SOULPIE

Είχα τόσο καιρό να σε δω που για μια στιγμή δε σε γνώρισα.

Είχες αλλάξει τα μαλλιά σου και φαινόσουν φτιαγμένη ακόμα κι από κει που καθόμουν μα πέρα απ αυτά ήσουν πιο όμορφη από κάθε φορά,
ίσως πάλι να μου φάνηκε επειδή είχα τόσο καιρό να σε δω.
Το σημείο μου στρατηγικό, ιδανικό για παρακολούθηση και μ' έπιασε μια έξαψη στην ιδέα...
Για λίγο φαινόσουν απορροφημένη στη συζήτηση μ' έναν τύπο απ την παρέα σου, πλάτη σε μένα που δεν μπορούσα να δω...
Μετά από λίγο όμως έπεφτε το ενδιαφέρον σου, με πιάσαν κάτι γέλια,
το βλεπα καθαρά.
Τον κοιτούσες ακόμα αλλά δεν τον άκουγες.
Φαινομενικά καμιά διαφορά μα εγώ σε ήξερα όσο κανείς και έβλεπα πως έπαιζες με τα μαλλιά σου και το πως φυσούσες τον καπνό στρέφοντας το πρόσωπό σου από την άλλη και τα ευγενικά άψυχα σου χαμόγελα..

Το ήξερες άραγε πως τα γνωρίζω όλα αυτά και πολλά ακόμα;
Το ήξερες πριν φύγεις ότι ήσουν η νεράιδα μου
κι ότι ήμουν έτοιμος, έτοιμος για όλα;

Αμφιβάλλω...

Πολλά δεν ήξερες όπως δεν ξέρεις και τώρα πως σε κοιτάζω μισοκρυμμένος πίσω απ την κολόνα να βάζεις τη ζακέτα σου και να προχωράς με το πάντα βιαστικό σου βήμα προς την πόρτα.

Και τότε... δυο μόλις βήματα πριν την ανοίξεις... γυρίζεις απότομα κατευθείαν προς το μέρος μου και μου κλείνεις το μάτι.
Ανοίγεις την πόρτα. Την κλείνεις. Φεύγεις.

Εντάξει.
Πάντα ήθελες να χεις την τελευταία λέξη.

Φαίνεται ήμουν πάντοτε χαζός που δεν κατάλαβα σε τι σου χρησίμεψε τελικά.





Χειμώνας στο Boheme.

Για την Jazzmine


Steve T.