λεκές (απόσπασμα)

Fabio Modica

Ο μονόλογος μιας ερωτικής απολύμανσης …

Πριν τo κόκκινο, τολμούσα να πω ότι ήμουν πινέλο. Έσταζαν οι χυμοί μου στο μουσαμά σου και μέρες νηστικός, ιδρωμένος και άοπλος έκανα εποχές.
Σε ζωγράφιζα.
Κάπου στη μέση του ανέμου, κάθε δέντρο είχε ένα Χριστούγεννο και τη σπονδυλική του στήλη φωσφορούχα. Τα άλογα έπιναν νερό δίπλα απ’ τα ανθισμένα γεράνια, όσο ήξερα τα βήματα του χρόνου πόσο στα νούμερα θα αγγίξουν ή όχι.
Σε είχα.
Έπειτα, ο αμητός του Ιούνη μας συνέπαιρνε στο κίτρινο και το χρυσό αέτωμα, οι παλάμες είχαν πλούτο και ήμασταν σπουδάζοντες της βαρύτητας.
Γεννούσαμε.
Μια στιγμή σαν όλο, ο παράδεισος αναχαιτίστηκε και επήλθε η σιγουριά μιας αυτάρκειας αλλεργικής ίσως αρρωστημένης. Στο δεδομένο φως σαν λουστήκαμε υπερτόνισαν τα μαλλιά σου και το δικό μου πτερύγιο.
Λάθευες. Έσφαλα.
Αθροίζοντας και επισυνάπτοντας στο θέμα την λατρεμένης μου ώρας, καταθέτω τις γκρι γραμμές στα τοπάζια μάτια σου. Το ποντίκι του σκότους είναι αχόρταγο, καλή μου. Πεινάει, γεμίζει με σάλιο την αριθμητική σειρά των αισθημάτων μου. Σου μιλώ από απόσταση.
Σου μιλώ στην απουσία.
Όσο η τροφή φούσκωνε το αστέρι μας τόσο παραδινόταν η λάμψη και η ευελιξία του στην μαύρη τρύπα του τρίτου γαλαξία. Τώρα όσο κι αν τραφώ, μόνο η ομίχλη με θυμίζει και δεν φτιάχνεται ποτέ έναστρη νύχτα για μένα.
Σε σκότωσα. Δεν υπάρχεις ή υπάρχεις περισσότερο από πάντα.

Αυγή Βυθούλκα, 18/2/2016