"μανούλα μας αγαπάς....;", ακούω μια φωνή να μου λέει....
ήταν της κόρης μου, 4 ετών....
ξαφνιάστηκα....αφήνω τον καφέ κάτω και της λέω....
"έλα, εδώ...τι ερώτηση είναι αυτή; φυσικά και σας αγαπάω...σας λατρεύω και τις δυό σας...είστε όλη μου η ζωή!!"
"το ξέρω μανούλα μου, μου λέει..."
"μπααα..;; και πως το ξέρεις...;" τη ρωτάω....
"το ξεεερωωω...", μου λέει όλο νάζι.....
"είσαι εδώ...μαζί μας...δεν μας αφήνεις...μας παίρνεις παντού μαζί σου...μας παίζεις...μας βάζεις την μουσική που σ' αρέσει και χορεύουμε....το καλοκαίρι, μας πας κάθε μέρα στη θάλασσα κι ας είσαι κουρασμένη....μας έχεις κάθε μέρα φαγητό κι ας μην το τρώμε...μας αφήνεις να τρώμε στο κρεββάτι κι ας το λερώνουμε...κοιμάσαι μαζί μας γιατί έτσι θέλουμε, κι αφήνεις τον μπαμπά να κοιμάται μόνος του για μας...."
την αγκάλιασα και σκέφτηκα...πόσο απλή είναι η αγάπη στα μάτια ενός παιδιού...και πόσο τυχερή είμαι που είμαι μανούλα....!!!
Ροζαλία Αγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου