χωρίς χρόνο, χωρίς ζάχαρη, χωρίς ύπνο

Rafal Oblinski

όταν πήρε απόφαση πως δεν θα κόψω το κάπνισμα
μου έκανε δώρο μια μικρή ασημένια ταμπακιέρα με τα αρχικά μας χαραγμένα.
τις νύχτες που δεν είχα ύπνο πήγαινα και κοίταζα τη σιωπηλή θάλασσα
θυμόμουν τα λόγια του ποιητή που έλεγαν πως η θάλασσα είναι τα δάκρυα αυτών που ταξίδεψαν
που πίστευαν πως θα αποκτήσουν τον χρόνο που θα τους φέρει πίσω
πως θα έβρισκαν στα ξένα καθρέφτες που θα εικόνιζαν τα είδωλα της νιότης
η μέρα δεν μας έχει ανάγκη
καλύτερα να έχω αυτιά παρά μάτια
καλύτερα εραστής της θάλασσας
παρά σύζυγος της μνήμης.
τώρα δεν καπνίζω πια 

Γιώργος Τρίκερι