μικρή

Μικρή, όταν κοιμάσαι στις ακτές του τίποτα, τι σου απομένει άραγε απ’ το όνειρο; Πόσο ζυγίζει ο δισταγμός σου; Μικρούλα, σαν τ’ απογεύματα που ανθίζουν στα φύλλα, ενός άγνωστου ακόμα στον κόσμο, φυτού, πόσα βήματα μετράνε τον γκρεμό σου και το δειλό σου χέρι; Μικρή, σαν την τεράστια απάτη σου καμία απάτη και χίλιες οι αποχρώσεις σου ενώ εγώ, πάντα μαύρος. Μικρή, όταν κοιμάσαι στη σκουριασμένη νύχτα, πόσο το χάος στα μάτια και στο αβαρές σου βλέμμα; Ποιο παραμύθι σε χώρεσε με όλα τα μαλλάκια σου και ποιος μύθος για σένα ακόμα αναπνέει στα στόματα των αγοριών; Εκεί που λούζεσαι ας ήταν να πεθάνω με έναν ωραίο θάνατο όπως η μυρωδιά σου…

Αυγή, 5/06/2016