Επ’ ευκαιρία του θέματος της αγάπης και του μίσους, αλλά στην πραγματικότητα χωρίς ιδιαίτερο λόγο, καταθέτω ένα σύντομο ερμηνευτικό σημείωμα για το Hateful Eight.
Γιατί η ταινία είναι γεμάτη απ’ άκρη σ’ άκρη με βία, ανθρώπινη και φυσική; Γιατί αυτή η περίσσεια σε αίμα, ξερατά, χνώτα, αέρα, χιόνι, γούνα, ξύλο, μέταλλο;
Για να αναδειχθεί η βαρύτητα που έχει ένα μικρό κομμάτι γραμμένου χαρτιού: η επιστολή του Αβραάμ Λίνκολν, πρόεδρου του κράτους που ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την προσαγωγή μιας λησταρχίνας ενώπιον του Νόμου. Σ’ αυτή την απρόσιτη περιοχή όμως ο Νόμος είναι μόνο μια μακρινή ιδέα που επαφίεται στη θέληση των ανθρώπων να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για να πραγματωθεί. Κι είναι αυτό το κομμάτι χαρτί που άλλος το φτύνει, κι άλλος το πιάνει με ματωμένα δάχτυλα για να το διαβάσει ευλαβικά, που φέρει αυτή την ιδέα και κάνει αυτό το εχθρικό τοπίο, μέρος ενός Κράτους, κι αυτούς τους άξεστους ανθρώπους, μέλη ενός Έθνους, δηλαδή μιας πολιτείας που επικρατεί η έννομη τάξη.
Και για να τονιστεί περισσότερο το άυλο, ο Ταραντίνο κάνει το γράμμα πλαστό. Δεν υπάρχει καν «επιστολή Λίνκολν». Υπάρχει η ιδέα της «επιστολής Λίνκολν». Όλα τα κρατάει ενωμένα μια ιδέα και η θέληση ή όχι των ανθρώπων ν’ ανήκουν σ’ αυτήν.
Η περίσσεια «υλικότητας», «σωματικότητας», βίας λοιπόν είναι για να αναδειχθεί το άυλο του Έθνους, του Κράτους, του Νόμου. Οι Μισητοί Οκτώ είναι τα βίαια έγκατα του κόσμου αυτών των ιδεών.
Η ιδιοφυία του Ταραντίνο is alive and kicking (asses).
Χαρίτων Χαριτωνίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου