσο-αστικό γκομενάκι» Τύλιξα το χέρι μου γύρω απο την μέση της και την έσφιξα πάνω μου. «Πώς και απο τα μέρη μας» ρώτησε σχεδόν ταυτόχρονα με ένα πνιχτό φιλί στο μάγουλο μου.
«’Εψαχνα Τα Νεα.....Εσυ;»
«Γυρνάω απο την δουλειά........θα πιούμε ένα ποτάκι...ε;» είπε ναζιάρικα... «Μου το χρωστάς εδώ και μια δεκαετία»
«Αν είναι να ξεμπερδεύω με αυτό το χρέος μια και καλή........λετς ντου ιτ»
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και βάλαμε πλώρη για ένα απο τα παλιά μας στέκια.Στο δρόμο ανταλλάξαμε πληροφορίες και νέα για εμάς και τους φίλους μας.Μου είπε οτι δουλεύει σε μία ναυτιλιακή και εγώ της είπα οτι δουλεύω στην τηλεόραση.Αναλωθήκαμε για τουλάχιστον 5 λέπτα στο να βρίζουμε τους εαυτούς μας για το πόσο πουλημένα τομάρια είμαστε που συμβιβαστήκαμε με το σύστημα,του οποιου είμασταν ολέθριοι πολέμιοι καθ’όλη την διάρκεια της πρώιμης νεότητας μας.Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο της.Έπρεπε οπωσδήποτε να στείλει ένα mail.Πάλεψε λίγο με i-phone της αλλά δεν τα κατάφερε.
«Το γαμημένο i-phone δεν υποστηρίζει word» ......είπε.Γέλασα καθώς θυμήθηκα την Ναντια 15 χρονια πρίν να παραπόνιεται γιατί οι πέτρες που πετάγαμε στους μπατσους δεν ήταν τόσο μυτερές ώστε να τρυπάνε τα κράνη τους.
Όσο μεγαλώνουμε τα προβλήματα μας αλλάζουν σκέφτηκα.
«Πρέπει να σταματήσουμε οπωσδήποτε σε ένα ιντερνετ καφέ να στείλω ενα mail»..μου ανακοίνωσε.
«Νο προμπλεμ» απάντησα και χαμογέλασα.
Μπαίνοντας στο ιντερνετ καφε ήμουν σίγουρος οτι απογοητεύσαμε όλους τους 16άρηδες που ήταν εκεί και έπαιζαν δικτυακούς πόλεμους και μάχες.Βλέποντας ένα thirty something ζευγάρι να μπαίνει μέσα,ντυμένους σχετικά καλά,για βραδυνή έξοδο σίγουρα θα άρχισαν να πιστεύον οτι μεγαλώνοντας η ζωή τους δεν θα είχε και μεγάλη εξέλιξη.Θα ερχόντουσαν σε ιντερνετ καφε για να διασκεδάσουν και μετά τα 30 τους.Απλά θα ήταν καλύτερα ντυμένοι.Όση ώρα η Νάντια έστελνε το mail ανάλωνα τις σκέψεις μου στο κατα πόσο αυτό το ενδεχόμενο ειναι πιθανό και αν είναι καλό ή κακό τελικά.
Δεν χρειάστηκε πολύώρα να κάνει την δουλειά της.Σε λιγότερο απο 1 ώρα βρισκόμασταν στο μπαρ και είχαμε ήδη πιεί την πρώτη γύρα Jameson.Δίπλα μας καθόντουσαν πέντε εξη γυναίκες,κορίτσια μάλλον γύρω στα 25.Στην προσπάθεια μας να μοιραστούμε τον χώρο πιάναμε κουβέντα που και που.
Μετά απο 4 ποτά είχαμε αναλύσει σχεδόν τα πάντα που είχαν συμβει ολα αυτά τα χρόνια που είχα να συναντήσω την Νάντια.Εξομολογηθήκαμε ακόμα και τον αμοιβαίο μας έρωτα.Χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες θα τολμούσα να πώ .....μόνο ένα φιλί στο στόμα και μια μεγάλη αγκαλιά ‘ηταν αρκετά.Το ξεπεράσαμε.Ανώδυνα.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά,η πιο όμορφη απο τις κοπελίτσες που κάθονταν δίπλα μας και μας είχε συστηθεί ως Τζένυ μας διέκοψε κρατώντας ένα πιατάκι με τούρτα.
«’Εχω τα γενέθλια μου σήμερα..»... μας είπε
«Να τα εκατοστήσεις γλυκιά μου......»της είπε η Νάντια με τον κλασσικό γυναικείο τσιριχτό και ταυτόχρονα γλυκο τόνο.Την αγκάλιασε ...την φίλησε....και συνέχισε... «Τα πόσα κλείνεις;»
«Τα 22» απάντησε η Τζένη
Κοιταχτήκαμε με την Νάντια σαν να προσπαθουσαμε να δουμε ξανά τους εαυτούς μας στα 22.Αλλά είχε πολύ σκόνη και καπνό εκει πίσω και δεν τα κατάφεραμε. «Να σας φέρω άλλο ένα κομμάτι» είπε η μικρή. «Όχι είπε η Νάντια.....θα φάμε απο το ίδιο».... «’Ενα κουτάλι;»...ξαναρώτησε .... «Όχι μωρέ θα χρησιμοποιήσουμε το ίδιο» είπε η Νάντια με τρόπο λίγο κτητικό.
«Να τα εκατοστήσεις» είπα κι έγω και ένιωσα τους κυνόδοντες μου να ξεπροβάλλουν απο το στόμα.Λίγο η ομορφιά της μικρής,λίγο η νεανική της ενέργεια και λίγο η μεγάλη ποσότητα του αλκοολ στο αίμα μου,με μεταμορφώναν σιγά σιγα σε βαμπίρ έτοιμο να την κατασπαράξει.
Απο εκείνο το σημείο και μετά η Νάντια πέρασε σε δεύτερο πλάνο.Η Τζένυ σε πρώτο.Περάσαμε όλο το υπόλοιπο της βραδιάς δίπλα δίπλα .Εγώ σκυμμένος στο αυτί της να της λέω διάφορα αποφθέγματα που μου επέτρεπε η εμπειρία μου απο την ζωή, και αυτή άλλοτε να γελάει και άλλοτε να με κοιτάει με το βλέμμα του παιδιού που εντυπωσιάζεται απο την γνώση που του μεταδίδει ένας δάσκαλος.
Ήπιαμε κάμποσα σφηνάκια ιρλανδέζικο ουίσκυ.Της εξήγησα γιατί έπινα πάντα ιρλανδέζικο ουίσκυ.Γιατί είναι διυλισμένο τρείς φορές.Μία για το αλκοολ.Μια για την γεύση.Και μία για την επανάσταση.Γέλασε πολύ.
«’Ολο το βράδυ έχω την εντύπωση οτι κρύβεις ένα πολύ μεγάλο μυστικό»..μου είπε σοβαρά κάποια στιγμή
Τότε ακριβώς ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του suspicious minds του Ελβις.Πάντα ο βασιλιάς ήταν μεγάλη έμπνευση για εμένα.
«Λοιπόν με κατάλαβες.»...είπα δήθεν απογοητευμένος «Πρόσεξε όμως γιατί αυτό που θα σου πώ δεν πρέπει να διαρρεύσει για κανένα λόγο γιατί θα μπούμε όλοι σε μεγάλους μπελάδες»
«Τάφος» απάντησε
Παίρνοντας ύφος χιλίων καρδιναλίων έσκυψα στο αυτί και της ψιθύρισα: «Είμαι ο Ελβις Πρίσλευ!!!»
Έκανε μεγαλη προσπάθεια να σταθεί στα πόδια της απο τα γέλια.Έγω της έκλεισα το μάτι ......και ανέβηκα στην μπάρα.Άρχισα να χορεύω κοπιάρωντας την κίνηση του βασιλιά με τους γοφούς.Τα κοριτσάκια απο κάτω τράβαγαν βίντεο με τα κινητά τους.
Αυτή ήταν ακριβώς η στιγμή που είχα σηκωσει τα σκεπάσματα του κρεβατιού μου και είχα βάλει την 22χρονη Τζένυ απο κάτω.Στην πραγματικότητα αυτό έγινε λίγη ώρα μετά.Αλλά μετά απο εκείνη την στιγμή ήμουνα σίγουρος οτι η μικρή Τζένη θα κοιμόταν μαζί μου εκείνο το βράδυ.
Δεν θυμάμαι και πολλές λεπτομέρειες απο το τί έγινε μετά.Κάποια στιγμή η Νάντια που εντωμεταξύ είχε πιάσει συζήτηση με τις φίλες της μικρής μου ανακοίνωσε οτι φεύγει.Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ‘ηταν τσαντισμένη.Πρόσφέρθηκα να την πάω σπίτι και μου είπε οτι θα πάρει ταξί.
«Πηγαίνε την μικρή....».μου ψιθύρισε «...δώρο για τα γενέθλια της.» Πνιχτό φιλί στο μάγουλο
«Θα σε πάρω τηλέφωνο» είπε και έφυγε.....
Το Κυριακάτικο πρωινό με βρήκε να κοιμάμαι αγκαλιά με την Τζένυ.Σηκώθηκα προσπαθώντας να μην την ξυπνήσω και έφτιαξα καφέ.Έβαλα δυο κούπες και έμεινα λίγο να την χαζεύω που κοιμόταν.
Κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια της.Με κοίταξε μισοκοιμισμένη.
«Καφέ;» ...είπα χαμογελώντας καθώς της πρότεινα το χέρι μου με την κούπα.
Ανασηκώθηκε στο κρεββάτι και πήρε την κούπα.
«Ήταν τα καλύτερα μου γενέθλια»είπε
«Στάματα να μας κοροιδεύεις....»..είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου.. «κανένας δεν είναι ποτέ χαρουμενος όταν γίνεται 22.
Είναι πολύ σκατοκατάσταση να είσαι 22»
Με κοίταξε με απορία Την πήρα αγκαλιά και για τις επόμενες τρείς ώρες της εξηγούσα πόσο fucked up situation είναι το να είσαι 22.
Είμαι σίγουρος οτι δεν το κατάλαβε.....κάποια στιγμή όμως θα το καταλάβει μόνη της.Ήταν ένα υπέροχο κυριακάτικο μεσημέρι που δεν προμήνυε για κανένα λόγο τον όλεθρο που θα ερχόταν εκείνο το βράδυ.ΧΑΣΑΜΕ 6-0 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΑΒΡΟΥΣ!!!!Δύσκολη πρώτη μέρα για τα 22 σου Τζενακι!!!
ΥΓ. Μπορω να πω οτι σε αυτο το κείμενο έχω εξελιχθεί αρκετά.Δεν χρησιμοποίησα ούτε μια φορά την πρόταση «δεκαετία του 90»!!!
Commandante Horhito
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου