ο πυρετός αυτός ευνοεί την ερωτική ποίηση. καθαρογράφω την ανατολή πριν αφήσω τον ήλιο να γλιστρήσει έξω από τα παντζούρια.ποτέ δεν ανεβάζω πυρετό. τα τελευταία είκοσι χρόνια δηλαδή. ανακάλυψα κάποια υπέροχα πράγματα αυτές τις μέρες που είμαι περιορισμένος στο κρεβάτι. η εκδήλωση της αγάπης είναι σπάνιο αγαθό στις μέρες μας κι όταν συνοδεύεται από σεξουαλικά υπονοούμενα ακόμα καλύτερα.
μια κοπέλα με την οποία έχω να μιλήσω τουλάχιστον δέκα χρόνια μου έστειλε ένα sms τη Κυριακή.
ένα απλό "γεια σου τι κάνεις; σε σκεφτόμουν. Τέσι". ευτυχώς δεν γνωρίζω πολλές Τέσι και κατάλαβα αμέσως ποια ήταν. η αλήθεια είναι πως σάστισα στην αρχή. η τελευταία μας επικοινωνια ήταν μια καρτ ποστάλ που μου είχε στείλει από το Καράκας. ήταν ένας φάκελος που περιείχε μια φωτογραφία της να στέκεται στην λεοφώρο Λας Μερσέντες έξω από μια πιτσαρία και να κρατάει ένα πολύχρωμο αγαλματίδιο της Παναγίας από αυτά που συνηθίζονται στη Νότιο Αμερική.
πίσω από τη φωτογραφία έγραφε "σου πήρα ένα δωράκι". στο φάκελο υπήρχε και μια κάρτ ποστάλ που απεικόνιζε το Θέατρο Τερέσα Καρένιο και οι αβρότητες που είχε γράψει από πίσω κατέληγαν πως βρισκόταν στο Καράκας για μήνα του μέλιτος. μου είχε φανεί περίεργο μια γυναίκα να αλληλογραφεί με έναν πρώην εραστή της στο μήνα του μέλιτος αλλά η σχέση μου με την Τέσι ήταν "περίεργή" από τη πρώτη στιγμή.
Οι άνθρωποι
κάνουν σεξ για μια βραδυά, για ένα μήνα,
για ένα χρόνο, για δέκα χρόνια. Μετά
χωρίζουν. Υπάρχει πόνος που ξεκινάει
με συγκινήσιακές εξάρσεις, ιπτάμενα
λαπτοπ που σταδιακά λιγοστεύει. Και στο
τέλος απομένουν αραιές αναμνήσεις.
Κανείς δεν μπορεί να κάνει τεχνητές
αναπνοές σ έναν έρωτα που πεθαίνει και
ηλίθιοι όσοι το προσπαθούν. Δυο τέτοιοι
άνθρωποι ήμασταν οι Τέσι κι εγώ.
Γιώργος Τρίκερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου