Yo no se manana

   Στη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής χρησιμοποιούσα τα λεωφορεία για να πηγαίνω στη σχολή και να παρακολούθω τα μαθήματα. Στην Ακαδημίας έκανε πιάτσα μια ζητιάνα που έμπαινε μέσα στα λεωφορεία και ζητούσε ελεημοσύνη γιατί όπως έλεγε "είχε τα νεύρα της από 8 χρονών".
Γελούσα κάθε φορά που εκφωνούσε τον λόγο της.Τα φοιτητικά μου χρόνια πέρασαν εδω και πολύ καιρό και τώρα μόλις αναλογιζομαι πώς η ζητιάνα κι εγώ είχαμε κάτι κοινό. Μόνο που εγώ τα νεύρα μου
δεν τα έχω από 8 χρονών. Τα έχω απο πάντα.
Το πρώτο μου "ουα" σίγουρα θα φόβισε τον γιατρό, θα ήταν τρομαχτικό. Πάντα ήμουν ένα κοριτσάκι  γεμάτο άγχος.  Όχι για σοβαρά ζητήματα όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά για θέματα που δεν θα έπρεπε καν να περνάν απο το μυαλό μου.
   Πάντα λογική, πάντα μετρημένη. Φοβόμουν να ξεφύγω από τα καθιερωμένα, απο το πρόγραμμα. Στρατιωτάκι, υπεύθυνη, πειθαρχημένη. Ενοχική σε βαθμό κακουργήματος, μπορούσα να μείνω ξά γρυπνη ολόκληρη νύχτα στη πιθανότητα να έχω πληγώσει κάποιον με τα λόγια που είπα.
  Καθημερινό μου βάσανο ο φόβος για το αύριο! Τι θα κάνω αύριο, τι μεθαύριο, που θα πάω τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι! Ένας συνεχής κύκλος άγχους, αγωνίας, φόβου να επαναλαμβάνεται μέρα με τη μέρα.
   Ώσπου μια μέρα ένα αληθινό πρόβλημα εμφανίστηκε στη ζωή μου. Ένα πρόβλημα υγείας πολύ πολύ κοντινού μου ανθρώπου. Εκεί τα χρειάστηκα, ο ουρανός σκοτείνιασε, το μυαλό μου θόλωσε, η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε. Μετάνιωσα πικρά για όλες τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια που πήγαν χαμένα αγωνιόντας για το τίποτα. Έκλαψα, προσευχήθηκα και παρακάλεσα τον Θεό να κάνει καλά το συγγενικό μου πρόσωπο και εγώ θα άλλαζα. Θα σταματούσα να είμαι μίζερη, αρνητική, γκρινιάρα, απαισιόδοξη. 
   Κράτησα την υπόσχεση μου αλλά επειδή η αρνητική διάθεση είναι μια συνήθεια που γίνεται λατρεία απευθύνομαι σε σας. Σας παροτρύνω να μην ακολουθήσετε το παράδειγμα μου.
   Μην δώσετε ελεημοσύνη στην ζητιάνα που κρύβουμε μέσα μας και έχει τα νεύρα της από 8 χρονών. Προσπαθήστε να ζείτε το τώρα. 
   Seize the day. Εκμεταλλευτείτε την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό που περνάει γιατί είναι μοναδικό και δεν επαναλαμβάνεται. Επειδή έχουμε Απόκριες σας αφιερώνω αυτό το τραγουδάκι, να σας υπενθυμίσει πως δεν ξέρουμε τι θα φέρει το αύριο. Ας αφήσουμε το άγχος, ας ζήσουμε το σήμερα με κάθε κομμάτι της ψυχής μας, με κάθε κύτταρο του κορμιού μας!

Mabel. 
http://www.youtube.com/watch?v=7QW--gGbDSI