Χωρίς αρχή και τέλος

... κάπως έτσι είναι οι ζωές μας
Ξεκινάμε ως συνουσία, γινόμαστε υπερηχογράφημα , κλαίμε στα βαφτίσια μας , ερωτευόμαστε τη δασκάλα μας, τη γειτόνισσα, μια σταρ του σινεμά, μια άγνωστη στο λεωφορείο, στο μπαρ, στο σούπερ μάρκετ. Tη γεμίζουμε υποσχέσεις, της αφιερώνουμε τραγούδια, της στέλνουμε sms γεμάτα έρωτα, κλεμμένους στιχους, υπονοούμενα ... χωρίς αρχή και τέλος.
Διαβάζουμε βιβλία, παίζουμε ρόλους, συλλέγουμε εμπειρίες, αναμνήσεις, φιλίες, ταξίδια, ιδεολογίες ... χωρίς αρχή και τέλος.
Αναζητούμε το νόημα της ζωής στα γυμναστήρια, σε εξωτικές θρησκείες, στο γήπεδο τη Κυριακή κι οι γάτες της γειτονιάς μας βλέπουν να γυρίζουμε σπίτι ξημερώματα και γελάνε με τα χάλια μας.

Πήγαμε στην Αράχωβα, μπήκαμε στο facebook, κάναμε γιόγκα, επενδύσαμε σε δομημένα (ή ήταν γαμημένα, δεν θυμάμαι πια) ομόλογα, φορέσαμε μποξεράκια διάσημων μόδιστρων, ήπιαμε cabernet sauvignon, φάγαμε σούσι, γνωρίσαμε top models, χορέψαμε latin κι η ύπαρξη μας παραμένει ένα ερωτηματικό ... χωρίς αρχή και τέλος.
Μετά ήρθες εσύ, απρόσκλητη, μ΄ όλο το κέφι του κόσμου στα δυό σου μάτια. Τα λόγια σου ποτισμένα με γέλιο μου χάρισαν ομόρφωση και γλυκόφως. Σαν μια θάλασσα πλυμμύρισες τον χώρο και τον χρόνο μ΄ ανείπωτη χαρά ... χωρίς αρχή και τέλος.
Ευτυχώς που δεν είχα προλάβει να γίνω κυνικός.

Γιώργος Τρίκερι.