Για όλα φταίει η ποίηση

Φταίει που απολαμβάνω τις κρύες μέρες με αυτόν τον αιμοδιψή ήλιο
Φταίει που θέλω εγγύτητα στις σχέσεις
Φταίει που αγαπώ και δεν παθαίνω αμνησία αγάπης
Φταίει που ζω σε μυθικές ώρες δίχως ρολόγια
Φταίει που δε νευριάζω για χαμένα αντικείμενα και δεν κακίζω άλλους αν τα καταστρέφουν από απροσεξία
Φταίει που δεν έχω ούτε δραχμή σε κανένα λογαριασμό
Φταίει που έχω φοβία μα νιώθω εντελώς ελεύθερη
Φταίει που είμαι ζυμάρι, πλασμένο για έρωτα και σκέψεις και αλλάζω και αναμορφώνομαι και πλέκω κλαδιά και αλγόριθμους χωρίς καμία λογική
Φταίει που μετουσιώνω τα τραύματα σε αλληλεγγύη
και την ηδονή σε φρέαρ το χειμώνα, σε πίδακες χαμόγελων το καλοκαίρι
και σαν περσεφόνη βγαίνω στη γη κάθε έξι μήνες και έχω άνοιξη και ποτέ αδιάβροχα βλέφαρα.
Για όλα φταίει η ποίηση
και η αυτόματη γραφή.

 Βέρα J. Φραντζή
 
για να επισκεφτείς το blog της Βέρας πάτησε εδώ.