Jazzmine says....Αναπάντητη

Ο 2ος είναι σίγουρα ο πιο κουτσομπόλικος όροφος της εταιρίας. Τα γραφεία στημένα σαν ένα τεράστιο Πι επιτρέπουν οπτική πρόσβαση από όλους προς όλους. Είναι αδύνατον να έχεις ανοιχτό τον υπολογιστή και να μη βλέπουν όλοι την οθόνη σου. Που σημαίνει πασιέντζες και παιχνίδια τα ξεχνάς, αν δε θες δηλαδή να περάσεις μια βόλτα απ το λογιστήριο στο τέλος της μέρας και άλλη μέρα να μην περάσεις σ' αυτό το γραφείο. Εδώ που τα λέμε και σε κανένα άλλο, με την κρίση που μας δέρνει.

Εδώ όλοι τα ξέρουν όλα. Άμα μιλάς στο τηλέφωνο αποκλείεται να μην έχεις τουλάχιστον ένα αυτί κολλημένο στο στόμα σου κι εντάξει τι να κάνεις, άλλη διασκέδαση δεν υπάρχει κι ένα δεκάωρο το βγάζεις σίγουρα τώρα με τις υπερωρίες, άσε που δεν τις πληρώνεσαι κιόλας.
Έτσι που λες, δημόσιος βίος κανονικά.

Αφού φαντάσου τώρα μια φορά η Διονυσία στο γραφείο δίπλα στο παράθυρο είχε ακούσει μια φάση με τη Δώρα που είχε πρόβλημα με την κόρη της, κάτι με τη δήλωση των σχολών που τα χε κάνει λάθος και πέρασε στην Αλεξανδρούπολη και η κόρη της απειλούσε να σκοτωθεί πολύ στα σοβαρά και είχε έρθει ο άντρας της Δώρας και την είχε πάρει και έκανε μια βδομάδα να γυρίσει στη δουλειά.
Πήγε στην Αλεξανδρούπολη να γράψει την κόρη της κι έτσι λιγάκι να τη βοηθήσει να προσαρμοστεί και θα χε σίγουρα περισσευούμενες μέρες από την άδεια γιατί η εταιρία δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια.Όταν επέστρεψε ήταν σα να χε γεράσει δέκα χρόνια κι εμείς ήμασταν πολύ προσεκτικές μαζί της για πολλές μέρες, μάλιστα η Διονυσία που τα ήξερε κι από πρώτο χέρι πήγε κι έβαλε ένα γλαστράκι στο γραφείο της!
Και ούτε που ήταν, να πεις, φίλες.
Ένα μικρό κάκτο πολύ ωραίο με κάτι ροζ λουλουδάκια και ήταν πολύ τολμηρό αυτό που έκανε γιατί η εταιρία απαγορεύει τα φυτά επειδή μαδάνε και θέλουν περιποίηση που την κάνεις ενώ δουλεύεις και δεν είναι σωστό να σε πληρώνουν για να ποτίζεις εδώ που τα λέμε.

Έτσι. Θέλω να πω καμιά φορά βγαίνει σε καλό να ξέρεις μερικά πράγματα για το συνάδελφο.

Γι αυτό ξαφνιαστήκαμε όλοι πάρα πολύ όταν μάθαμε ότι η Ηλέκτρα έπεσε στις γραμμές του τρένου.


Δεν είχε πολύ καιρό στο γραφείο, ήταν και λίγο ψηλομύτα είναι η αλήθεια, δεν είχαμε πολλά πάρε δώσε μαζί της, ούτε εγώ ακόμα που ήμασταν και οι μόνες συνομήλικες πάνω κάτω.

Ήταν και επαναστάτρια. Όταν εμείς κατεβαίναμε στο ισόγειο στην καντίνα του προσωπικού για το μεσημεριανό μας, εκείνη ανέβαινε στην ταράτσα για να καπνίσει.
Κι ας το ξέρουν όλοι ότι το τσιγάρο απαγορεύεται και η εταιρία δεν καλοβλέπει αυτούς που καπνίζουν.
Και να πεις πως δεν το ξερε?
Απ την πρώτη μέρα την πλεύρισε η Άννα απ το λογιστήριο και της είπε νέτα σκέτα να μαζευτεί, αλλά εκείνη την κοίταξε μ' ένα βλέμμα λέει - μας το παράστησε στην καντίνα - που κανείς δεν είχε τολμήσει να την κοιτάξει εδώ μέσα.
Κι εδώ που τα λέμε δεν ήταν σωστό αυτό, γιατί η Άννα είναι και 24 χρόνια στην εταιρία και την έχει φωνάξει και ο μεγάλος διευθυντής στο ίδιο του το γραφείο δύο φορές και δεν είναι να της πολυμπάινεις.
Αλλά απ την άλλη, αυτό ίσως να μην το ξερε ακόμα η καινούργια.
Ήταν περίεργη δηλαδή.
Αλλά ν' αυτοκτονήσει νέα κοπέλα και πάνω που έστρωνε η ζωή της, τι να πεις.
Άβυσσος!

Βλέπεις εμείς ξέραμε κάτι λίγα από μια ξαδέρφη της Σίας απ το τμήμα προσωπικού που έμενε κοντά στο σπίτι της.
Είχε λέει έρθει πρόσφατα απ το χωριό, την έφερε η μάνα της να μείνει σε μια θειά της απ την πλευρά του πατέρα της.
Παρέες δεν είχε κάνει στη γειτονιά αλλά αυτή η ξαδέρφη είχε μάθει πως η Ηλέκτρα είχε ένα σκάνδαλο στο χωριό μ' έναν ζωγράφο, ξένο, που χε πιάσει εκεί ένα σπίτι για να δουλέψει.
Τι και πως τώρα δεν έμαθε ακριβώς, μα φαίνεται τους πιάσανε, αυτόν το ξαπόστειλαν νύχτα στην πατρίδα του και τη μικρή τη φέραν στην Αθήνα.
Μα εδώ την τακτοποίησαν αμέσως.
Της βρήκαν αυτή την καλή δουλειά, που θα χανε φαίνεται και το μέσο και μάλιστα θα την πάντρευαν τώρα κοντά και μ' ένα παιδί που χε και δικιά του δουλειά κάτω στο λιμάνι.
Και πάνω που έστρωναν τα πράματα, πάνω που έπιασε την καλή που λένε, πήγε κι έπεσε στο τρένο!

Ξέρεις το τρένο είναι κοντά μας, ούτε δυο τετράγωνα μακριά και αν είχαμε τα παράθυρα ανοιχτά θα τ' ακούγαμε, μα δεν τα είχαμε γιατί παλιά λέει που τ' άνοιγαν, οι μισοί χάζευαν όλη μέρα απ έξω και η εταιρία απηύδησε στο τέλος κι έφερε και τα σφάλισαν κι έβαλε και ρολά.
Όμως δεν πειράζει γιατί άλλαξαν και τις λάμπες μετά απ αυτό με καινούργιες με φυσικό φως κι ουτε που καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Έτσι με την καημένη την Ηλέκτρα. Λυπηθήκαμε όλοι πάρα πολύ. Εγώ μάλιστα τη σκεφτόμουν για αρκετό καιρό μετά. Ακόμα τη σκέφτομαι δηλαδή.Δεν είναι ότι δεν την συμπαθούσα, μόνο να, μου δημιουργούσε μια νευρικότητα όταν με κοιτούσε. Σκεφτόμουν παράξενα πράγματα σαν να προσπαθούσε να μπεί μες το κεφάλι μου και καλά να ήθελε κάτι να μου πεί, κάτι για μένα που το ήξερε μόνο εκείνη που με αφορούσε, αλλά βέβαια ποτέ δε μου πε τίποτα,
στο μυαλό μου ήταν αυτό.
Μου ρχονται κάτι περίεργες σκέψεις ώρες ώρες!

Στεναχωρήθηκα κι όταν καθαρίσαμε το γραφείο της για να μαζέψουμε τυχόν πράγματα της να τα στείλουμε στους δικούς της.
Δεν περίμενα πως θα χε τίποτα αφημένο, μα σ' ένα συρταράκι βρήκα κάτι ζωγραφιές - δικές της θα τανε- στα μεγάλα μπλοκ των παραγγελιών που έχουμε.
Θα σκεφτόταν εκείνον φαίνεται..
Έπρεπε να τα βάλω κι αυτά μαζί με τ' άλλα κι αυτό έκανα, μα κάτι με έπιασε και κράτησα μία.

Δεν την πολύκαταλαβαίνω, όμως την κοιτάζω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ.
Είναι το γραφείο μας σα λίγο μουτζουρωμένο και σκοτεινό και σε μια γωνιά του είναι ανθισμένο σαν κήπος κι απ τα τραπέζια φυτρώνουν χόρτα και λουλούδια.

Είναι και δυο κορίτσια εκεί, η μια είναι εκείνη, σκυμμένη πάνω στην άλλη που δε βλέπω το πρόσωπο της καλά, μα όσο παράξενο κι αν είναι αυτό,
όσο το κοιτάζω,
νομίζω πως είμαι εγώ.








Jazzmine is calling..