Όπως ανασηκώνονται οι ώμοι στο κλείσιμο της πόρτας έτσι με την ίδια ακριβώς τρομαγμένη αλλά γεμάτη ανακούφιση κίνηση η κόκκινη λέξη χτυπάει στους τοίχους δυο φορές και με βρίσκει στο λαιμό.
Αυτή την Τρίτη δεν ανήκω πια.
Μάλλον φεύγω για άλλη μια φορά απ’ εκείνο το παράθυρο στο ταβάνι και βγαίνω νύχτα στη σκεπή της πόλης, περπατώ ξυπόλητη στα καλώδια που ενώνουν τις ζωές μας, χάνω το κοκαλάκι μου και αναρωτιέμαι αν η απώλεια ήταν αυτό που προγραμμάτιζα ή ασυνείδητα επιδίωκα.
Χα! Αυτό το τραπέζι θα το πετάξω, σκέφτομαι, και τον καναπέ θα τον χαρίσω σ’ εκείνο το θλιμμένο αγόρι του πρώτου ορόφου. Εμένα θα μου μείνει ένα μολύβι και μια παλιά εφημερίδα, δίπλα από το άρθρο ενός αποτρόπαιου ερωτικού εγκλήματος ή μιας ληστείας, το 2009 θα γράψω ένα τραγούδι που το 2015 θα είναι παλιό αλλά ακόμα ζεστό σαν κάστανο, στην παλάμη του χειμώνα.
Αυγή, 3/12/2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου